Liefde Maakt Blind

deel 121

Perspectief soumaya:

Nadat we beide klaar zijn stoppen anouar en samir onze spullen in de auto. Anouar brengt ons naar schiphol.

Ik check nog of ik iets ben vergeten.
Ik pak mijn tas en loop dan ook de deur uit. Samir en anouar zitten al in de auto. Ik stap van achter in en doe mijn gordel met moeite om.
Anouar begint te rijden en ik leg mijn hoofd tegen het raam. Ik ben diep in gedachte verzonken.

Het is zwaar. Dit alles. De zwangerschap. De ruzie met mijn familie. Soms stijgt alles zo hoog dat ik gewoon alles over me heen wil laten komen. Maar dat kan niet. Ik moet mijn kind beschermen. Ik zal ervoor zorgen dat mijn kind niet hetzelfde meemaakt als wat wij hebben meegemaakt.
Ik moet me sterk houden voor samir en ons kind. Ik moet er zijn om voor hun te zorgen. Ik mag mezelf niet verliezen in emoties.
En na alles bessef ik ook dat ik mezelf moet verharden voor de buiten wereld. Net zoals samir doet. Buiten is hij een grote man waar iedereen bang voor is. Maar voor mij is hij heel gevoelig en kwetsbaar. Zo moet ik ook zijn. Zo sterk zoals hem.
Zo was ik vroeger wel. Ik liet nooit iemand toe tot mijn gevoelens behalve mijn familie. Aan vriendinnen vertelde ik ook nooit wat. Want niemand is te vertrouwen. Ik weet nog dat mijn vader me ook zoiets zij.

Ik was nog klein. Ik speelde buiten met nasser. Ik kreeg ruzie met een paar kindjes. Ik rende huilend naar mijn vader.
Hij zij me:
'Laat je emoties nooit zien soumaya, ze gaan er misbruik van maken.'
En vanaf toen bouwde ik een schild om me heen. Maar sinds ik samir ken is het anders. Hij heeft de muur doorbroken waar ik me hele leven aan heb gewerkt.
Het lukte hem.
Maar nu wil ik weer een muur bouwen. En de enige mensen aan wie ik mijn emoties nu nog zal tonen zijn mijn man en kind. Zelfs niet aan mijn familie. Ze moeten zien dat ik niet zwak ben. Alle gebeurtenissen hebben me juist sterken gemaakt. Niemand kan mij kapot krijgen. Niet eens zo zeer om dat ik te sterk ben. Maar meer omdat er ook 2 personen zijn die op mij bouwen. Als ik instort doen zij dat ook.
Mijn gezin. Het klinkt mooi eigenlijk.

Doordat ik zo diep in gedachte ben heb ik niet door dat samir me roept.
Ik voel een hand op mijn knie. Ik schrik op en kijk in de bezorgde ogen van samir.
'Wat is er?' Vraag ik.
'Kan ik beter aan jou vragen. Je bent kapot bleek.' Zegt hij bezorgd.
Ik kijk in de zij spiegel. Oei.

'Ehm ja, ik heb nog niks gegeten. Vandaar denk ik.' Zeg ik rustig.
Wacht. Hoe komt hij ineens naast mij? Hij zat toch voor?

'Soumaya wat heb ik gezegd over goed eten.' Zegt hij duidelijk geiriteerd.
Ja, gister had hij me een preek van een uur gegeven over hoe belangrijk het is om goed te eten. Hij heeft het gewoon gegoogled en uit zijn hoofd geleerd.
Ik heb eerlijk gezegd niet eens geluisterd.

'Soum!'
Ik schrik weer op.
'Wat heb jij toch?' Vraagt hij. En de bezorgde blik is weer terug.
'Samir niks. Ik eet zo okey.' Zeg ik geiriteerd. Geen zin in een preek!

Oeh me hormonen doen hun werk weer. Niet dat ik het op dit moment heel erg vind.

Hij zucht diep en zegt niks meer.

Na een lange en vooral stille rit, waar je mij alleen hoort zuchten, zijn we eindelijk aangekomen.

Ik stap in en strek me uit. De auto naast me zit vol met jongens.

'Ey zina! Ja jij met die blonde haren.' Roept een jongen. Hou je bek!! Samir vermoord je.
'Kijk die billen!' Hoor ik. Ieg tfoe! Ik ben zwanger en getrouwd en kijk wat ze zeggen.
Ik kijk naar samir en zie hem bijna ontploffen.
Ik draai me om naar de jongens. Waneer ze mijn buik zien zijn ze meteen stil.

'Ehm wollah sorry.' Zegt eentje en ze rijden met volle snelheid weg. Ik lach in mezelf en loop naar samir. Anour is hem aan het kalmeren.

Na een tijdje is hij rustig en nemen we afscheid van anouar.
Samir zet onze koffers op een kar. Ik haak me arm in die van hem en zo lopen we door schiphol.
De hele tijd zegt hij niks.
'Sam?'
Hij kijkt me niet eens aan.
'Hm.' Antwoord hij kortaf.
'Waarom ben je boos?' Vraag ik zacht. Ik ga lekker me zielige rol spelen. Dan is hij niet meer boos. Ik ben echt gemeen hehe🙂.

'Ik ben niet boos.' En weer kijkt hij me niet aan.
Ik trek aan zijn arm en zet mijn puppyogen op.
Hij kijkt me zuchtend aan.
Meteen verzacht zijn blik bij het zien van de mijne.

Bitch, i got you!
I'm so mean! But who cares?
Oh ja, samir cares.

'Schatje ik ben echt niet boos.' En hij strijkt over mijn wang met zijn hand.
'Kom we gaan wat eten.' Zegt hij.
Ik glimlach sluw en kijk voor me uit.
Samir snapt mijn blik.

'Eehh sneaky he. Zehma zielig doen.' Zegt hij lachend. Ik knik trots en zo lopen we een restaurantje binnen.

...

Ik neem plaats bij het raam en samir naast me.
We zitten nu in het vliegtuig.
Ik zucht diep en sluit even mijn ogen.

'Het vliegtuig gaat zo stijgen. Wij verzoeken u vriendelijk om uw gordel om te doen. Nog een fijne vlucht.' Horen we door de intercom.
Ik voel hoe samir mijn gordel bij me om doet.

He is so sweet!❤

Perspectief samir:

Ik doe haar gordel bij haar om en kijk dan naar haar.
Okey, ik weet dat ik dit al duizend miljoen keer heb gezegd maar toch. Mijn vrouw is echt prachtig!😻

Mohim. Het vliegtuig stijgt op en meteen voel ik soumaya mijn arm stevig vast houden.
Ik kijk naar haar en zie haar ogen op mij gericht.
Ik glimlach naar haar en strijk over haar blonde haren.

Nog steeds vind ik dat ze haar eigen kleur had moeten houden! Maarja, dit is ook wel mooi. Huh wat zeg ik? Alles aan mijn vrouw is mooi.
Okey saff.

De vlucht was gewoon normaal. Soumaya heeft hele tijd geslapen en ik? Half slapen en half wakker.

Na het landen halen we onze koffers op en lopen het vliegveld uit.
Buiten voel ik meteen de warmte van spanje.
Heerlijk! Deze vakantie gaat echt leuk worden.

We nemen een taxi naar ons resort. Daar angekomen krijgen we de sleutel van ons huisje.
Met soumaya aan mijn ene hand en de koffers aan mijn andere loop ik het huisje binnen. Soumaya loopt meteen het huisje rond.

Ik leg onze koffer neer en kijk ook wat rond.
Het is zeker niet verkeerd hoor.
Heel mooi zelfs.

'Samir!' Hoor ik. Ik loop meer het huisje in en zie een tuin. Ik loop erheen en kijk om me heen.
Waar is zij?

Ineens voel ik 2 handen die me het zwembad in duwen.
Wtf!

Meteen zwem ik terug boven water waar soumaya stuk gaat van het lachen.
Ik schud lachend me hoofd.

'Kom help me.' Zeg ik als ze is uitgelachen.
Ze loop naar de rand en steekt haar hand uit.
Meteen pak ik haar hand en trek haar ook het zwembad in.
Ze komt weer boven water en klemt meteen haar armen om mijn nek.

'Samir!' Roept ze.
Ik bewonder lachend haar mooie gezichtje.
Ik zie haar mond bewegen maar ik hoor niks. Het enige wat ik nu zie is haar.

Ik druk resoluut mijn lippen op die van haar. Ze gaat er meteen op in en duwt zich dichter tegen me aan.

Kapot saai deel!
Maar ik heb echt hoofdpijn en ben kapot moe😭
Mohim stem toch👇
En ik beloof met heel mijn hart dat het volgende deel leuker wordt!
Xx schrijfster Y