Lach je dood

16

POV. LIZE

Ik zit in het hoekje van de kooi, opgekropt als een balletje met mijn armen om mijn benen heen geslagen. Geen idee van tijd, en hierbij hoelang ik hier al zit. Mijn ogen pijnlijk prikkend van al het gehuil. Vragen schieten door mijn hoofd. Waarom renden ze weg? Lieten ze me achter? Willen ze me dood? Er rolt een traan over mijn wang. Niemand mag me. Ik bijt op mijn lip. Ik denk aan thuis en begin te snikken. "Hou je kop!", roept Willy naar me. Door zijn sneer ga ik alleen maar harder snikken. Ik voel een koude hand op mijn schouder en schrik me rot. Met een ruk kijk ik achter me. Er staat een meisje van mijn leeftijd. Gillend kruip ik de andere kant op, "Wie ben jij?!" Ze legt haar wijsvinger tegen haar lip. "Wat doe je daar?!", Willy komt dreigend op me af. "WIE IS ZIJ?", gil ik hysterisch. "Wie?", vraagt hij kennelijk verbaasd. "Hij kan me niet zien of horen", zegt het meisje rustig. "GA WEG!", gil ik haar toe. Ik begin richting haar te trappen, maar elke keer trap ik mis. Ik raak alleen maar lucht. Opeens valt het kwartje. "JIJ BENT EEN GEEST!", gil ik bang. "Geest, zombie, horrorclown, wat jij wilt", grinnikt Willy. "Ik moet met je praten, laat hem weggaan", zegt het meisje terwijl ze richting Willy knikt. "Waarom?", vraag ik argwanend. "Laat hem weggaan, ik moet met je praten", ze rijkt met mijn hand naar me en ik deins weer achteruit. "Vertrouw me, wat heb je te verliezen?" Ik zucht. Eigenlijk heeft ze wel gelijk. Ik zit hier in een koude vochtige cel, met een of andere horrorclown die mij als feestmaal wil als bewaker, en wordt vastgehouden door een eng klein meisje die, het zal ook eens een keer niet, psychisch gestoord is en moordneigingen heeft. "Het gaat weer", zeg ik tegen Willy. Hij geeft een trap tegen de wagon en loopt weg. Ik wacht even tot Willy op een redelijke afstand is en draai me om richting het meisje. "Waarom kan hij jou niet zien?", fluister ik. "Ik kan kiezen, wie mij wel en niet ziet of hoort", grinnikt ze zachtjes. Ik neem haar in me op. Lange zwarten haren tot op haar kont, een wit gewaad, bleke huid. Wel héél erg typisch voor een geest. "Wat kom je hier doen?", vraag ik bang. Ze legt haar wijsvinger tegen haar lippen en knikt naar Willy. O ja. "Ik kom jou waarschuwen." Ik kijk haar vragend aan. "Waarschuwen voor dat ene meisje , dan ben je daar een beetje laat mee." Er verschijnt een flauw glimlachje om haar mondhoeken heen. Haar ogen staan treurig. Haar mondhoeken hangen omlaag. Ze ziet er vermoeid uit. Door een of andere manier heb ik een beetje medelijden met haar. "Ga door", fluister ik. Ze zucht en gaat verder. "Dat meisje dat je zag heet Grietje Huisman. Grietje is in 1981 bruut vermoord door een of andere pedofiel die rondliep in het circus, vermomd als clown. Hij kickte er op om kinderen te zien leiden", de laatste zin sist ze woedend met haar tanden strak op elkaar. Mijn adem stokt in mijn keel. Ze schud haar hoofd. "Ze was nog maar zes jaar, het had haar eerste keer bij het circus moeten zijn." Een steek van medelijden trekt door mijn lichaam. Zes jaar... "Maar goed", vervolgt het meisje haar verhaal. "Toen Grietje stierf kwam ze in aanraking met een kwade kracht, te vergelijken met de duivel. Hij nam haar haar ziel af in ruil voor de wetenschap dat ze altijd bij haar moeder en broer op aarde kon zijn. Als onwetend meisje van zes ging ze akkoord, want het arme meisje wilde niets liever dan haar mama weer in de armen sluiten. Na deze deal werd haar ziel afgenomen, en veranderde ze in een gewetenloze maniak die op aarde bleef rondzwerven. Met als enige doel mensen laten leiden en zielen uitleveren aan de duivel." Ik moet alle informatie even laten bezinken. "Maar hoe, kunnen we haar stoppen?", vraag ik uiteindelijk stamelend en een klein beetje verbaasd. Dat kleine beetje voor al omdat niks me meer verbaasd in deze wereld. "Grietje moet weer leren lief te hebben, alleen dan kan ze rust vinden en naar het hiernamaals waar haar moeder op haar wacht." Ik kijk haar verbluft aan. Kan het nog vager? "Maar hoe leren we haar lief te hebben? Ik denk niet echt dat ze open staat voor een therapeut. " Ik hoor een deur kraken. "Vlug ik heb niet veel tijd meer", zegt het meisje haastig. "Vind Jacob!" Het meisje verdwijnt voor mijn ogen. "Wacht! Ik heb geen eens gevraagd hoe je heet?" Ik schrik op van gegrinnik. Voor de tralies staat Grietje. "Wat onbeleefd van me", zegt ze terwijl ze weer met het mes aan het spelen is.
" Mijn naam is Grietje. Maar kom je mee?" Ik kijk haar argwanend aan. "Waarom?" Weer dat enge gegrinnik. Ze pakt het mes en gaat ermee langs de tralies, wat een vreselijk piepend geluid veroorzaakt. "The show must go on."