✔ | HERE'S MY HEART BOOK 1: Finding A Special Heart

Chapter 6

"HABANG ako'y naghihintay, 'wag sanang magbago dahil hindi ko kakayanin na ikaw ay lumayo. Darating din ang araw at sasabihin ko kung ano ang tunay kong nadarama sa 'yo..."

Natagpuan na naman ni Czarina ang sarili na kinakanta iyon. Alas-nuwebe na ng gabi subalit hindi pa rin siya makatulog sa dami ng gumugulo sa kanyang isipan.

At gaya ng inaasahan, gumitaw sa kanyang isip ang ilang mga imaheng pamilyar sa kanya. Mariin siyang napapikit dahil kasabay niyon ay ang pagsigid na naman ng sakit sa ulo niya. But she tried her hardest not to cry. Ever since that night when she and Seth had stargazing by the beach, pinipilit niya ang sarili na huwag umiyak. Lalo na kapag sumasakit ang ulo niya sa pagsulpot ng mga alaala.

Patuloy lang si Czarina sa paghinga ng malalim hanggang sa maramdaman niya na unti-unting napapawi ang pagsakit ng ulo niya. With one last sight, she looked up to the night sky and continued singing.

"Dahil hindi pa tamang panahon upang magmahalan, kahit na puso ay nasasaktan. Ako'y maghihintay lamang sa 'yo hanggang umabot tayo sa takdang panahon. Magtitiis, magbibigay kahit umabot pang habangbuhay..."

Napapikit siya habang ninanamnam ang pakiramdam matapos niyang kantahin iyon. She really had the strongest feeling that the song truly told everything... about her and Seth. Naroon ang pakiramdam na may pinag-alayan siya ng kantang iyon noon pa.

"Para sa akin ba ang kantang iyan?"

Bigla ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso nang marinig iyon. Kagyat na napalingon siya sa pinagmulan ng tinig. Nangunot ang noo niya nang wala naman siyang nakitang kahit sino sa paglingon niyang iyon.

Weird. Mukhang nagha-hallucinate pa yata ako. Pero agad ding napalis ang isiping iyon nang makarinig siya ng pagtawa. This time, she knew where it came from. She looked up and gasped at the sight of Seth comfortably sitting on the roof of her house!

"Ano'ng ginagawa mo riyan? At paano ka nakaakyat diyan? Bumaba ka nga rito!" utos niya kay Seth.

Pero ang bruho, hayun at tinawanan na naman siya. May saltik na yata sa utak ang lalaking 'to, eh.

"Come up here. The view of the stars from here is much more beautiful, you know," sa halip ay saad nito imbes na sundin ang utos niya na bumaba mula sa bubungan.

Ano na naman bang kalokohan ang tumatakbo sa utak ng lalaking ito?

"Seth, bumaba ka na nga riyan. Puwede ba? Baka mahulog ka pa mula riyan, eh."

"Hindi ako mahuhulog, okay? I only fell once. But that's one fall that I have no plans of bringing myself back up again," makahulugang wika nito.

"Ha?" Ano'ng pinagsasasabi nito? Bumuntong-hininga na lang siya. "Seth..."

"I told you that night, remember? Na nagi-stargazing tayo madalas dito sa bubong ng bahay n'yo. Why don't we do it again? Baka sakali lang naman, may magbalik na mga alaala sa iyo kapag ginawa natin iyon."

"Alam mo, Seth, lalo ka lang masasaktan sa pagbabaka-sakali mo, eh." Mahirap man pero hindi gusto ni Czarina na bigyan ito ng false hope. She couldn't bear seeing disappointed because of that. Hindi na nga niya kayang isipin na siya ang dahilan ng lungkot na iyon.

"It's better for me to hold on to something than nothing, Czari." Seth looked up to the night sky. "Just like these stars. Ang dami pa ring patuloy na humihiling sa mga ito kahit na alam naman natin na walang mangyayari. We just wished that somehow, in one way or another, someone would be able to hear our silent wishes. And perhaps, make it come true." He soon smiled in melancholy.

Napayuko si Czarina nang masilayan iyon. Hanggang kailan ba siyang mananatiling dahilan para makita niya kay Seth ang lungkot na nakikita niya rito ngayon? Soon after, she smiled as his words slowly sank in her mind. Nag-angat siya ng tingin at nakita niya na patuloy pa rin ito sa pagtingin sa madilim na kalangitan.