Lach je dood

14

Pov. Lize

Het slappe lichaam van Julia aan de strop geeft me een gevoel alsof ik moet overgeven, wat theoretisch gezien helemaal niet kan omdat ik alles er al eerder uit heb gegooid wat los en vast zit in mijn maag.
"Is....is....ze.... is ze dood?", vraag ik stotterend aan het kleine meisje. Ik voel hoe mijn ogen zich met tranen vullen. Ik heb deze avond meer gehuild dan dat ik mijn hele leven heb gedaan.
"Och meisje toch niet huilen. Dood, levend wat is het verschil? Je slachtoffers lijden toch wel...", zegt ze grijnzend. De gestoorde, moordlustige blik in haar ogen is angstaanjagend. De tranen beginnen nu over mijn wangen te stromen. "Waar zijn de anderen?", vraag ik snikkend. "De anderen?", vraagt ze lachend. "Je bedoelt die nep-vriendinnen van je?" Ze haalt een bebloed mes onder haar verscheurde jurkje vandaan. "Die zal ik op wachten." Ze speelt wat met het mes met haar handen. Haar nagels zijn lang en vuil. Ik voel mijn ogen groot worden. "Doe ze niks", zeg ik smekend. "O meisje, ik?", vraagt ze weer met die duivelse grijns op haar gezicht. "Ik zou niet durven. De meiden staan alleen de grootste show van hun leven te wachten. Een schelle lach galmt door de ruimte waarin we ons bevinden. Ze klemt haar handen om de tralies. Ik neem het meisje in me op. Ze heeft fel blauwe ogen die met bloed zijn doorlopen. Haar blonde haren zitten in de klit en er zit een gerafelde strik in, die de hele bende bij elkaar moet houden. Haar gezichtje is bleek en ingevallen. Het lijkt wel of haar schedel door haar tedere huidje heen schijnt. De schaduwen in haar gezicht zorgen er voor dat ze wel een zombie lijkt. Aan de ene kant zal het me niet verbazen als ze echt een zombie is. Een vraag doemt in mijn hoofd op, 'Hoe kan zo'n jong klein meisje al zo verdorven zijn?'. Het lijkt wel alsof ze mijn gedachten kan lezen want ze antwoordt, "Je bent nooit te jong om een beetje lol te hebben." Weer die duivelse grijns. Ze maakt me gek. "Wat ga je met me doen?", vraag ik bang. "Dat weet ik nog niet", zegt ze terwijl ze met haar jurkje het mes schoonmaakt. Het jurkje zou ooit blauw geweest moeten zijn, maar kleurt nu roodbruin vanwege het vele bloed wat er aan vastkleeft. "Er zijn zo veel leuke opties. Maar ik denk dat ik je nu nog maar even hier vast houdt om de spanning wat te laten toenemen." Ik probeer te slikken, maar het lijkt of alles in mijn mond en keel muurvast zit. Alsof een grote hand mijn keel dichtknijpt. Ik hap hulpeloos naar adem. Het meisje blijkt het geweldig te vinden, en klapt van blijdschap in haar kleine tengere handjes. "Wat is dit toch mooi om te zien. Ik zou hiernaar wel langer willen blijven kijken, maar helaas. Ik moet nog drie andere meisjes vangen. In de tussen tijd blijft Willy wel even bij je wachten. Benny kom jij met mij mee?" De twee andere gestaltes in de ruimte komen uit de schaduw. Ik sla mijn hand voor mijn mond om een gil te dempen. Een gesmoord geluid galmt door de kamer. Voor me staan twee zwaar verminkte clowns. Als dit geen zombies zijn weet ik het ook niet meer. De clowns kijken bijna nog moordlustiger dan het meisje zelf. Hongerig prikken hun ogen in mijn lichaam. Er zit bloed over hun hele mond en kin verspreid. Ze grijnzen. Hun tanden zijn onmenselijk, zo scherp en geel. Hun ogen strak op mij gericht. Horen ze niet te knipperen? Of doen zombies dat niet? De ene clown mist een groot deel van zijn gezicht. Bij de ander loopt het bloed uit zijn traanbuizen. Ik hoop zo dat Willy niet degene in zijn gezicht meer vlees dan huid is te zien. Ze hebben allebei uitgelopen schmink op hun gezicht, en een soort metalen halsband met een ketting eraan om hun nek.
"Willy!", hoor ik het meisje streng zeggen.
"Jij waakt over haar. Eet haar liever niet meteen op... Dat zou niet leuk zijn. Je krijgt straks daar wel een stukje van", zegt ze terwijl ze naar het lijk van Julia kijkt. De verrotte tong van de clown waar zijn gezicht nog wel grotendeels intact is gaat langs zijn bebloede lippen. Ik voel de inhoud van mijn maag omhoog komen bij die gedachte.
"Benny...ook", mompelt de clown met het verrotte gezicht, die blijkbaar Benny is. Het meisje geeft hem een klap. Haar ogen spuwen vuur.
"Eerst moet jij met mij mee en gehoorzamen", zegt ze met een zware niet meer menselijke stem. Waar is haar lieve meisjesstem gebleven. Oké... die joeg me ook angst aan. Maar alles beter dan dit. Er groeien nu nog net geen hoorns uit haar schedel. "Kom mee", sist ze Benny toe. Ik blijf achter met Willy. Die me met een hongerige blik blijft aankijken. Hij stinkt naar een rottende geur... Ik zak neer op de bodem van het hok. Sla mijn armen om mijn hoofd , en begin te snikken. Was ik nu maar thuis...