*Pov Richard *
Minęły 3 godziny od operacji.
Trzy cholerne godziny.
Dlaczego tyle?
Dlaczego my?
Stojąc na korytarzu z opuszczaną głową, chodziłem i czekałem na jakąś informacje. Moja podświadomość mówiła mi że to nic takiego. Jednak moje serce zaraz po jej upadku rozpadło się na tysiąc kawałków.
Spojrzałem w stronę drzwi, które prowadziły na blok operacyjny.
Wywozili ją. W końcu.
*Pov. Rebeca *
Dzisiaj nastąpił ten dzień.
Wyjeżdżam.
Tak, wyjeżdżam z mojego rodowitego kraju do Polski. Dostałam kontrakt do klubu "grot Budowlani Łódź". Tak pod koniec sezonu. Dlaczego tak? Otóż, w między czasie, nieco poznałam Natalie i chciałam ją szybciej poznać. Dlatego właśnie tak szybko wyjeżdżam.
Wstałam jak najwcześniej rano aby się przygotować. Im szybciej tam będę tym lepiej.
Wyjęłam z szafy mój pastelowy różowy sweter, czarny crop top, szare spodnie z dziurami i poszłam się ogarnąć do łazienki.
Spojrzałam w lustro. Na pierwszy rzut oka zauważyłam piękną dziewczynę z wielkim uśmiechem na ustach. Jednak gdy się bliżej przyjrzałam, ujrzałam niewielkie cienie pod oczami, które był zakryte pod korektorem. Powstały po wielu nieprzespanych nocach po tym wypadku. Szybko zaczęłam nakładać podkład, gdy ktoś zaczął do mnie dzwonić. Trudno, później odbiorę. Byłam właśnie przy konturowaniu policzków, gdy ktoś znowu zaczął do mnie dzwonić. Później odbiorę. Wzięłam eyeliner i zaczęłam rysować kreskę na prawej powiece.
Znowu ktoś zaczął się dobijać.
Wzięłam puder i szybko nałożyłam na twarz. Lekko poprawiłam brwi, po czym odebrałam.
-Halo?
-Cześć, to ja, Richard. Mam dla ciebie ważne informacje jeśli chodzi o Andi.
-To w takim razie mów.
-Dobrze to zacznę od początku. Po pierwsze, ma uszkodzoną kość sztrzałkową śródstopia. Rękę złamaną w 6 miejscach z przemieszczaniem. W tym 2 razy w nadgarstku i łokciu i jakimś tam innym miejscu, nie pamiętam dokładnie. I ma....jakby Ci to powiedzieć...
-Mów.
-No...ma....
-Co ma?
-No, ma wstrząśnienie mózgu pierwszego stopnia.
-Wyjdzie z tego?
-Słuchaj, to nie jest rozmowa na telefon.
-Jak mi już tak wiele powiedziałeś, to możesz i to.
-No dobrze, może mieć amputacje nogi.
W tym momencie z moich oczu zaczęły lecieć łzy.
-Jak to?
-Ma tak katastroficznie uszkodzoną nogę, że można jej nie uratować.
-O Boże. Boże.... Jak się tam jeszcze trzymasz?
-Nie wiem jakim cudem jeszcze mi się to udaje, ale jeszcze się trzymam. Podeszłam do drzwi. Wyszłam z toalety.
-Słuchaj Piątunio, ja muszę już wychodzić z domu bo wyjeżdżam.
-Dobrze. W takim razie pa.
-Pa
Podeszłam do szafy i szybko wyjęłam kurtkę.
Założyłam ją.
Podeszłam do drzwi.
Jak najszybciej wyszłam z domu, zaczęłam zamykać drzwi, kiedy zorientowałam się, że wyszłam w moich ukochanych szarych kapciach. Zaczęłam otwierać drzwi, szybko weszłam do domu, po czym założyłam moje buty.
Brązowe butki na wysokim obcasie.
"No to teraz mogę jechać" pomyślałam.
Szybko wyszłam z domu. Poszłam do garażu.
Wsiadłam do samochodu. Odpaliłam auto. Po czym wyjechałam na ulice.
Kierunek: Polska- powiedziałam sama do siebie.
Odpaliłam radio, a po chwilę dotarły do mnie słowa mojej piosenki.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kto się tego spodziewał? No chyba nikt ;p. Rozdział jest specjalnie na prośbę Patronea15 . Masz i się ciesz. A ja was zapraszam do oczekiwania na nexta.
CZYTASZ
Friend of the internet
FanfictionGdy trzy różne dziewczyny się poznają, wszystko może się wydarzyć. Jedna kochająca skoki i należąca do kadry narodowej Niemiec. Druga uwielbiająca siatkówkę i należąca do klubu Polskiego a trzecia poznana zupełnie przez przypadek, należąca do polski...
