"Sa isip ko siya sumiksik, sa puso ko siya tumambay..."
This story is a cliche. Sinulat ko ang istoryang ito nang hindi pinag-iisipan ang magiging ending. Basta nang may pumasok na scene sa isip ko ay sinulat ko agad. No drafts, no specific plots at kahit mga pangalan ng mga characters; extra man o bida ay hindi ko pinagplanuhan.
Natapos ko ang first chapter seven in one week at pinahinga ko muna ang kwento. Nawalan ako ng gana magsulat, nawawala ako sa characters, ni hindi ako maka-relate in the first few chapters kaya iniwan ko muna ito. Pinag-isipan ko ang magiging ending, binalikan ko after three weeks, pero hindi pa rin ako sigurado sa ending. Will it be, happy, sad or tragic? I don't know how to write this story even though, it's a cliche love story, I don't know where to start, nagsasawa na ako sa happy ending. I want a realistic one. Pero sabi ko, mas gusto ng mga reader ang masaya, ang magkakatuluyan ang mga characters. Pero gusto kong makipaglaban sa wants ng readers, I am the writer at ako ang masusunod. Hihi.
Tulad nina Jonas at Andy, ay silent lover din ako. Kahit sa mga crushes, kapag nalalaman ng mga crush ko na crush ko sila, nawawala ang pagka-crush ko, kaya I make sure na walang makakaalam maliban sa salamin na kausap ko sa tuwing gigising ako. Hihi. Sabi ko hindi ako maka-relate... HAHAHA
Sana po'y magustuhan n'yo ito. At sana maka-relate kayo--tulad noong unang intention ko sa kuwentong ito--sana maging effective. At sana effective ang mga emotions ko dito. Sana...
