Lach je dood

2

2017

POV.  MILA

Ik zit alleen thuis.
Het is vrijdagavond , zes uur en ik heb net mijn bestelde pepperoni pizza half opgegeten. Ik zucht. Weer een avond alleen thuis om me dood te vervelen.
Mijn ouders zijn weer eens weg voor hun werk. Dit keer naar Dubai. Ik ben minstens één keer in de maand een langere periode alleen thuis. En als ze dan weer een keer thuis zijn, doen ze alsof ik onzichtbaar ben. Ze zijn altijd druk met werken, werken, werken.
Plots hoor ik iets trillen. Het scherm van mijn iphone licht op. Snel gris ik naar mijn telefoon. Ik heb een appje van Cara.

Caraaaa bae❤ || Online

Heayy wat doe je?

                                   Vervelen jij 😶?
Me 2😩

                                   Afspreken😏?

Mag dat van je ouders?

                              Ach die hebben wel
andere dingen aan
hun hoofd in Dubai😂.

😏. Ik kom zo.

                                     Zie je dan 😘.

Tot straks❤

Cara is al mijn beste vriendin sinds ik me kan herinneren. Ik zucht. "Misschien wordt deze avond dan toch nog leuk", zeg ik tegen mezelf. Opeens galmt mijn ringtone door de kamer. Mijn telefoon gaat. Snel sta ik op van de bank. Waar is dat stomme ding?
Ik kijk op de salontafel. Nee. Ik draai me om. In mezelf aan het vloeken. Dan kijk ik naar de bank. "O, ik zat er op." Ik neem snel op.
"Zo dat duurde lang", zegt Cara lachend aan de andere kant van de lijn. Ik grijns.
" Moest even mijn telefoon zoeken." Cara begint nog harder te lachen.
"Zat je er weer op?"
Wat? Doe ik dat dan zo vaak?
"Ja, maar dat doet er nu niet toe. Waarvoor bel je?"
Er volgt een stilte aan de andere kant van de lijn. Ik krijg er een raar gevoel in mijn maag van.
"Cara?"
"Ik dacht dat het misschien wel leuk was als we nog drie meiden van school uitnodigen." Ik kan de aarzeling in haar stem horen.
Weer volgt er een lange stilte.
"Wie dan?", stamel ik.
Sinds wanneer gaan wij om met andere mensen van school?
"Dana, Lize en Julia?" vraagt ze voorzichtig.
"Die uit onze klas?" Ik aarzel.
"Ik weet niet. Ik ken ze verder niet echt."
"Kom op Mila. We moeten een beetje contact maken met anderen. Altijd maar met zijn tweeën wordt toch ook een beetje saai." Ik bijt op mijn lip. Door een of andere manier kwetsen Cara's woorden me.
Ik heb nooit behoefte aan een andere vriendin gehad. Het was altijd Cara en ik tegen de rest van de wereld.
"Als jij het wil, vind ik het oké", antwoordt ik aarzelend.
"Sure?"
"Tot dan." Is het enige wat ik tussen mijn lippen vandaan geperst krijg.
Snel hang ik op.
Ik ga op de bank zitten, en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik adem diep in en uit. Waarom had ik niet door dat Cara ook behoefte had aan andere vriendschappen.
Ben ik nou zo egoïstisch geweest om haar voor mezelf te claimen? Heb ik haar afgezonderd van de rest? Zo veel vragen schieten met een sneltreinvaart door mijn hoofd. Snel schud ik de gedachten uit mijn hoofd. Die meiden komen zo en het is hier een zwijnenstal. Snel zet ik de pizza in de koelkast en ruim ik de kruimelresten op. Eigenlijk ruim ik ze niet op, maar schuif ik ze onder de bank. Maar ha, who cares? Ik kijk naar mijn kleren. Ik heb nog steeds mijn Winnie de Pooh onesie aan. En alsof dat niet erg genoeg is zitten er ook nog allemaal vetvlekken op. "Vervloekte pepperoni", sis ik. Snel ren ik naar boven om schone kleren aan te trekken. Ik ben pas net weer beneden als de bel gaat. Nog snel gooi ik de pizzadoos weg.
Er wordt nog een keer aangebeld.
"Jaja, ik kom al", mopper ik. Als ik de deur opendoe staan alle vier de meiden voor de deur.
Lize, Dana, Julia en natuurlijk Cara. Ik neem ze uitgebreid in me op.
Lize heeft roodblond haar, felle blauwe ogen, en frisse zomersproeten over haar wangen. Haar wangen lijken een natuurlijk roze gloed te hebben. Waarom moet ik toch wél altijd blush daarvoor gebruiken. Verlegen strijkt ze een plukje haar achter haar oor. En dat is precies het juiste woord om Lize te beschrijven. Verlegen. Op school hobbelt ze eigenlijk altijd maar achter Dana en Julia aan, en ik hoor haar al bijna nooit praten.
Naast haar staat Julia. Tsja... Julia. Ik weet nooit zo goed wat ik van Julia moet vinden. Ze heeft altijd buiktruitjes aan die zo kort zijn dat je bijna de onderkant van haar BH kan zien. En met altijd bedoel ik ook áltijd. Zelfs als het hartje winter is, zoals nu. Ze heeft halflang lichtbruin haar tot iets over haar schouders, en groen-grijze ogen. Haar gezicht altijd onder de make up. Vooral haar zwaar bijgetekende wenkbrauwen vallen heel erg op.
Dan heb je nog Dana. Dana is dat perfecte populaire meisje op school. Ze is heel knap, populair en heel erg bitchy. Dana beheert de kunst dat ze er perfect uit kan zien , terwijl ze het laat lijken of er geen moeite voor heeft gedaan. Haar glanzende donkerblonde haar heeft ze nonchalant in een staart gedaan, met een paar losse plukken die perfect over haar gezicht heen vallen. Zelfs in haar oversized trui en slobby spijkerbroek komt haar figuur er perfect uit.
De meiden kijken me raar aan.
Niet staren. Is het enige wat er door mijn hoofd schiet.
"Hoi", zegt Cara snel om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Ik glimlach. "Kom binnen."