Liefde Maakt Blind

deel 108

Perspectief soumaya:

Ik veeg snel me tranen weg en sta op. Ik moet het goed maken met hem.
Ik loop de kast in en trek een zwarte legging aan met een zwarte nike trui erboven. Ik trek mijn witte ugg pantoffels aan en doe me haar in een staart. Dan loop ik terug de kamer in. Ik maak snel het bed op en loop dan de kamer uit naar beneden. Waneer ik de woonkamer inloop zie ik samir op de bank zitten met zijn elleboog op zijn knieen en zijn handen op zijn gezicht.
Ik zucht diep en loop naar hem toe en neem naast me plaats.

'Samir.' Zucht ik.
'Laat me ff.' Zegt hij meteen.
Ik kijk naar hem en zie hem nog in dezelfde positie.
'Samir dit is echt onzin wat we doen.' Zeg ik.
'Jij begon met deze onzin.' Zegt hij.
'Dat weet ik. En het spijt me. En natuurlijk weet ik dat je van me houd. Maar ik kan er niks aan doen. Het zijn de hormonen.' Zeg ik eerlijk.
'Soumaya luister.' Zegt hij en hij staat op.
'Je kunt niet voor alles zeggen dat het hormonen waren. Dit waren geen hormonen. Deze kanker onzin kwam uit jouw mond.' Zegt hij boos.
'En ik wil niet praten nu. Laat me gewoon even met rust.' Zegt hij en dan loopt hij weg. Even later hoor ik de deur dicht slaan.

Okey wacht, is hij nou weg gegaan. Wauw, hij laat me hier gewoon alleen terwijl hij weet dat ik gevaar loop.
Weetje, schijt. Ik kijk op de klok en zie dat het al 2 uur is. Soo, de tijd vliegt.
Ik sta op en eet snel wat en begin dan aan een grote schoonmaak.

Na afloop ruim ik de dwijl op en plof neer op de bank. Het hele huis ruikt heerlijk naar allesreiniger.
Ik kijk op de klok en zie dat het al 6 uur is. Samir is nog steeds niet thuis.

Ik denk dat ik maar ga beginnen aan het eten en dan bel ik samir zo wel. Ik ga pasta maken.

...

Ik zet de deksel op de pan en zet het vuur wat zachter. Dan loop ik naar boven.
Ik plof neer op bed en pak mijn telefoon erbij. Nu moet hij wel echt komen. Het is al 7 uur en hij is al de hele dag weg.
Ik toets zijn nummer is en wacht dan.

'Hallo?' Hoor ik. Ik hoor muziek op de achtergrond.
'Samir? Waar ben je?' Vraag ik.
'Wacht ik hoor je niet.'
Ik hoor de muziek steeds zachter worden.
'Waar ben je samir?' Vraag ik.
'Met vrienden.' Zegt hij droog.
'Met vriendin? En zehma niet in een lounge ofzo he?' Zeg ik boos.
'Doe even normaal.' Zegt hij.
'Nee niks doe normaal. Ik wil dat je nu naar huis komt. Je bent al de hele dag weg en laat mij gewoon alleen terwijl je weet dat ik in gevaar ben. En ik heb gekookt dus kom nu! Zeg ik boos.
Ik hoor hem zuchten.
'Je weet dat ik je nooit alleen laat. Kijk naar buiten. En ik heb al gegeten.'
Ik loop naar het raam en kijk naar buiten.
'Ja, en?' Vraag ik als ik niks zie.
'Hoe bedoel je en?'
'Ik zie niks buiten hoor.'
'Hoe bedoel je? Zie je geen bewakers?' Vraagt hij.
Ik zet de tv aan bekijk de camera beelden van om het huis.
'Nee samir er zijn geen bewakers. Ik ben alleen en ik wil dat je komt.' Zeg ik vastberaden.
'Shit.' Zegt hij. Ik hoor hem met iemand praten.
'Ik kom er zo aan ja?'
'Jaa okey maar wel snel.'
'Jaa ja.'
En ik hang op.
Ik laat me op bed vallen en staar naar het plafond. Dan hoor ik iets beneden. Meteen overspoelt een gevoel van angst mijn lichaam.
Ik pak meteen mijn telefoon en bel samir.

'Ja?'
'Samir kom aub ik hoor ieta beneden.'
'Wat?! Soumaya blijf boven ik kom er nu aan en blijf aan de lijn!'
Ik hoor weer iets.
Ik loop naar de trap en zie rook?!
'Omg!' Roep ik hard.
'Soumaya wat is er?!'
'Shit shit.' Roep ik en ik ren de trap af.
'Soumaya blijf boven.' Ik negeer hem en ren de keuken in.

Overal zit rook. De pan heb ik op het vuur gelaten!
Ik begin te hoesten en leg mijn telefoon neer.
Ik hoor samir mijn naam roepen door de telefoon.
Ik draai het vuur uit en trek de deksel van de pan. Er komt een groot vuur naar boven.
'Aaaahh.' Roep ik. Ik gooi de deksel neer en loop naar achter.
Wacht. We hadden in de garage een blusser.
Ik ren erheen en pak het op.
Ik haak de hendel los en spuit het op het vuur. Na een tijdje is het uit en kijk ik er uitgeput naar. Ik blijf maar hoesten door het rook.