Hearts Of Silence

First chapter:Η γνωριμία

"Σε μια ώρα γυρνάμε πίσω στο Σιάτλ. Για την ώρα θα κάνουμε μια στάση σε αυτό το φαστ φουνταδικο. Σε 10' να είστε όλοι μεσα στο λεωφορείο."

Σηκώθηκα από την θέση του λεωφορείου αφού βοήθησα την γιαγούλα που καθόταν δίπλα μου και κατέβηκα κάτω να πάρω λίγο αέρα πρίν φτάσω στην κόλαση. Δηλαδή θα πάω στην πρώην γύναικα του μπαμπά μου την Μέλανι. Μια πολύ ξυνή κυρία με πολλά λεφτά και ειναι σίγουρο πως δεν με συμπαθεί όπως η κουκλάρα κόρη της Γκαπριέλα. Μην νομίζουν όμως πως θα παίξουμε την σταχτοπούτα και να καθορίζω εγώ το σπίτι και τέτοια. Μετά τον θάνατο των αγαπημένων μου ανθρώπων δρν μπορώ να κάνω τίποτα εκτός από το να πηγαίνω στην τοξοβολία για να βγάζω όλο τον θυμό μου εκεί.

Μπήκα μέσα στο μικρό μαγαζάκι που είχε εκεί που μας σταμάτησε το λεωφορείο για να πάρω κάτι μικρο να φάω.
"Γειά σας.  Τέσσερσ ντόνατς από τς μεγαλά και με λευκή σοκολάτα. Και γρήγορα."
Είπα στην κοπέλα απέναντι με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Μαρέσει που θα έπαιρνα και κάτι μικρό, είπε ο λογικός εαυτός μου τπν οποίο δεν τον χρησομποποιώ,εάν όχι ποτέ,σχεδόν ποτέ.
Μέχρι να μου φέρει η ψιλομίτα το φαΐ μου, έκατσα σε μια από της αναπαυτηκές καρέκλες. Έκλεισα τα μάτια μου άλλα όχι για πολύ αφού άκουσα την διπλανή καρέκλα να σέρνεται. Άνοιξα το δεξί μου μάτι αρχικά και ήταν η γιαγιούλα και έτσι άνοιξα και τα δυο μάτια.
" Κόρη μου,τόση ώρα που είμασταν στο ίδιο λεωφορείο δεν γνωριστίκαμε. Είμαι η  Μιράντα ."
Είπε η κυρία Μιράντα και ίσιωσα το χέρι και εγώ με την σειρά μου να γνωρίσω αυτή την γλυκήτατη κυρία.
"Αρμέλα, Αρμέλα Κόλλινς "
Είπα στην κυρία Μιράντα με ένα πραγματικά αλιθινό χαμόγελο αυτη την φορά. Τελικά δεν ειναι και τόσο κακιά η γιαγιούλα.
" Πολύ όμορφο όνομα έχεις κόρη μου. Και δεν μου λες; Πόσο χρονών είσαι; "
Είπε σιγανά καθώς εκατσε καλύτερα στην καρέκλα της.
"Σε λίγους μήνες ενιλικιώνομαι,επιτέλους!"
Είπα σηκώνοντας χέρια μου ψηλά και γελώντας δυνατά με την κυρία Μιράντα.
Κούνονταε το κεφάλι της πέρα δώθε πήρε μια ανάσα και είπε.
" Δεν μπορώ να καταλάβω γιατι εσείς οι νέοι χαίρεσται π γινεσται 18. Εγώ πολύ θα ήθελα να γυρίσω τότε που ήμουν 16-17. Θυμάμαι τον εγγονό μου όταν έγινε δεκαοχτώ εκανε πάρτυ και την επόμενη μέρα τον βρήκα στο κρεβάτι του με δυο νεαρές. Μου έχει μείνει ψυχολογικό τραύμα απο τότε"
Ειπέ ενώ ακόμη κουνούσε το κεφάλι της ενώ εγώ γέλασα με την ανεσία που έχει γυρω μου. Για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό γέλασα με την ψυχή μου και δεν περίμενα ποτέ να γελάσω με κάτι που είπε κάπια γιαγιά αλλά αποδείχτηκα λάθος ευτυχώς.
" Δεσπινοίς το φαγητό σας είναι έτοιμο."
Είπε η ψιλομίτα που μου το παίζει και ευγενικιά.
Πήγα απεναντί της και με ένα ακόμη πιο ψεύτικο χαμόγελο της απάντησα ένα ξερό:
"Στωωωω. Πόσο κοστίζει;"
" 5,99 λεπτά παρακαλώ."
Είπε με ένα στραβό χαμόγελο.
Ποιό είναι το αστείο μωρή τσούπρα;
"6€ για τέσσερα ντόνατς; Τι στο διάολο; "
Της είπα με ένα νευριασμένο ύφος καθώς έβγαλα τα λεφτά από το παρτοφόλι μου.
"Ορίστε. "
Της είπα και της έδωσα ένα 10ευρο καθώς εκείνη μου έδωσε τα μωρά μου.
Come to mama babies!
"Ευχαριστούμε για την προτίμηση σας στο μαγαζί μας. Να έχετε μια όμορφη μέρα."
Είπε η κοπελιά με ένα ψευτικο χαμόγελο.
"Επίσης και σε εσένα."
Της είπα και πήγα αμέσως στο τραπέζι όπου βρισκόταν η κυρία Μιράνα ενώ μιλούσε στο κινητό
"Ναι γλυκέ μου. Θα είμαι σπίτι σε μια ώρα μην φοβάσαι...Φυσίκα και δεν είμαι μόνη μου. Κάθεται μια γλυκήτατη κόπελα δίπλα μου στην ηλικία σου και δεν βάριεμαι...Ναι καλέ μου είναι πολύ όμορφη....Όχι ψηλή είναι. Πρασινοπά μάτια έχει. ...Πωω παιδάκι μου,με ζάλισες στάματα επιτέλους το μυαλό σου όλο στα κορίτσια ακόμη και σε αυτές που δεν έχεις δεί καν....Εντάξει εντάξειμ..Ναι θα στην γνωρίσω. Και εγώ σαγαπω γλυκέ μου. Γεια σου."
Είπε η κυρίσ Μιράντα ενώ εγώ γελούσε και εκείνη έκλεισε το κινητό.
"Ο εγγονός σας να φανταστώ;"
Της είπα με ένα χαμόγελο αφου έκατσα στην καρέκλα και είχα βαλει το χέρι μου κάτω από το πηγούνι να στηριχτώ.
"Ναι ο γλυκός μου! Με πήρε για να δεί αν κάθομαι μόνη μου για να μην βαρίεμαι στο δρόμο. Και με ψάρεψε για να σου πω για εσένα.Άκουσε κοπέλα ίσσ με έκεινον τρέλαθηκε."
Μου είπε ενώ εγώ γέλασα. Πραγματικά δεν θέλω να χαθώ με τηννκθρία Μιράντα. Είναι πολύ καλή και είναι ο μόνος άνθρωπος που με έχει κάνρι ναγελάσω τόσο πολύ μετά απο 8 μήνες.Μετά το θάνατό τους.
Κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως συμπληρώσαμε τα 10'.
". Κυρία Μιράντα πάμε γιατί θα μαε περιμένουν."
Της είπα και την βοήθησα να σηκωθεεί. Μου πήρε το χέρι αγκαζέ και μέχρι να φτάσουμε στο λεοφωρείο μιυ είχε ήδη πει μιά ιστορία του εγγονού της.