"พี่ชายยยยย เอ๋? หลับอยู่เหรอครับ"ร่างเล็กๆของเด็กชายตัวน้อยชะโงกหน้าผ่านกรอบประตูเข้ามาในห้องที่เย็นเฉียบ
"หวา...หนาวจัง"เด็กน้อยถูแขนตัวเองไปมา แม้อุณหภูมิระดับนี้จะไม่ถือว่าหนาวมากนักสำหรับผู้ใหญ่แต่กับเด็กตัวน้อยคงมากพอดู
"พี่ชาย~ นี่สายแล้วน้า คุณแม่บอกว่าถ้าไม่กินข้าวให้ครบทุกมื้อจะปวดท้องเอานะ!"ยูริร้องเรียกอยู่ข้างเตียงก่อนจะทำหน้ามุ่ยเมื่อพี่ชายผมเงินไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา แม้เด็กน้อยจะไม่อยากกวนคนที่กำลังหลับแต่ความเป็นห่วงมีมากกว่าจึงปีนขึ้นไปบนเตียงนุ่ม คลานไปหาพี่ชายที่นอนตะแคงหลับอยู่กลางเตียง ผ้านวมสีขาวสะอาดบดบังใบหน้างดงามจนเกือบมิด มีเพียงเส้นผมสีเงินเท่านั้นที่โผล่ออกมาให้เห็น
"พี่ชายๆ พี่ชายวิคเตอร์ ตื่นเถอะน้า"เด็กน้อยคลานไปคร่อมผ้านวมที่โป่งนูนขึ้นเป็นตัวคน เขย่าไหล่คนหลับผ่านผ้าห่ม ดูเหมือนคราวนี้จะได้ผลเพราะคนข้างใต้ส่งเสียงอืออาออกมาเหมือนงัวเงีย
"พี่ชาย~"วิคเตอร์พลิกตัวนอนหงาย ขยี้ตาเบาๆก่อนจะหาวออกมา ปกติแล้ววิคเตอร์จะหลับในตอนเช้าและตื่นมาตอนกลางคืน แต่เมื่อเจอกับยูริเขาจึงเปลี่ยนมานอนตอนกลางคืนแทน เพื่อที่จะได้พบกับเด็กน้อยในตอนกลางวัน แต่เพราะเพิ่งปรับเปลี่ยนไม่นานจึงยังไม่ชินอยู่บ้าง
คนผมเงินยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่เลือนรางค่อยๆชัดเจนขึ้น ยูริที่นั่งคร่อมช่วงตัวอยู่ก็ไหลลงไปอยู่ที่ตัก
"อุ!"วิคเตอร์ยกมือขึ้นปิดจมูก รู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหลเมื่อเจอภาพดาเมจตั้งแต่ตื่นนอน
ลูกหมูตัวน้อยของเขาเอียงคอสงสัยในท่าทีที่แปลกประหลาดของพี่ชายผมเงิน ร่างเล็กๆสวมชุดที่ดูเหมือนจะเป็นเครื่องแบบของอะไรซักอย่าง มีผ้าคลุมสีเข้มคลุมไว้บนไหล่ทำให้เขาไม่รู้ว่าดีไซน์ใต้ผ้าคลุมนั้นเป็นอย่างไร บนศีรษะมีหมวกประดับดาวที่ทำจากโลหะไว้ตรงกลาง
"พี่ชาย~ ไปกินข้าวน้า เดี๋ยวปวดท้องนะ"ยูริขยับตัวกระตุกแขนวิคเตอร์เบาๆให้ลงจากเตียง มืออีกข้างที่วางอยู่บนเตียงสั่นเบาๆ เด็กน้อยไม่รู้เลยว่าคนอายุมากกว่าต้องใช้ความพยายามแค่ไหนที่จะห้ามใจไม่ให้ส่งมือไปลูบช่วงขาขาวเนียนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นสีเข้มออกมา
"ยู...ยูริลงไปก่อนนะ เดี๋ยวฉัน...เดี๋ยวพี่ตามไป..."
เด็กชายเชื่อฟังอย่างว่าง่าย คลานลงจากเตียงไปทำให้วิคเตอร์เห็นชุดที่อีกฝ่ายใส่ชัดๆ ท่อนบนเป็นเสื้อแขนยาว ผ้าคลุมไหล่ และหมวกประดับดาว ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงขาสั้น ถุงเท้ายาวที่ดึงขึ้นมาเกือบถึงเข่า และรองเท้าบูทติดปีก
น่ารักน่าจับมาฟัดให้จมเขี้ยว!
วิคเตอร์สูดลมหายใจลึกๆ ใช้ความพยายามอย่างหนักในการหักห้ามใจ จนเด็กน้อยผ่านพ้นกรอบประตูไปเขาถึงได้ก้าวลงจากเตียง ในใจคิดคำนวนอายุของเด็กชายไม่หยุด
เจอแบบนี้ทุกวันเขาต้องตายแน่ๆ รีบๆโตซักทีสิยูริ~~
................................................
แถมท้าย
"ทำไมยูริถึงได้แต่งตัวแบบนี้ล่ะ"วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ขณะนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยมีลูกหมูตัวน้อยนั่งอยู่บนตัก
"ผมหล่อไหมพี่ชาย~"ยูริลุกไปยืนที่พื้น หมุนตัวให้อีกฝ่ายดูพลางยิ้มกว้าง
"ที่โรงเรียนของผมจะมีแสดงละคร ผมได้เล่นด้วยล่ะ!"
ก็เลยใส่มาอวดสินะ เข้าใจล่ะ...
"พี่ชายมาดูผมน้า~ นะ น้า~"ยูริอ้อน
"ได้สิ ยูริแสดงวันไหนล่ะ"วิคเตอร์ยิ้มตอบ
"วัน...วัน..."เด็กน้อยทำท่าคิด หน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อนึกคำไม่ออก
"วันที่ต่อจากวันพรุ่งนี้ครับ!"ยูริตอบเสียงใส ยิ้มอย่างดีใจเมื่อหาคำมาบอกเวลาได้
"ได้สิ ฉันจะไปดูนะ"วิคเตอร์ได้ยินเสียงเย้! ตอบกลับมาเบาๆ เขาอุ้มเด็กน้อยกลับขึ้นมานั่งบนตักอีกครั้ง ตา
มองโทรทัศน์เบื้องหน้าแต่ในหัวคิดอยู่เรื่องเดียว
กล้องวิดีโอนี่ราคาเท่าไหร่กันนะ...
ภาพปลากรอบ - https://twitter.com/dochibi_yoi/status/818009149615194112
