Lach je dood

6

POV. LIZE

"Julia?!" roep ik uit. Terwijl het hoofd van Julia grijnzend over me heen hangt, valt alles op zijn plek. Terwijl ik Julia's haren uit mijn mond spuug word ik langzaam maar zeker heel boos. "Jij.... ugh, weet je hoe erg je ons hebt laten schrikken?!", gil ik. Ik duw Julia van me af en ik gil de meiden weer bij elkaar. "Meiden kom terug, het was Julia maar!" De meiden lopen langzaam terug. Heel langzaam, tot ze Julia zien. De stoom komt uit Cara's oren. "Ik zal je..." , en ze vliegt Julia aan. "Hou op, niet vechten!", gil ik. Dana begint zich er mee te bemoeien. "Cara doe normaal! Laat haar uitpraten!", zegt Dana boos terwijl ze Cara wegtrekt. "Rustig", zegt Julia grijnzend. "Ik wilde jullie gewoon laten schrikken." Cara geeft Julia een klap in haar gezicht , "Schrik je nu?" Julia wordt nu ook boos en Dana kan haar nog net vast houden. Mila springt er tussen. "Meiden rustig!" , gilt Mila nu ook. Ze sust Cara kalm, Dana doet dit bij Julia. En ik sta er maar bij.  Opeens hoor ik een keihard krakend geluid en het gepiep van krakend staal. "Haha, Julia stop nu maar! We snappen het!", zegt Cara snikkend. "Dat was ik niet!", roept Julia boos uit. Ik kijk naar boven. "Jongens?", vraag ik bang. "Wat?!", vraagt Dana àlweer geïrriteerd het zal een keer niet. Ik wijs naar boven. In het licht van de maan zie je het karretje de helling opgaan. "Wat?", vraagt Mila geschrokken. "Hoe kan dat stomme ding nog werken?" Het karretje gaat langzaam omhoog tot op het bovenste puntje van de helling van de achtbaan. Als het karretje de helling af gaat, gebeurt er iets waardoor het kippenvel op mijn armen komt. Ik hoor ijselijk gegil. Als een soort automatisme zet ik mijn handen op mijn oren en krimp ik in een. We kijken elkaar aan. Niemand van ons is aan het gillen. Iedereen versteend van angst.  "Is dit een grap?", stamelt Cara. "Wie probeert ons nu weer bang te maken." Iedereen kijkt naar Julia. "Ik zweer het ik ben het niet", zegt ze terwijl ze net zo bang als de anderen lijkt. We blijven een tijdje als versteend stil staan. Dana verbreekt de stilte. "Kom we gaan verder." Julia en Cara knikken zachtjes.  "Maar....", begin ik. "Ik heb hier geen goed gevoel bij..." "Ja ik ook...", valt Mila me in de reden. "Dat gegil... Dat was zo creepy. Wat als die verhalen wel echt waren ofso?" Dana lacht, blijkbaar heeft ze haar zelfvertrouwen weer bij elkaar gegrabbelt. "Laat me niet lachen. Als jullie zo graag terug willen, ga dan. Wij gaan niet mee , toch Cara?" Wat een vervelend kreng is die Dana toch. Mila kijkt Cara vragend aan. "Caar?", vraagt ze hoopvol. "Ik blijf hier", zegt ze zacht. Blijkbaar geïntimideerd door Dana. "Best!", roept Mila boos. "Kom Lize wij gaan!" , en ze trekt me aan mijn arm mee. Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn , omdat we eindelijk uit dit enge pretpark zijn, of schuldig omdat ik twee vriendinnen uit elkaar heb gedreven. Tenminste gedreven, dat deed Dana, maar ik veroorzaakte het wel, een soort van... Inmiddels staan Mila en ik bij het hek. "Mila?", vraag ik ze kijkt me niet aan en ik herhaal haar naam nog een keer. "Mila?" Mila draait zich om. "Ja, wat?!", zegt Mila nijdig. "Sorry", zegt ze nadat ze zichzelf hoorde. "Ik moet het niet op jou afreageren." We stappen door het hek heen. Mila zakt neer in het gras. "Het lijkt of die Dana , Cara in haar macht heeft", zucht Mila. "Ik ken het", zucht ik. Ze kijkt me vragend aan. Ik zucht. "Julia was ooit mijn beste vriendin...." , zeg ik zachtjes. Mila kijkt verbaasd. "Hoezo nu niet meer?", vraagt ze. "Dana....." Ze kijkt me raar aan en opeens begrijpt ze het. "Wat een bitch....", zegt ze nu ook zachtjes. Opeens word ik verblind door fel licht. "Staan blijven!"