Liefde Maakt Blind

deel 155

Perspectief Soumaya:

Hij loopt boos de kamer uit.
Ik kan hem het beste nu even met rust laten. Anders eindigt het weer met een ruzie. En daar heb ik dus totaal geen zin in!
Ik loop met Ella de badkamer in en douche haar en mezelf.
Ik droog me daarna weer af en kleed me om in een grijze short met een shirt van samir die bijna tot mijn knieen komt.
Ella laat ik alleen in haar rompertje. Het is super warm.

Ik loop naar beneden en tref samir aan in de tuin.
Wacht even, hij heeft iets in zijn handen. Een sigaret? Je maakt een grapje he.
Ik leg Ella snel in haar speelwiegje en loop de met force stappen de tuin in.
'Wat is dat?!' Roep ik meteen.
Hij draait zich rustig om en blaast de rook uit recht in mijn gezicht.
Ik pak de sigarter uit zijn handen en gooi hem weg.
'Sinds waneer rook jij?!' Roep ik zo hard dat heel marokko het heeft gehoord.
Hij negeert mijn geschreeuw en wilt naar binnen lopen.
Ik pak zijn arm en trek hem terug.
'Geef antwoord op mijn vraag samir!' Sis ik in zijn gezicht.
'Sinds in ongelukkig ben.' Antwoord hij zonder emotie.
Ik blijf hem aankijken en probeer mijn tranen te onderdrukken.
Hij is niet gelukkig met mij. Noch met onze kinderen. Reden genoeg voor mij om weg te gaan toch?

Ik loop naar binnen en pak Ella op. Ik vind me een weg naar boven terwijl de tranen al over mijn wangen lopen.
Ik probeer Ella in slaap te wiegen terwijl zachte snikken mijn mond verlaten.

Hij is niet gelukkig. Ik wist het wel. Dus iedere keer dat ik hem vroeg of hij gelukkig was loog hij.
Hij loog keihard in mijn gezicht. Hij heeft me al die tijd laten geloven dat hij gelukkig was met mij. Maar dat was niet zo. Terwijl ik al een keer een poging heb om weg te gaan zodat hij gelukkig zou worden. Maar dan zonder mij. Maar hij trok me weer terug. En nu? Hij heeft me dus verteld dat hij echt niet gelukkig is. En zoals julie weten gaat zijn gelukkig me boven alles.

Dus het beste om te doen is hem zijn geluk laten zoeken. Zonder mij. Het doet me pijn. Vreselijk veel maar toch wil ik zijn geluk liever dan de mijne. Het klinkt mischien raar, maar na alles heb ik dat voor hem over. Want hij is na mijn kinderen de belangrijkste persoon in mijn leven. Maar ik blijkbaar niet in die van hem.

Ik leg Ella in haar bedje en veeg mijn tranen weg. Het helpt toch niet want ze blijven maar stromen.
Stel je niet zo zwak op soumaya! Jou verdriet is niet goed voor de baby!

Ik schrik op als de slaapkamer deur open gaat. Samir loopt naar binnen en meteen kijk ik de andere kant op.
'Huil je?' Hoor ik.
Emoties aan de kant.
'Dat gaat jou niks aan!' Zeg ik vel. Ik draai me naar hem om.
'Je bent precies de samir van vroeger.' Zeg ik met walging in mijn stem. Natuurlijk meen ik dit niet! Alleen als ik hem hiermee raak gaat hij mischien inzien dat het beter is als ik weg ga.

Hij loopt zonder iets te zeggen de badkamer in.
Na een tijdje hoor ik een paar harde klappen.
Ik loop naar de deur.
'Samir?'
Ik hoor het gerinkel van glas.
'Samir?!'
Ik open de badkamer deur en snel naar de douche cabine.

Hij is toch mijn man dus ja.
'Samir kom eruit.' Ik hoor de kraan uitgaan en hij opent de cabine.
Ik duw een handoek in zijn handen die hij om zijn middel wikkelt.
Ik pak zijn handen vast en zie dat er  wondjes op zijn knokkels zitten.
Ik trek hem mee naar de slaapkamer en zet hem neer op bed.
Ik maak zijn knokkels schoon en wikkel dan zijn beide handen in verband.
'Waarom doe je dat?' Vraag ik als ik klaar ben. Ik haal mijn hand door zijn natte haren.
Hij zegt niks maar kijkt in plaats daarvan naar beneden.

Ik sta op en loop de kast in. Ik pak een boxer, een short en een T-shirt en loop weer terug.
'Kom omkleden.' Zeg ik.

Ik weet dat als hij dingen kapot maakt ofzo. Dan is dat meer uit verdriet dan uit woede. Dus iets heeft hem geraakt.

Nadat hij zich heeft aangekleed kijkt hij me met glazig ogen aan.
Ik trek hem naar me toe en sla mijn armen om zijn nek.
Ik voel zijn handen op mijn rug en zijn hoofd in mijn nek.
Dit heeft hij nodig. Gewoon een beetje liefde. Horen dat alles goed komt en dat ik van hem hou.
Ik voel zijn grip om me heen verstrakken.