AFRODİT

•8.BÖLÜM: "SES"•

8.BÖLÜM: SES

KAYRA DEMİR

Ne yapacağım, ne olacak benim kaderim? Çok ağır geliyor böyle bir bilinmezlikte olmam, bir geçmişimin yada geleceğimin olmaması, başıma ne geleceğini tahmin edememek. İleriye bakmakta korkutucu. Ne yaşadığımı bilmediğim bir geçmişe bakmak, daha da korkutucu.

Yağmurdan arda kalan bir iki damla gibi , bana kalan bir iki hatıra var sadece. Gözlerimin daldığı o boşlukta, birkaç hatıra..

Bakıp bakıp mutlu olacağım şeyler biriktirmek istiyorum, yirmi yıl geçse de hüzne dönüşmeyen şeyler. Ne yaparsam yapıyım unutamayacağım, anılar..

Aklımda dolaşan düşünceler bir türlü beni rahat bırakmıyorlardı. Ne zaman düşünmeyeceğim deyip işe odaklanmaya çalışsam, her boş olduğum anımda yine zihnimi kurcalamaya devam ediyorlar lanet düşünceler.

Hastanedeki doktor ve hemşirenin seslerini duymam, doktordan ismimin yazılı olduğu kağıdı kimsenin okuyamamasına rağmen okumam ve sonunda 'Afrodit' diye okuduğumda doktorun duymaması, rüyama siyah ve büyük kanatları olan adamın girmesi, sonra o adam ile karanlık sokakta tekrar görmem ve çarpışmam.

O hastanedeki doktor ve hemşire ne kadar bir şey söylemedim deseler de, o dediklerini duyduğuma eminim. Belki de gerçekten sesli bir şekilde söylememiş olabilirler çünkü dudakları hiç hareket etmemişti. O zaman ben neyin sesini duymuştum? Onların konuşmamasına rağmen ben onların düşüncelerini mi duymuştum yani. 

O rüyama giren adamın beni bu şekilde etkilemesi ve daha sonra onunla çarpışmam bir şeylere işaret ediyor olmalı, ama neye? Sokakta iş aramak için yürürken yüzlerce insanın yüzünü görmüş göz göze gelmiştim ama hiçbirinde bu etki yoktu, hiçbirinde bu etkiyi hissedememiştim. 

Neden rüyama giren adamı tekrar gerçek hayatta görüyorum ve beni bu denli etkisi altına alıyor?

Neden hafızamı kaybettim?

Ve neden gece vakti biri beni hastane önüne bırakıp gözden kayboluyor?  

Anlayamadığım olaylar yaşıyor ve bu olan anlamsız olayları çözmek istiyordum. İçimdeki merak duygusu bir an önce olan anlamsız olayları çözmek istiyordu. 

Olayların üstünden neredeyse 1 hafta geçmişti ve düşünceler hala peşimi bırakmamıştı. Daha fazla düşünmeme kararı almış ve işime vermiştim kendimi.

Kafeyi açma saatinin geldiğini fark ettiğimde, yataktan sıkıntıyla kalktım. Düşüncelerimi bir kenara bırakıp çalışmam ve düşüncelerimi dağıtmam gerekiyordu. Bu yüzden hızla dolaptan kıyafetlerimi giyip odamdan çıktım.

1 haftadır burada çalışmama rağmen sanki uzun süredir çalışıyormuş gibiydim. O kadar güzeldi ki burada çalışmak, zaten hemen de uyum sağlamıştım. Pervin Ablada memnundu benden, bu gidişle işe alacak gibi duruyordu.

Benden ayrı 2 kişi daha çalışıyordu kafede. Ali ve Zeynep. İkisi de çok iyiydi ve ikisiyle de çok iyi anlaşıyorum. Zeynep'le aynı odada kalıyoruz, Ali de kendi evinde kalıyordu.