Dümdüz kurak bir araziydi içim. Fazla ağaç bile yoktu sadece sulaya bildiğim kadarıydı. Sonra sen geldin. Merak ettim ben dışarı çıkamazken başkasının nasıl geldiğini ama gelmiştin işte. Benimle birlikte ağaçlarımı sulamaya başladın ilk günler. Zaman kavramını kaybettim içimde koskoca lunaparkı hangi ara inşa etmiştin ? Beraber eğlenir olduk zamanı iyice unutup. Elimden tutardın dolaşırken kaybolmamam için, bende zaten hiç bırakmazdım. Bir gün en yoğun günde belki de haftasonuydu, en mutlu olduğum anda lunaparkın en parlak ışıklarının altında en kalabalık alanda kaybettim elini. Nasıl kayıp gittiğini bile hatırlamıyorum ama kaybettim işte. Şarkılar hiç olmayacak yerlerde kesildi. Rüzgarın fısıltısı başka yöne dönmüş olacaktı ki bütün neşeli şeyler peşine takılıp gitti. Artık boş bir arazim yoktu ama sulamam gereken daha çok ağaç bir de hurda bir lunaparkım vardı. Bekledim ilk zamanlar. Ağlayan palyaçolardan gülmeyi öğrendim. Onlarıda gönderdim sonunda. Bir daha da kimseyi almadım. Bilmez yolu kimse zaten ama sen kapıyı da çalmamıştın. Kilitli kapılar hadsizce açmışlardı kendilerini. Şimdi suçlu onlar mı olmalı ?
