Zoraki Aşk

14. Bölüm: Bilinmeyen Numara

Korkuyordum. Ama korkum kendim için değildi. Cem içindi.

Başına bir şey gelebilirdi. Onun için endişelenmem normal miydi? Ne de olsa yalancık sevgiliyiz.

Yerimden kalkıp dış kapıyı kilitledim. Daha sonra televizyonu açıp bir şeyler izlemeye başladım.

Cem'i düşünürken telefonuma mesaj geldi. Ya yine oysa? Boşluk muydu neydi adı? Tabi takma ad da olabilir. Sonuç olarak adı boşluk olan birisini tanımıyorum.

Yavaşça telefonu elime alıp mesajlara girdim. Nilay! Neden okula gelmediğimi soruyordu. Sonra anlatırım yazarak gönderdim.

Tam telefonu kapatacakken bilinmeyen numaranın araması ile duraksadım. Bir anda Cem'in sorduğu soru aklıma geldi:

'Özel numaradan bir çağrı ya da bilmediğin birinden tehdit içeren bir mesaj aldın mı?'

Bu olmalıydı. Her ne kadar açmamam gerektiğini bilsem de kendimi tutamayıp cevapladım.

"Alo" dedim korkak bir sesle. "Açacağını düşünmemiştim Şevval" dedi ve ekledi ".. ama açman iyi oldu, konuşuruz." diyerek sözünü bitirdi. Öfkeyle "Ne istiyorsun?" diye sordum. Cevap gelmedi. Bu sefer "Amacın ne?" diye bağırdım.

Telefondan 'dıt dıt dıt..' sesi gelince kapandığını anladım. Kapatmıştı. Telefonu yanımdaki sehpaya bırakıp televizyondaki programa geri döndüm.

Tam olarak beş buçuk saat geçmişti ama Cem hala gelememişti. Halam iki saat sonra evde olurdu galiba. Off içim içimi yiyordu. Zil sesini duymamla heyecanlanıp kapıya koştum.

Kapıyı açmamla çığlık atmam bir oldu. Cem yüzü morluklar içinde duruyordu. Ama çığlık attığım şey bu değildi. Karnından kan akıyordu. Hem de fazlasıyla. Hemen Cem'in koluna girip destek vererek onu koltuğa oturttum. Benim de üstüm kan olmuştu. Ama bu önemli değildi.

Geçirdiğim anlık şok ile beraber "Cem noldu?" diye sordum. "Bir şey yok ufak bir bıçak sıyrığı." dedi. Gözlerimi büyüterek "Bu mu ufak sıyrık? Ah! Hemen ambulansı arıyorum." dedim ve koltuktan kalktım.

Büyük sehpaya uzanmak için kalktım ve oraya doğru adım atmaya başladım. Yalnızca iki adım atmıştım ki Cem'in aciz gelen sesiyle durdum:

"Gitme!"