Lach je dood

10

POV. CARA

Ik word wakker van sirenes. Als ik mijn ogen open doe, schrik ik. Waar ben ik? Plots besef ik het weer. Het was geen droom... Ik zit zo'n 50 meter boven de grond , in een klein verroest karretje, te bungelen. Dat voor mijn gevoel elk moment naar beneden kan storten. Voorzichtig sta ik op. Julia en Dana slapen. Ik zie felle blauwe lichten in de verte. Politie! Ik ga naast Dana zitten. "Daan, opstaan!", roep ik terwijl ik aan haar arm trek. "Waaa.. wat, wat is er mam?", vraagt Dana slaperig. Ze opent haar ogen en kijkt versuft om zich heen. "Kut!", roept ze uit. "Ik ben hier nog steeds." Ze wilt tegen het wagentje aantrappen, maar ik houd har tegen. Ik trek haar omhoog. "Kijk!", roep ik terwijl ik opgewekt naar de lichten wijs. Het moet even op Dana inwerken voordat ze snapt wat ik bedoel. "Politie!", gilt ze blij uit. We beginnen allebei te huilen van opluchting. Dan wordt Julia wakker. "Wat is er?", vraagt ze terwijl ze in haar ogen wrijft. "Politie! We worden gered!", gil ik door de tranen heen. Ik heb het gevoel dat ik nog nooit zo opgelucht ben geweest. "HIEEER!!!", begin ik op mijn hardst te gillen. "WE ZITTEN HIERBOVEN!!!!". Opeens begint het reuzenrad te schokken. Nee, alsjeblieft niet nu. Hou het vol stom ding. We beginnen te draaien. Ik zie langzaam hoe de grond nadert. Maar het reuzenrad meerdert vaart. Dit ding gaat niet stoppen. "Meiden we moeten zo springen!" , gil ik boven het geluid van het reuzenrad uit. "WAT?!", roepen Dana en Julia in koor. "Vertrouw me, kom op." Terwijl ons karretje schud en schokt grijp ik naar de rand, om er vervolgens op te klimmen. Dana doet hetzelfde, en uiteindelijk Julia ook. De grond komt dichter en dichter bij. 1...2...3... ik laat me vallen en plof op het harde beton neer. Auw. Naast mij hoor ik Dana en Julia ook neerkomen. Waarop een harde gil van Dana volgt. "MIJN ARM!" Als Julia en ik overeind komen, zien we allebei meteen al wat er mis is. Dana's arm ligt in een rare positie, en ik zie bloed. Er steekt een stuk bot uit haar arm. Dana begint te huilen. "Wat moeten we doen?!", gilt Julia. "HELUUUP!!!" Opeens hoor ik wat. "Sssst...", ik geef Julia een klap. "Auw!" , voordat ze verder kan gaan zeiken, leg ik mijn wijsvinger tegen haar lip. "Ik hoor wat". In de verte zie ik een schim. Twee schimmen. De schimmen komen dichterbij.... En ik klamp me aan Julia vast.