Douchebag

🌹D1 - Mijn ex-beste vriend, de verpleger

Ik kijk naar het naamkaartje dat op zijn rechterborst hangt en ik lees de naam er vanaf. Ik zie hoe de jongen zich wat ongemakkelijk laat voelen door mijn gestaar en ik kijk weer terug in zijn ogen. Nu valt het me pas op dat ik deze jongen ken.

'Ook hallo, Nathaniël Dubois.'

'Allistair Cullen.'

Nathaniël wilt mijn schouder pakken maar ik sla zijn hand weg. Opnieuw wilt hij mijn schouder pakken en ik neem een stap achteruit, wat me op mijn kont laat vallen.

Nathaniël schiet in de lach en ik haak mijn voet achter zijn voeten en laat hem achterover vallen.

Ik begin te lachen, wat al snel in kermen veranderd.

'Had je niet moeten doen, slimmerik.' Zegt Nathaniël en hij pakt me op. 'Maak de operatiekamer leeg, we moeten een steekwond verzorgen.' Roept Nathaniël en ik kijk toe hoe Parker kwaad naar Nathaniël kijkt.

Sommige zusters staren zwijmelend naar Nathaniël en ik rol met mijn ogen.

Ik wordt op een operatie tafel gelegd en zie hoe mijn kleding veranderd in een lelijke ziekenhuis pak. Dokters lopen de kamer binnen en overal hangen soort van televisies en er ligt een tafel vol met messen en draden.

Er wordt een masker voor mijn mond gelegd en ik probeer tegen te werken en hef mijn hand en wil het masker pakken maar een man met een masker voor zijn mond pakt allebei mijn handen beet.

'Dit keer niet tegenwerken, Allistair.'

Ik wil mijn mond open doen, maar die valt weer dicht. Ik begin te knipperen met mijn ogen en probeer tegen de slaap te vechten.

Ik schrik wakker en kijk de kamer rond. Ik kijk naar de piepende machine en trek de naald uit mijn arm en haal de rest van alle dingen van mijn lichaam.

Ik sta op van het bed en loop naar de deur.

'Ik zou maar beter weer gaan liggen, Allistair.'

Een geërgerde zucht verlaat mijn mond en ik draai me om naar Nathaniël, die gevaarlijk dichtbij staat.

'Nog steeds die rare, zwarte dingen aan je oor?' Vraag ik en ik sla mijn armen over elkaar en kijk Nathaniël geamuseerd aan.

'Nog steeds die geamuseerde blik op je gezicht als je weer iets te zeuren had over mij?' Vraagt Nathaniël en ik kijk hem boos aan.

Ik wil mijn mond open trekken, maar Nathaniël is me al voor.

'Doe maar een andere keer ongesteld tegen me.' Zegt Nathaniël en hij zet me weer in bed en legt het infuus weer bij me aan.

'Dat is nog geen eens een zin Nathaniël!' Roep ik uit en hij legt een vinger op zijn lippen.

'Niet schreeuwen, die vriend van je ligt te slapen.' Zegt Nathaniël en ik kijk hem verward aan.

Nathaniël knikt naar het bed naast me en ik kijk toe hoe Parker met zijn ogen gesloten vredig ligt te slapen.

'Ik vertrouw hem niet.'

Ik kijk boos naar Nathaniël, die weer naar mij kijkt. 'Daarom zijn wij geen vrienden meer! Elke jongen dat dichter bij mij kwam, moest jij zo nodig zeggen dat je ze niet vertrouwde!' Sis ik kwaad.

'Houd alsjeblieft op.'

Ik stop met praten en duw Nathaniël van me weg.

'Ga weg, Nathaniël.' Zeg ik en Nathaniël wilt weer dichterbij komen maar dit keer duw ik hem harder weg. 'Ga weg!' Schreeuw ik en Nathaniël stormt kwaad de kamer uit.

'Donderwolkje.'

Ik kijk naar Parker, die mij net halfgesloten ogen aankijkt. 'Ik wou je niet wakker maken.' Mompel ik en ik laat mijn hoofd rusten op de kussen. Parker lacht zachtjes en gaat weer op zijn rug liggen. 'Je moet oppassen, Parker.' Zeg ik en Parker begint te lachen.

'Ach, ben je bezorgd?'