Lach je dood

29. Epiloog

Enkele weken later...

POV. Mila

"Doei, Dana!"
Dana fietst weg.
Ik vis behendig de huissleutels uit mijn zak en steek ze in het slot.
Ik hoor een klik en de deur springt open.
In het huis is het stil.
Mijn ouders zijn nog niet thuis.
Ik glimlach.
Ach, ze doen hun best.
Na het gesprek in het ziekenhuis, hebben ze besloten meer tijd voor mij vrij te maken.
We hebben heel veel en lang met elkaar gepraat.
Ik stelde me voor de eerste keer open aan mijn ouders.
Vertelde hoe ik me werkelijk voelde.
En het hielp, want we eten nu s'avonds vaak wél vier dagen in de week samen.
Het is nog niet helemaal hoe ik het wil, maar het is een begin.

Ik loop richting de keuken en zet de waterkoker aan.
Mijn telefoon trilt in mijn broekzak.
Het is Dana.

Dana 🎀 online

Hey, we beginnen morgen het
3e uur want blokuur Engels valt
uit🎉. Hoe laat moet ik dan bij
jouw huis zijn? x

Sinds we uit het ziekenhuis zijn, ben ik best wel close met Dana geworden. Wie had dat ooit gedacht?
We hebben elkaar gesteund door de moeilijke periode.
Op school werd er veel geroddelt over de mysterieuze dood van Julia, Lize en Cara.
Ik slik als ik denk aan die namen.
Tranen woeien op in mijn ogen.
Ik mis ze zo erg.
De plechtigheden waren zo'n drie weken geleden.
En ik ben niet gegaan, ik kon het niet. Het voelt voor mij nog alsof ze op elk moment voor me kunnen staan.
Daarom probeer ik mijn verdriet zo veel mogelijk te verdringen.
Helaas, betekent dat niet dat het er niet is.

Snel veeg ik mijn ogen droog met mijn mouw. Niet aan denken..
Ik pak mijn mobiel op en beantwoord Dana's appje.

Yess🎉. Ik denk zo rond
10 uur. Tot morgen!

Ik hoor een klik. De waterkoker is klaar. Als ik de kan wil oppakken gaat de deurbel.
Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk op de klok.
De wijzers geven aan dat het half vier is.
Mam en pap zouden toch pas thuis zijn om vijf uur?
De bel gaat nog een keer.
"Ik kom al!"
Ik loop de gang in.
Aarzelend blijf ik voor de deur staan.
Wat als er een of andere gek staat?
Ik schud mijn hoofd.
Waarschijnlijk is het gewoon de postbode.
Ik open de deur.
Als ik zie wie er in de voortuin staat haal ik opgelucht adem.
"Jacob", zeg ik verrast.
"Ik had jou hier niet verwacht."
Jacob grijnst flauwtjes. Bijna bedroefd.
"Dag Mila, mag ik binnenkomen?"
Ik knik verbaasd.
"Ja natuurlijk."
Ik begeleid Jacob naar de woonkamer.
"Wil je wat drinken? Ik heb net thee gezet."
Jacob schudt zijn hoofd.
"Nee, ik houd het kort."
Hij kijkt gehaast om zich heen.
Zijn ogen schieten panisch in het rond.
En hij houdt zijn vuisten gebald.
"Gaat het allemaal wel goed? Is er wat?"
Hij schudt zijn hoofd.
"Met mij gaat alles prima. Zijn je ouders eigenlijk thuis?"
Ik frons mijn wenkbrauwen.
"Nee", stamel ik verward.
"Ze zijn nog op werk."
Hij knikt , en begint gespannen met zijn voet op de vloer te tikken.
"Jacob, wat is er nou?"
Mijn stem slaat licht over.
Jacob grijpt onder zijn jas, en haalt daar een zilveren kelk vandaan.
Waar heeft hij dat nou weer voor nodig?

Naast de kelk haalt hij uit zijn zak een glimmend
voorwerp.
Zodra hij het voorwerp in zijn hand heeft, stapt hij dreigend op me af.
"Jacob? Wat doe je?", vraag ik argwanend.
"Sorry Mila, maar dit is de enige manier..."
Hij zet nog een stap dichterbij.
Eindelijk zie ik wat er in zijn hand ligt.
Het is een mes.
Jacob springt naar voren, en grijpt me bij mijn hals.
Ik schiet in een blinde paniek, en trap wild om me heen.
Ik gil en schreeuw zo hard als ik kan.
Maar niemand hoort me.

Ik voel een felle pijnsteek in mijn buik. Als ik naar beneden kijk, zie ik het mes uit mijn buik steken.
Ik word duizelig en heb het gevoel dat ik over mijn nek ga.
Tranen stromen over mijn wangen.
Nog meer pijnsteken schieten door mijn lijf.
Door de waas heen zie ik tot mijn verbazing dat Jacob ook huilt.
"Alsjeblieft ga dood, ik kan dit niet langer."
Hij smoort een schreeuw in zijn door bloed doordrenkte T-Shirt, mijn bloed.
Zwarte vlekken verschijnen voor mijn zicht.
Langzaam trekt de pijn weg.
Ik wil vechten, vechten tot het bittere eind. Maar dat kan niet meer.
Allerlei beelden schieten langs.
Beelden waarvan ik de verbanden niet kan leggen.
Ik ga me steeds een beetje lichter voelen. Alsof ik los kom uit mijn lichaam.
Nog een keer snak ik naar adem.
Ik zak weg.

Pov. Dana

Leuvendan

De verdachte Jacob H. is schuldig verklaart voor de moord op Mila Havekort.
Het meisje werd een aantal weken geleden dood aangetroffen door haar ouders in de woonkamer van hun eigen huis.
Een paar uur later werd een verwarde Jacob H. gearresteerd door bewakers van het nabij gelegen verlaten pretpark in Leuvendam. Volgens de bewakers had hij het over de duivel en zijn zusje die hij had gered, die volgens onze bronnen meer dan 30 jaar geleden omkwam in het pretpark.

Jacob H. werd aangetroffen met een zilveren kelk in zijn hand, waarna bleek dat deze sporen bloed van het meisje bevatten.
Jacob H. is veroordeeld tot 14 jaar cel en levenslang TBS.

Grommend smijt ik de krant weg. Wat een sensatiekrant zeg.
Ik leg mijn gezicht in mijn handen. Huilen gaat niet meer, daar ben ik te moe voor.
Hoe kon hij me dit aandoen?
Na alles wat we hebben meegemaakt, vermoord hij de enige die me echt kon helpen. Waarmee ik mijn verdriet kon delen.
Ik hoorde het de dag nadat Mila door haar ouders was aangetroffen.
Toen ik in de voortuin stond wist ik al dat er iets niet goed was.
De auto's van Mila's ouders stonden nog op de oprit. En de gordijnen van Mila's kamer waren gesloten.
Verward belde ik aan.
Mila's moeder deed open, toen ze me zag begon ze te huilen.
Sindsdien ben ik thuis gebleven.
Mijn moeder wilt praten, maar dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb.
Ik ben niet het gevoelige typje dat was Mila.
Ik lig thuis onder mijn deken, proberend de verschroeiende pijn in mijn borst te negeren.
Weg van school waar ik blikken in mijn rug voel branden. Weg van de buitenwereld waar de dorpelingen smoezen als ze me zien lopen.
'Is dat het meisje van het pretpark?'
Toen Mila er nog was, kon ik het aan. Ik kon het aan omdat we door hetzelfde gingen.
Maar nu...
Mijn ogen vallen weer op zijn naam; Jacob.
Ik grom. Jij zal boeten al is dat het laatste wat ik doe...

TUN TUN TUN. OPEN EIND!!! ZO KAN IK ALTIJD NOG VERDER SCHRIJVEN ALS HET DAAR DE TIJD VOOR IS. EEN SPINOFF VAN LACH JE DOOD.

DANK AAN ALLE TROUWE LEZERS BINNENKORT KOMT ER EEN NIEUW BOEK ONLINE: IK WIL HEM.  EEN ANDER HORRORBOEK. ALS VOORPROEFJE ZET IK NU DE PROLOOG ONLINE VAN 'IK WIL HEM'. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Ben totaal niet emotioneel op dit moment ofso 😪.

Voor een laatste keer...

In dit boek dan😂.

Tot ziens lieve lezers💖