Lach je dood

18

POV. CARA

Ik lig in een donkere kamer vastgebonden aan touwen. Wat is er gebeurd? Plotseling hoor ik de stem van Grietje. Ik kijk om me heen maar ik zie haar niet. "Voor alle duidelijkheid...", hoor ik de stem van Grietje. "Jullie zien dit uit mijn perspectief. In het jaar 1981, het jaar dat ik vermoord werd. Ik zou zeggen geniet ervan." Het enge gegrinnik van Grietje galmt door de ruimte. Ik kijk rond, het lijkt wel een beetje alsof ik in een soort caravan lig. Maar aangezien het weinige licht ben ik niet zeker. Ik hoor een deur kraken. Er komt een grote gestalte binnen. Snel krabbel ik achteruit. Opeens wissel ik van perspectief. In plaats van uit de ogen van Grietje, sta ik nu zelf in de ruimte. Weer hoor ik dat duivelse gegrinnik. "Dit stukje is leuker zo..." Wat bedoeld ze met dit stukje? Opeens zie ik de schim uit het donker stappen. Het is een clown. Maar geen onmenselijke clown, zoals de hulpjes van Grietje. Hij ziet er menselijk uit, wel een beetje creepy, maar zeker geen zombie. Hij stapt dreigend op het kleine meisje af. "Meneer de Clown? Zou ik weer naar mama mogen? Ik ben heel bang", piept het kleine meisje van angst. Het is de stem van Grietje maar toch ook niet. Het duivelse is eruit en ze is weer even een klein hulpeloos meisje. De clown begint eng te grijnzen en wrijft in zijn handen. Met een hebberige bloeddorstige blik kijkt hij de jongere Grietje aan, of beter gezegd de niet duivelse Grietje. Opeens begint ze te gillen. "Meneer ik ben bang! Ik wil naar mama!" De clown geeft haar een klap, "Stil stom kind!" Ik voel de tranen in mijn ogen. Op dit moment weet Grietje helemaal niet dat ze haar moeder nooit meer zou terugzien. "Ik wil nooit meer naar het circus!", gilt Grietje huilend. De bulderende lach van de clown galmt door de ruimte. "O maar meisje, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Dit wordt je laatste bezoekje", grinnikt hij als hij de verwarde blik van Grietje ziet. Hij draait zich om en trekt een kastje open, en begint er wat in te rommelen. "Als mijn grote broer Jacob je te pakken krijgt, zal hij heeeeeel boos zijn!" De clown reageert niet. Het meisje probeert te zien wat er aan de hand is maar de touwen krijgen haar niet ver van de grond. Ik loop naar de clown toe. Ik kijk wat er in het laatje zit, en schrik. Messen van allerlei formaten. Ik begin te hyperventileren. Oké rustig Cara, we staan hier in een soort keukentje, waarschijnlijk een woonwagen. Misschien wil hij met die messen wel voor haar koken? Als de clown zich omdraait, schrik ik me rot. Doe normaal Cara, hij kan je niet zien... Hij heeft iets achter zijn rug. Snel kijk ik wat hij in zijn handen heeft. Oké hiermee gaat hij wel moeilijk voor haar koken. Een bijl. Een traan rolt over mijn wang. Door een of andere manier heb ik toch medelijden met die moordlustige Grietje. Zij heeft hetzelfde meegemaakt als wij nu meemaken. En wel op kleuterleeftijd, in haar eentje. "Zo meisje", grinnikt de clown. "En hoe oud ben jij?"  Grietje kijkt de clown verbaasd aan. "Zes bijna zeven, hoezo?" Door mijn tranen heen, ontglipt er een klein lachje door de typische kinderuitspraak. Waarschijnlijk wordt ze pas over een maand of acht , zeven. De clown antwoordt niet en zit maar met die bijl achter zijn rug te spelen. Ik hoop dat hij zijn vinger snijdt! "Wat heeft u achter uw rug meneer?", vraagt Grietje argwanend. Ze krijgt steeds meer door wat er hier aan de hand is. Ik zie de paniek in haar grote blauwe ogen. Ik loop naar haar toe om haar te helpen. Een hand op haar schouder te leggen. Maar die hand gaat er dwars doorheen. Kut. "O dat", antwoordt de clown smalend. "Dat is voor later." Hij gooit de bijl achter zich neer, en nu ziet ook Grietje wat het voorwerp is. Verward zakt ze weer neer, omdat het te zwaar is om zichzelf met die touwen overeind te houden. De clown komt met zijn handen op haar af. Grietje gilt het uit van angst. De clown geeft haar klappen overal. Trappen, knijpen, krabben. Hij maakt haar kapot. Zijn scherpe vuile nagels schrapen haar huid weg. Ik sla een hand voor mijn mond om mijn eigen gegil te smoren. Hij gaat op haar zitten. Dan trekt hij alle plukken haar uit haar hoofd. Één voor één. Het meisje wordt helemaal kaal geplukt. Dan wurgt hij haar. Ik hoor haar gegil langzaam wegsterven. Hij pakt de bijl en begint op het levenloze lichaam van Grietje in te hakken. Het bloed spat in het rond, en ik sla mijn handen voor mijn ogen. Als de clown eindelijk klaar is , loopt hij naar het keukentje spoelt het bloed van zijn handen, en pakt nieuwe kleding uit een laatje. Die trekt hij aan. En hij loopt al fluitend de deur uit. Monster...

Opeens staan we ergens anders. In een  totaal zwarte ruimte. Of eerlijk gezegd in het zwarte niets. Ik kan niet plaatsen waar we zijn. Ik zie de kleine Grietje toegetakeld en wel op de grond zitten. In een wit jurkje haar lange blonde haar los langs haar rug. Haar huid en lippen lijkbleek. Opeens zie ik een zwarte gestalte op haar af lopen. Eigenlijk is het meer een schim dan een gestalte. Met niet echt een vaste vorm. "Dag meisje", hoor ik een zware lage onmenselijke mannenstem zeggen. "Waar ben ik?", stamelt Grietje. "Dat doet er nu niet toe", zegt de stem weer. "Waar het om gaat is dat je mama of Jacob nooit meer terug zal zien." Haar onderlip begint te trillen. "Maar ik heb toch een voorstel." Grietje kijkt hem met grote ogen aan. "Wat nou, als je mama en Jacob weer terug kan zien? Dat je terug kan keren op aarde?" Grietje denkt even na. "Maar hoe dan? Wat is er aan de hand?" De man zucht. "Grietje, je bent dood." Grietjes ogen vullen zich met tranen. "Maar dat kan niet! Ik wil helemaal niet dood zijn", trilt ze. De tranen stromen nu over haar wangen. Maar het laat de man koud. "Daarom heb ik dus dit voorstel voor je", hij lijkt zijn geduld te verliezen. "Je mag weer naar aarde, als je ja zegt, dan kan je jouw mama en Jacob weer terugzien." Grietje veegt haar lopende neus af aan haar jurk. "O nee", zegt ze geschrokken. "Wat?!", snauwt de man haar toe. Geschrokken van de man krabbelt ze naar achteren. "Sorry, wat is er?", zegt de man die duidelijk zijn geduld probeert te herpakken. "Dat mag niet van mama", ze wijst naar de snotvlek op haar jurk. "Maar meisje zeg je ja op mijn aanbod?", zegt de man nu dringend. "Kan ik dan weer naar mama en Jacob?", vraagt ze gespannen. "Absoluut", antwoordt de man gretig. Alsof hij voelt dat hij beet heeft. "Oké dan", antwoordt Grietje aarzelend. Ze strijkt haar jurkje glad, en sluit haar ogen. "Nog een ding", antwoordt de man. "Dit contact." In zijn hand verschijnt een contract. Het contract is vergeeld en heeft inktspetters over het hele blad. De man geeft het blad aan Grietje. "Ik kan niet lezen", stamelt Grietje. "Dat hoeft ook niet. Je hoeft alleen je naam op te schrijven", er verschijnt een veer in de man van de hand. Gretig duwt hij de veer in Grietje haar handen. "Ik kan ook niet schrijven", zegt Grietje blozend. "Dat leren we pas in groep 3."
"Zet gewoon een kruisje", sist de man chagrijnig. Grietje zet aarzelend een kruisje onder haar contract. De inkt uit de veer kleurt rood. "Waarom is die inkt rood, meneer?", vraagt Grietje verbaasd. "Dat is geen inkt", zegt hij eng lachend. "Dat is bloed." Alles om me heen lost op.

Ik wordt wakker in de circustent. Sprakeloos. Geraakt door Grietjes verhaal. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Grietje heeft haar ziel aan de duivel verkocht.

Omg, ik ben nu over de 200 lezers heen!!! Ik hoop natuurlijk dat dit er nog veel meer gaan worden. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. En blijf vooral: Lezen, stemmen, reageren en delen.
Luff joeee alll...
-X Anouk

Ps: Sorry voor het lang niet uploaden. Ik heb nu vakantie, dus er komen weer nieuwe hoofdstukken aan. Noooo wurrieeeees💓...&