Kimseye anlatamıyorum seni. Yani aslında herkes biliyir ama senin duyabileceğin kinseye bahsetmedim senden. Sana merhaba bile diyemiyorum sonuçta. Adını nasılsının yanına getirmeyi bırak nasılsın bile diyemiyorum. Korkuyorum, ordasın ama ya herkese aynıysan. Çok kişi aşık olmuştur sana öyle. Ama hayatımda ilk gördüğüm andan beri o küçücük şeye sahip olduğumu ve bu tohumun ağaca dönüşmeye başladığını görüyorum. İlk gün öyle görmedim belki ama şimdi böyle görmemin sebebi budur belki. Bir şeyler yapmam gerek ama seni duvarının arkasında da hiç göremiyorum. Ya daha da çok büyürse bu ağaç. En sonunda sana aşık olursam ne yaparım ben veya ya olduysam. Kimseyi hatırlayamadım senin gibi. Döndüm baktım kimse yoktu. Bu hayat bana seni katsa karışsa renklerimiz ne güzel olurdu. O an da sana her gün seni görmenin günümün en güzel şeyi olduğunu söyleseydim. Gözlerinin içindeki sonsuz düşüşümde defalarca yankılansaydı hislerim ya herkese böyle bakıyorsan ya ben ve sen bir cümlede ikimizi gizlemiyorsa ya hakettiğin bütün güzel cümleleri kuramazsam sana ? En kötüsü de ya bir başkası çıkagelir ve sana naber derse nasılsın diyemeyen ben nasıl ezilirim kimbilir. Biraz daha yakın konuşsak her şey bulutlara dokunacak gibi ve sana sarılmanın hayali her şeyin ilacını yaratacak gibi sonsuz...
