Lach je dood

13

POV. MILA

"Dit is jouw schuld!", sis ik Dana woedend toe. " Als jij niet was weggerend, waren we Lize niet kwijtgeraakt!" Dana rolt met haar ogen. "Tuurlijk weer mijn schuld, net als dat het mijn schuld is dat Cara je niet meer mag." Ik geef haar een klap in haar gezicht. Ze krimpt in elkaar en grijpt naar haar gezicht. "Jij bitch"... gromt ze me toe. Cara probeert de ruzie te sussen. "Hou op!", gilt ze. "Mila doe normaal, en Dana ik mag Mila heus nog wel hoor." Ik wend mijn woedende blik tot haar. "Ho, eens even? Ik moet normaal doen? En o , wat is het een eer dat jij me nog mag! Hier een nieuwtje ik mag jou niet meer! Je bent niets meer voor mij"... Ik zie duidelijk dat ik haar pijn heb gedaan. Ik voel een steek van schuldgevoel in mijn borstkas prikken. Maar neem mijn woorden niet terug. Cara zwijgt ook en helpt Dana overeind wiens wang nu op een tomaat lijkt. Zo rood en opgezwollen. Ook daar voel ik me schuldig over. Dana is ook van streek omdat haar beste vriendin verdwenen is in een eng horror pretpark. Ik voel tranen in mijn ogen opwellen. Ik bijt op mijn lip. Niet gaan huilen Mila , niet nu. Wees sterk. Je bent sterk. De tranen prikken in mijn ogen en ik kan ze niet meer tegenhouden. Ik voel een traan over mijn wang lopen en ik begin onophoudelijk te snikken. Dana en Cara draaien zich naar me toe, duidelijk geschrokken van mijn plotselinge huilbui. "Miel... ik", stamelt Cara. Ze pakt mijn schouder troostend vast. En ik vlieg haar om de hals, ik ben niet boos op haar zijn. Niet nu ik haar zo hard nodig heb. Ze knuffelt me terug. "Het is goed", fluistert ze. Dana staat er ongemakkelijk bij. Cara en ik laten elkaar los. Ik haal mijn neus op. "Kom laten we verder gaan. Er is een kans dat we ze nog kunnen redden. Allebei." Dana en Cara knikken instemmend. We lopen verder tot we bij de ingang van het circus aankomen. Tenminste , de vermoedelijke ingang. Aangezien alles zo verroest en versleten is. De (vermoedelijke) ingang, wordt aangeduid met een grote stalen boog. Bovenaan de boog hangt een groot houten bord dat al aan het verrotten is. Het zit onder de schimmel en is vochtig. Ik kan nog net lezen wat er op het bord geschilderd staat, aangezien de verf er vanaf bladdert. "Circus Houdini", lees ik voor. Ik voel de rillingen over mijn hele lijf lopen. "Hier is de hele cast van het circus vermoord, voordat het pretpark gesloten werd", zegt Dana huiverend. Ik bijt op mijn lip. "We moeten hierin", zeg ik met trillende stem. Ik zet een stap onder de boog door, en draai mijn hoofd over mijn schouder naar Cara en Dana. "Komen jullie?", vraag ik zachtjes. Ze knikken aarzelend. Mijn verstand zegt eigenlijk, dat dit niet juist is. Dat we terug moeten gaan, voor het te laat is. Dat we moeten maken dat we hier weg komen. Maar ik moet ze redden. Als er nog enige kans is dat we ze kunnen helpen en dat ze nog in leven zijn, moeten we die pakken. We zijn hier met zijn vijven naar toegegaan en komen ook met zijn vijven terug. Ik zucht en loop verder. De voetstappen van Dana en Cara komen achter me aan gesjokt. We komen aan bij een hokje dat waarschijnlijk bedoelt was voor de kaart verkoop. Er zit iets of iemand in het hokje. Ik wijs met een trillende vinger naar de gedaante. "Wacht", zegt Dana. Ze haalt haar zaklamp uit de zak van haar joggingbroek, en knipt hem aan. Achter de kassa zit een vrouw. Een vrouw? "Leven!", gil ik opgewonden. De vrouw ziet er redelijk normaal uit. Ze lijkt op een zigeuner. Ze ziet eruit alsof ze een Spaanse afkomst heeft, en draagt grote gouden oorringen en een bandana. Ik tik op het raampje, maar de vrouw kijkt straal langs me heen. Ik zie het portiertje aan de zijkant van het hokje en zoek naar de verroeste hendel. "Mila", fluistert Cara. "Ze kans ons misschien helpen!", roep ik opgewonden. "Mila", zegt ze nog een keer nu iets luider. Ik rammel wat aan  het deurtje , en het springt open. "Mila!", roept Cara nu. Ik stap naar binnen. En een verrotte geur dringt mijn neus binnen. Als ik naar de vrouw kijk, vertrekt mijn gezicht van afschuwen. De rug van de vrouw ligt open en is een en al verrot vlees. Er steken wat gelige gebroken wervels uit. Ook mist de vrouw een been. Ik heb het gevoel dat ik moet gaan overgeven. "Mila!", hoor ik Cara schreeuwen. Ze trekt me uit het hokje. Ik sta als aan de grond genageld. "Ze is dood", fluistert Cara. "Ik dacht...", stotter ik. "Ik dacht dat we hulp hadden gevonden." Het voelt alsof mijn keel dicht wordt geknepen. Ik dacht dat we hulp hadden gevonden.... ik dacht dat we hier uit zouden komen. Ik voel dat het laatste sprankje hoop uit mijn lichaam wordt getrokken. Het is voorbij... Ik zak op de grond neer. We komen hier nooit meer uit. Het is voorbij...

Heayy lieve lezers, ik hoop dat jullie dit een leuk en spannend boek vinden , en natuurlijk veel plezier beleven met het lezen er van. Maar ik wilde jullie wat vragen. Zouden jullie hier onder willen zetten wat jullie tot nu toe van het boek vinden? Tips en ideeën zijn natuurlijk altijd welkom. Maar hou het aardig. #Nohate

X Anouk