Gökyüzündeki yalnızlıklara anlattım seni. Aslında uzaktan, burdan bakınca ne kadar da yakın ve parlak duruyorlarmış gibi gelirdi bazen bakana. Bana bakan gözler acaba hiç bu kadar yakın gördüler mi beni etrafımdaki herhangi biriyle. Dokunamayacağım elimin uzanamayacağı yıldızlara yakıştırdılar mı. Görünen en parlak yıldız değildik belki ama o bulutsuz gecelerde bu kafelerin ışığı altında otururken o kadar yakın görünemedik mi kimseye ? Biri dönüp çok güzelsiniz gökyüzünde izlemeye, bakmaya doyamıyorum diyemez miydi? Belki o zaman onlar görmesede aramızdaki mesafeye rağmen görürdük birbirimizi. İnsanlığında bana anmaya değer bir yararı dokunmuş olurdu.
