Lach je dood

7

POV. MILA

De bewaker die Jacob heet staat voor ons. "Wat doen jullie hier?", vraagt hij niet bepaald blij. "Wilden jullie het pretpark in?" Lize begin te stotteren. "Ja meneer, maar met de nadruk op wilden."
Hij kijkt ons fronsend aan.
"Weten jullie dan niet dat het daar binnen gevaarlijk is, kijken jullie dan echt nooit naar het nieuws." Hij zucht. "De jeugd van tegenwoordig."
"We dachten dat het allemaal een stunt was van de overheid, om indringers buiten te houden", begin ik te stamelen. Hij begint te lachen als een boer met kiespijn.
"Was dat het maar..." Hij zucht dubbel zo hard. Ik vind het een beetje eng worden. Is die man wel helemaal goed? "Maar wat is daar dan binnen?", vraag ik nieuwsgierig.
"Dat gaat jullie niks aan!", zegt hij chagrijnig.
"Grietje?", vraag ik aarzelend. Hij kijkt me raar aan.
"Wat weet jij over Grietje?", vraagt hij verbaasd.
"Ik hoorde u dat zeggen."
"Dus toch"... zegt hij zachtjes. "Waren jullie binnen?", vraagt hij opeens alert. "Ja waren..." , zegt Lize.
"Hoezo zijn jullie weg gegaan?", vraagt hij.
"Het was toch niet zo'n goed idee"... , stamelt Lize. "Er gebeurden... vreemde dingen." Jacob kijkt vragend.
"Wat voor dingen?" Ik zucht.
"De achtbaan ging rijden en toen die van de helling afging, hoorden we mensen gillen. En niemand van ons was aan het gillen." Jacob lijkt opgelucht.
"God zij dank zijn jullie uit dat park", zucht hij.
"Hoezo is het dan slecht om in dat park te zijn?", vraagt Lize bang. Hij kijkt ons nogmaals fronsend aan en zucht dan. "Jullie weten toch al te veel..." Lize en ik kijken elkaar bang aan. "Er zijn gruwelijke misdaden gepleegd in en rond dat circus. Het eerste slachtofffer..." Ik val hem in de reden. "Dat was Margriet Huisman..." "Hoe weet je dat?", vraagt hij argwanend. "Van tevoren hebben we wat informatie opgezocht over het pretpark", zeg ik beschaamd. Hij zucht nogmaals.
"Grietjes geest kan geen rust vinden.." We kijken hem geschrokken aan.  Oké we zijn nu echt in een soort slechte cliché horrorfilm beland. "WAT?!", gillen we in koor. "Sssst...", zegt Jacob snel. "Maar, hoe weet u?", vraag ik stamelend. "Grietje was mijn zusje," zucht hij. "Mijn moeder en ik hadden ruzie, toen ze blijkbaar is meegelokt. Daardoor letten we niet op. En...." Hij kijkt heel schuld bewust, nu zie ik pas hoe oud hij eigenlijk is. De diepe rimpels in zijn gezicht zorgen ervoor dat hij nog triester lijkt te kijken. "Het was u schuld niet", zegt Lize troostend. "Maar wat bedoelt u met dat haar geest daar nog rondzwerft?", vraag ik hem met grote ogen. "Ze is.... ze is uit op wraak...", zucht hij voor de zoveelste keer.
"Wat bedoelt u ?", vraag ik nu ook bang.
"Ze wil wraak op iedereen die haar rust komt verstoren, ze is veranderd door wat ze heeft meegemaakt. De duivel heeft haar ziel en haar geest aangetast." Ik kijk hem aan. "Het fijne weet ik er ook niet van, maar er gebeuren daar binnen dingen die het daglicht niet kan verdragen. " Opeens word ik heel bang. Cara zit nog binnen....