Lach je dood

17

POV. MILA

We liggen vastgebonden op de grond. De touwen snijden in mijn polsen. Ik wil het uitgillen van de pijn, maar er komt geen geluid meer uit mijn keel. "Benny!", schreeuwt het meisje naar de clown. "Maak het onze gasten gemakkelijk, ik ga alles klaarmaken voor de show."  Ze grinnikt en huppelt weg. Benny kijkt ons grijnzend aan. "Met wie zou ik eens beginnen?" Mijn adem stokt in mijn keel van de angst die door mijn lichaam giert. Hij tilt zijn scheve vinger op , en wijst richting mij. "Met jou", hij begint angstaanjagend te lachen. "Ik kan jouw angst van een afstand al ruiken." Hij stampt naar me toe, en pakt me ruw bij mijn nekvel vast. Ik gil het uit van de pijn. Zijn scherpe vieze nagels snijden mijn vlees in. Maar hoe harder ik gil hoe meer lol hij er aan lijkt te beleven. De tranen stromen over mijn wangen. Hij sleept me mee richting de ring met zand. In de ring staan drie metalen stoelen met kettingen, handboeien en een apparaat waarvan ik de naam niet kan benoemen. Hij probeert me in de stoel te smijten, maar zijn nagels blijven in mijn huid steken. Ik schreeuw. Hij wringt zijn nagels uit mijn lichaam, en gooit me in de stoel. Eerst pakt hij de ratelende kettingen op. Hiermee bindt hij me vast aan de stoel. Hij duwt mijn armen ruw tegen de leuningen van de stoel aan. Pijnscheuten vliegen door mijn hele lichaam. Hij slaat de boeien die aan de stoel zitten dicht. Ik kijk naar het onbekende apparaat, het zijn twee soort van klemmetjes die vast zitten door middel van een staafje. Ik adem diep in en uit. Biddend dat hij dat ding niet gaat gebruiken. Het lijkt wel of hij mijn gedachten kan lezen want abrupt pakt hij het apparaat. Hij plaatst het in mijn gezicht, en zet de twee klemmen op mijn oogleden. Het zorgt ervoor dat ik niet meer kan knipperen. "Waarvoor is dit?", vraag ik bang. Hij grinnikt, "Zo hoef je niets te missen van de show."

Nadat hij Cara in de stoel heeft gezet is Dana aan de beurt. De pijn in mijn ogen wordt maar erger en erger. Mijn wimpers worden er een voor een uitgerukt omdat mijn ogen willen knipperen maar door de verschrikkelijke oogklemmen blijven hangen. Mijn oogleden worden uitgerekt, elke keer dat mijn ogen proberen te bewegen. Ik kijk de ring rond. Er staan twee palen met daar tussen een touw, en er hangt een trapeze aan de punt van de tent. Mijn gedachtegang wordt onderbroken door Dana's geschreeuw. Ze trapt en slaat richting de clown. Spartelt in het rond. Benny geeft haar een klap in haar gezicht. Haar lichaam verslapt. Ik gil het uit. "Dana!" Hij tilt het slappe lichaam van Dana over zijn schouder en brengt haar naar de stoel. Hij bindt haar vast met de kettingen en boeien. Hij rukt Dana's dichte oogleden open, en zet de oogklemmen erop. Het duurt even voordat Dana weer enig teken van leven laat zien. Ze begint te proesten en spuugt een tand uit. Er loopt een straaltje bloed uit haar mond. Ze spuugt om het bloed kwijt te raken. "Daan?", vraagt Cara huilend. Dana begint te huilen. Het enige wat ze uit kan brengen is: "Ik wil dood." De woorden schrijnen in mijn oren. En het enge is, dat de dood mij op dit moment ook de beste uitvlucht lijkt. Een traan rolt over mijn wang. Mijn maag knort van de honger. Mijn mond staat droog, en ik zou een moord doen voor een slokje water. Steken van pijn schieten door mijn hele lichaam. Ik heb het koud. Hoe langer ik er over na denk hoe meer dingen ik kan opnoemen die er op dit moment wat er verschrikkelijk is. Beter gezegd ik kan niks positiefs opnoemen. Misschien dat we NOG niet dood zijn? Het meisje komt binnen samen met een andere clown. De clown zit onder het lichaamsvuil en er loopt bloed uit zijn traanbuizen en mondhoeken. De clown sleept iets achter zich aan dat vastgebonden zit aan een touw. Door de lichtval kan ik niet precies zien wat het is. De clown klimt via een van de palen in de ring naar boven en knoopt het ene touw tussen de palen , met het andere touw dat hij vast heeft aan elkaar. Als hij van de paal afspringt, zie ik pas wat hij heeft opgehangen. Aan het touw hangt het slappe lichaam van Julia. Het bloed trekt uit mijn gezicht weg. Ik hoor Dana en Cara schreeuwen. De wereld om me heen begint te draaien. Ik wordt misselijk, en voel een oprisping omhoog komen. Een zure smaak in mijn mond. Een vlaag van kots vliegt mijn mond uit. *BUUURB*. Ik hap naar adem en het meisje huppelt op me af. Ze ploft neer op mijn schoot , en doet met het uiteinde van haar jurkje mijn mond af. "Adem in, adem uit", zegt ze. Opeens staat haar blik niet meer zo duivels maar zorgzaam. Ik hoor haar zuchten. Als ik haar aankijk, zie ik haar ogen treurig staan. Haar grote blauwe ogen wijd open. Plotseling lijkt ze weer worden overgenomen door de duivel in haar, want ik zie de moordlustige blik in haar ogen terug komen. "Als je nu al stikt, is het veel minder leuk", grijnst ze. De scherpe zure lucht van mijn braaksel dat mijn hele lichaam bedekt dringt mijn neusgaten in, en ik moet me inhouden om niet nog een keer te gaan braken. Ik hoor Dana snikken. Grietje gaat op een klein rond verhoginkje staan dat Benny neer zet. Ze klapt in haar handen om de aandacht van iedereen te krijgen. "Dames en.... Ach laat ook maar die zijn er dit keer niet. Ik ben uw gastvrouw vandaag: Grietje Huisman." Opeens valt alles op zijn plek, zij was het meisje waar Jacob over praatte. Zijn zusje. "En ik heb zoals gewoonlijk, weer een geweldige show voorbereid. Maar eerst heb ik een vrijwilliger nodig, wie wil?" Het wordt doodstil. Grietje zucht. "Awghh... wat jammer nou. Gelukkig had ik me hier al op voorbereid , dus geeft u een warm applaus voor Lize!" Mijn adem stokt in mijn keel, en mijn hart gaat te keer. Benny rent hinkend naar achter het podium. En sleept een soort grote operatiestoel op wieltjes mee. Lize zit vastgeketend aan de leuningen van de stoel. "Lize!", gil ik huilend, aan de ene kant van opluchting omdat ze nog leeft aan de andere kant van angst omdat ze vastgeketend ligt op een operatiestoel met twee gestoorde horrorclowns en een duivels klein meisje naast zich. De tranen stromen haar wangen. "Het komt goed", fluistert ze door haar lippen heen net hard genoeg zodat ik het kan horen. Door die woorden stort ik in. Het komt niet goed... Ik begin te schreeuwen. "NIET HAAR, NEEM MIJ ALSJEBLIEFT!" Grietje kijkt me verbaasd aan. Ze grinnikt even. "De insluiting voor vrijwilliger was al gesloten, maar geniet van de show." Ik voel Cara een vinger op mijn hand leggen. Verder dan dat kan ze zich niet strekken. Ze wrijft er sussend over. Mijn huilbui gaat over in zacht gesnik. "Goed, we kunnen verder", hervat Grietje haar verhaal lachend. "Monster", sis ik haar snotterend toe. "Awghh, dankje", antwoordt ze mijn sneer. "Als Jacob je nu toch eens zal zien", mompel ik. Ik kijk naar haar. Dat had ik niet moeten zeggen. Woedend stampt ze op me af. Ze pakt hardhandig mijn kin vast. En kijkt me doordringend aan. Een ondraaglijke pijn giert door mijn lichaam. Het voelt alsof ik in brand sta en ik gil het uit. Zodra ze mijn kin loslaat stopt het branden. "Spot niet met mij meisje", sist ze kwaad. "Nu weet je tot waar toe ik in staat ben en wat ik allemaal kan." Door de pijn en de angst kan ik geen ja-woord over mijn lippen krijgen, dus knik ik zwakjes. Ik voel me vermoeid en leeg. Alsof mijn lichaam er op elk moment mee kan stoppen. Ik ben op. Op van het huilen, van de angst, van het rennen, het gillen. Van alles... "Laten we niet langer wachten", zegt Grietje nu wat geagiteerd. Ik draai mijn hoofd richting Lize. Ze knikt bemoedigend. "Benny ga de drankjes halen!", gilt ze naar de clown. Hij rent hinkend naar achter het gordijn en komt terug met een dienblad met vier glaasjes met een doorzichtige vloeistof erin. "Krijgen we shotjes?", vraagt Dana fronsend. "Veel beter", lacht Grietje. Benny loopt in de richting van Dana en giet het drankje in haar mond. Hij doet hetzelfde bij Cara, Lize en mij. Zodra ik de bittere vloeistof op mijn tong voel, begint alles te draaien. Moeizaam slik ik de vloeistof door. Ik voel de kleverige massa langs mijn keel omlaag lopen. Zwarte vlekken komen in mijn zicht. Het worden er steeds meer. Ik voel mijn lichaam slap worden. Is dit het einde? Ik wil in paniek raken maar mijn lichaam doet niet mee. Ik ben als verlamd. Opeens wordt ik opgeslokt door het duister. Een doodse stilte...

Heeeyyy lieve mensjes, sorry dat het zo lang duurde tot een nieuw hoofdstuk. Maar ik had toetsweek, en dus heel weinig tijd om te uploaden. Ook had ik weinig inspiratie, en ik wil geen werk uploaden waar ik niet trots op kan zijn. Gelukkig heb ik nu weer genoeg ideeën. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, en dus tot het volgende hoofdstuk van ' Lach je dood'.