Liefde Maakt Blind

deel 161

Perspectief Soumaya:

Ik schrik wakker van hard gelach. Ik kijk op en zie samir niet meer naast me.

Welke ezel lacht er zo hard?!

Ik sta chagerijnig op en loop de badkamer in. Ik fris mezelf op en loop dan naar beneden. Met nog steeds mijn chagerijnige blik. Waneer ik de keuken inloop staat samir daar met anouar.

Ik negeer ze en loop naar de koelkast.
'Ook goedemorgen.' Zegt samir. Ik rol met mijn ogen en pak een flesje ice tea.
'Hallo? Soum?'
'Laat me met rust!' Zeg ik boos.

Ja, mij moet je gewoon niet wakker maken als ik moe ben.

'Sow wat heb jij?' Vraagt samir.
Ik draai me naar hem om.
'Iemand heeft mij wakker gemaakt door keihard te lachen. Dus, wie was het?' Zeg ik dreigend.
Anouar en Samir kijken elkaar kort aan.
Dan wijzen ze beide naar de woonkamer.
Ik loop erheen en zie siham op de bank zitten met haar telefoon aan haar oor. Ze begint weer te lachen.

Ik gooi mijn flesje tegen haar hoofd. Meteen grijpt ze haar hoofd vast en kreunt van de pijn.
'Niet lachen hou je bek.' Zeg ik droog en ik ga zitten.
Ik zie hoe iedereen me aankijkt.

'Wat?' Zeg ik onschuldig.
'Last van hormonen?' Ik negeer het en til Ella op die op de bank ligt.

Na een tijdje gaat de bel. Ik sta op en open de deur.
'Soumaya.' Zegt een huilende sabrin.
Ze wil me omhelzen maar meteen duw ik haar van me af.
'Raak me niet aan!'
Ze kijkt me geschrokken aan.
'Is farid de vader van je kind? Zeg het me sabrin!' Zeg ik boos.
Haar blik verandert.
'Ja hij is de vader.' Zegt ze zacht.
'En waarom haat je mij dan?' Vraag ik weer.

Ze haalt diep adem.
'OMDAT HIJ VERLIEFD OP JOU IS. WIJ HADDEN EEN GEWELDIGE RELATIE! HIJ ZOU ME HAND VRAGEN TOT JIJ ER TUSSEN KWAM! EN TOEN IK HEM ZIJ DAT HIJ JOU MOEST VERKRACHTEN VOND IK HET NIET GENOEG WANT HET VARANDERDE NIKS! JE VERPEST ALLES!' Schreeuwt ze en ze valt me aan.
Ze duwt me tegen de muur en slaat mijn hoofd ertegen aan.

Ik hoor voetstappen en geschreeuw in de gang. Ik probeer haar van me af te gooien maar voel dan een helse pijn in mijn buik.
Ik voel hoe ze van me af wordt getrokken en ik zak neer op de grond.

'Soumaya!' Hoor ik.
Ik leg mijn handen op mijn buik waneer ik vaag bloed op de grond zie.
Ik probeer helder te blijven maar het lukt niet. Ik hoor samir nog schreeuwen voor ik weg val.

Perspectief Samir:

Ik ren meteen naar de gang waneer ik geschreeuw hoor.
Sabrin slaat soumaya's hoofd tegen de muur en geeft haar een klap in haar buik.
Ik ren op haar af en trek haar zo hard naar achter dat ze door het glas van de deur valt.
Ik wil verder gaan maar anouar houd me tegen. Ik ren naar soumaya en schrik me dood als ik bloed voor haar op de grond zie en ze haar handen op haar buik heeft.
'Soumaya!' Ik probeer haar wakker te houden.
'WE MOETEN NAAR HET ZIEKENHUIS!' Roep ik.
Ya allah ons kindje ons kindje!
Ik til soumaya op en ren met siham en anouar achter me aan naar de auto.

Ik heriner me de woorden die ik hoorde.
''En toen ik hem zij dat hij jou moest verkrachten vond ik het niet genoeg.'' Het was dus haar schuld. Wacht maar.

'Ya allah laat er niks zijn met ons kindje. Alsjeblieft ya allah.' Fluister ik de hele tijd terwijl ik soumaya tegen me aan houd.

Bij het ziekenhuis aangekomen ren ik zo snel mogelijk naar binnen.
We worden meteen geholpen en soumaya wordt een kamer binnen gebracht.
Ik wordt tegen gehouden en laat me vallen op een stoel.

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Ella die in siham's armen ligt.
'Kom naar papa.' Zeg ik zacht. Ik neem haar over en ze legt haar hoofdje op mijn borst. Ik aai over haar ruggetje en druk een kus op haar handjes.

'Je vader is bij julie huis. Sabrin is daar niet meer.' Zegt siham. Ik reageer niet en blijf voor me uitkijken.
'Als ik de deur had open gedaan was dit niet gebeurd.' Zeg ik zacht.
'Samir.' Begint anouar.
Hij komt naast me zitten.
'Ik was er ook, en siham ook. Dus het kan net zo goed onze schuld zijn. Maar dat is het niet. Het is niemand's schuld. De enige die schuld heeft is dat zusje van je. Ik niet, siham niet, en jij al helemaal niet.'

Ik knik en veeg mijn tranen weg.
Na een tijdje hoor ik wat stemmen. Mijn schoonouders. Waneer mijn schoonmoedet me aankijkt met tranen in haar ogen kijk ik meteen weg.

Die blik. Alsof ze wil zeggen dat het allemaal mijn schuld is.

Na een tijdje gaat de deur open en komt er een dokter uit de kamer lopen.
Ik sta meteen op.
'En? Hoe gaat het met haar? En met mijn kind?' Vraag ik meteen.

Hij kijkt me lang aan en schraapt dan zijn keel.
'Het spijt me meneer, uw kindje heeft het niet gehaald.'

En vanaf dat moment stopt mijn hele wereld. Mijn kindje is dood...

BAM
Hadden julie dat verwacht?

Laat wat achter en vergeet niet te stemmen!!❤

Dikke kus❤