AFRODİT

•11.BÖLÜM: "OLANLAR"•

11.BÖLÜM: OLANLAR

KAYRA DEMİR

"Sana bir şey söylemem lazım." dedi nefes nefese kalmış bir şekilde.

Saçlarımı iki elimle düzeltip gözlerimdeki yaşları sildim. Gördüğüm yüzle iyice şaşırmıştım. O adamın burada ne işi vardı.

"Sen.." dedim elimle adamı gösterirken "Sen buraya nasıl geldin?" 

"Aliden anahtarları aldım." dedi elindeki anahtarı sallarken.

Ali benim odamın anahtarlarının nerede olduğunu bile bilmiyordu, kaldı ki bu adama vermiş. "Ali benim odamın anahtarlarının nerede olduğunu bilmiyor." dedim düşündüklerimi dile getirirken.

Adam yüzüme her zamanki bilmiş ifadesiyle bakıyordu. "Demek ki biliyormuş, nerede olduğunu." dedi.

Bilmiş ifadesi ve küçümseyici bakışlarını gördükçe sinirleniyordum. Kızgın bakışlarla adamın yüzünü incelerken onunda bakışlarının yüzümü incelediğini gördüm. Ağladığımı fark etmiş olmalıydı. 

"Sen, hangi hakla odama geliyorsun?" Dedim sakince suratına dikkatle bakarken.

"Buraya gelmem için bir hakkımın olması mı gerekiyordu." Alayla suratıma bakmıştı. 

Aklım hala gördüğüm yüzdeydi ve birde bu adamla uğraşamazdım. "Çık çabuk odamdan!" dedim elimle odanın kapısını gösterirken.

İki elini de havaya kaldırıp "Çıkacağım ama..." dedi adım adım bana doğru yaklaşmaya başladığında "İlk önce bir şey söylemem lazım."

Geriye doğru gitmiştim. Kimsenin yanıma yaklaşmasını istemiyordum. "Yaklaşma." dedim elimle dur işareti yaparak. Gerilmiştim. Çünkü bu adamı da daha önce rüyamda görmüştüm. 

Adam yürümeyi kestiğinde "Peki, tamam buradan konuşalım öyleyse." dedi. Kaldırdığı ellerini indirirken çalışma masamın önündeki sandalyeyi çekip oturdu. Rahatlığı karşısında sinirlenirim bozuluyordu.

"Ne anlatacaksan anlat ve bir an önce odamdan, çık." dedim her kelimenin üstüne basarak konuştuğumda.

Oturduğu sandalyede gerindi. Onunda gergin olduğu belliydi. Suratımı tekrardan incelemeye başladı hatta vücudumu. Ağladığım için perişan halde olmalıydım.

Yüzümü incelemesinden rahatsız olmuştum. "Hadisene." dedim kafamı sallarken.

Bacaklarını iki yana ayırıp oturduğu sandalyeden doğrulurken sesini düzeltti.

"Bak Kayra..."

Adımı söylemesi üzerine cümlesine devam etmesine izin vermeden "Adımı nereden biliyorsun?" dedim bende yataktan doğrulduğumda.

"Hakkında her şeyi biliyorum." dedi kısık sesle konuşurken. Hakkımda her şeyi bilmesine şaşırdığım da aynı zamanda bunu nereden öğrendiğini de merak etmiştim.

"Ne demek hakkımda her şeyi biliyorsun." dedim. Sadece iki üç kez tesadüfen karşılaştığı birinin hakkında nasıl bilgi sahibi olabiliyordu ki. Belki de hafızamı kaybetmeden önceki hayatımı biliyordu ve şuan anlatsa bile inanmazdım çünkü hatırlamadığım bir şeyin doğru olup olmadığını bilemezdim.