Liefde Maakt Blind

deel 133

Perspectief samir:

Ik kijk naar soumaya. Ze is wakker geworden van de pijn. We zijn nu al 8 uurtjes bezig en ze heeft pas 5 centimeter ontsluiting. Soumaya knijpt hard in mijn hand. Ze ziet er uitgeput en bezweet uit.
'Adem in, adem uit.' Zegt haar moeder. Ze begint te huilen van de pijn.
'Ik kan dit niet, ik kan dit niet.' Zegt ze huilend. Ik voel me zo machteloos! Ik kan gewoon niks doen!

Ik omvat haar gezicht met mijn handen.
'Je kan dit soumaya. Dat weet ik zeker. Denk aan het moment dat je de baby kunt vasthouden. Hou vol! Je kan dit!'
Ze knikt en ik veeg haar tranen weg.
Ze ademt die in en weer uit.
'Hoeveel centimeter?' Vraagt ze.
Ik zucht diep en haal mijn handen door mijn haar.
'5, maar vanaf hier gaat het snel.' Zeg ik om haar gerust te stellen.
Ze knikt.
'Ik ben er klaar voor. Laat de pijn maar komen. Ik wil gewoon de kleine kunnen vasthouden.' Zegt ze. Ik glimlach naar haar en druk dan een lange kus op haar hoofd.

Na een uurtje slaapt ze eindelijk weer.
'Ik ga even frisse lucht halen.' Zeg ik tegen mijn schoonmoeder. Ze knikt en ik loop de kamer uit. Ik zit hier in een trainingspak met adidas slippers.
Anouar wacht buiten op me.
Ik loop snel naar buiten en zie hem daar staan.
'Ewa, hoe gaat het met soumaya?' Vraagt hij meteen.
'Gaat wel. Ze is nu al bijna 10 uur bezig en ze heeft echt pijn.' Zeg ik zuchtend.
Hij slaat me op mijn schouder.
'Komt goed.'
'Ik weet, maar het doet me pijn dat ik niks kan doen. Zij zit daar pijn te leiden en ik kan alleen maar toe kijken.'
Net als hij wilt praten wordt ik gebeld. Door mijn moeder.

'Mama?'
'Samir kom, soumaya is wakker en ze vraagt naar jou.' En ze hangt op.
Meteen ren ik naar binnen.

Perspectief soumaya:

'Auwwww.' Roep ik uit. Deze pijn is vreselijk!
Mijn moeder veegt het zweet van mijn voorhoofd.
Ik voel weer een wee.
'Waar is samir.' Zeg ik huilend van de pijn. Dit is gewoon niet normaal meer.
Even later komt samir naar binnen rennen.
Hij komt naar me toe en pakt mij hand.
'Sorry, ik was even voor de deur met anouar.' Zegt hij. Ik knik en knijp in zijn hand als ik nog een wee voel. Dit zuigt al mijn energie op!

'Hoelang ben ik al bezig.' Zeg ik als de pijn minder is.
'10 uurtjes.' Zegt hij. Ik zucht diep.

Ik weet dat ik nog niet kan persen. Ik heb pas 6 centimeter ontsluiting. En mijn vliezen zijn nog niet gebroken.
Ik heriner me die oefeningen weer op het proces te versnellen.
'Samir. Ik wil even lopen.' Zeg ik.
Hij knikt en helpt me dan opstaan.
De ene keer zijn de weeen heviger dan de andere keer. Gelukkig is het nu iets minder. Het is dragelijk nu.

Ik ga recht staan en pak samir stevig vast.
'Wacht.' Zegt samir snel. Hij trekt zijn vest uit en trekt die bij mij aan.
Ik kijk naar mijn moeder en zie haar slapen. Mijn schoonmoeder is even naar huis om eten te halen.

Samen met samir loop ik de kamer uit. Ik loop langs een kamer waar een oorverdovend gegil uitkomt.
'Omg, die vrouw is aan het bevallen.' Zeg ik tegen samir.
Hij schiet in de lach.
'Jij bent ook aan het bevallen, weetje nog?' En hij slaat zijn arm om me heen.
Ik schenk hem een klein lachje.

Waneer ik een wee voel stop ik even met lopen.

Perspectief samir:

Na een paar rondjes gelopen te hebben gaan we weer naar de kamer.
'Ik wil mijn bal.' Zegt soumaya.
Meteen pak ik haar grote bal. Dit ding is echt grappig. Maar het helpt voor soumaya.
Ze gaat erop zitten en beweegt een beetje.
Dit gezicht is te grappig. Ik kan me lach niet inhouden en begin keihard te lachen.

Mijn schoonmoeder schrikt wakker.
'Wat lach je?' Zegt soumaya.
Ik schud mijn hoofd.
'Ik lach om jou. Dit zit er te grappig uit.' Zeg ik lachend. Ook zij lacht een beetje.
'Oef ik zit hier dood te gaan en jij lacht me uit.' Zegt hij waneer ze een wee voel.