WYTCHNIENIE

Wschód.

Była już prawie godzina czwarta rano kiedy rzednący tłum ludzi znikł całkowicie, i zaczęliśmy  sprzątać.
Czułam się tak wykończona fizycznie że ledwo stałam na nogach, potrzebowałam snu.

-Za chwilę będzie wchód- Wyszeptał mi David prosto do ucha, tak że czułam jego oddech na szyji. Uśmiechnęłam się na wspomnienie wschodów słońca które oglądaliśmy jako dzieci z mojego tarasu. Wykradaliśmy się przed czwartą oglądając niebo które było wtedy najpiękniejsze, najbardziej ozdobione gwiazdami. Ten widok był tak cenny, tak niezwykły, dosłownie ułamek sekundy kiedy gwiazdy zaczynały blednąć, a z za horyzontu pojawiało się światło. Jest to jedno z najpiękniejszych wspomnień, pamiętam że zapierało mi dech w piersi kiedy słońce wychodziło ponad horyzont.

-Pójdę po koc, poczekaj tu sekundę- pobiegł na zaplecze, i po chwili był już przy mnie ze startą koców w ręce.

-Co ty chcesz tworzyć z tych kocy?-powiedziałam prawie wybuchając śmiechem

-No troszkę mnie poniosło-odparł ze śmiechem, odłożył koce, i wziął tylko dwa.

Ujął moją dłoń i milcząc poszliśmy bliżej linii brzegowej, gdzie rozłożył jeden koc.

Już po chwili siedziałam w jego objęciach wyczekując słońca na linii morza. Czułam bicie jego serca na plecach, i dzięki temu czułam się bezpieczna, jak kiedyś, gdy jeszcze nie byłam sama.

Oczy zaszły mi łzami, kiedy ujrzałam słońce. Fala wspomnień uderzyła mnie jak młot, nie mogłam wykrztusić z siebie słowa, jednak ta cisza nie była niezręczna. Słowa w takich chwilach są zbędne.
Pierwszy raz od dawna poczułam się wolna, wolna od bólu, od straty, pustki, i samotności. Teraz on jest przy mnie, nawet nieświadomy, ile to dla mnie znaczy.

-Dziękuję-wyszeptałam przełykając łzy.

-To ja tobie dziękuję, że wróciłaś... że chociaż przez chwilę mogę poczuć się jak dawny ja.-powiedział wpatrując się daleko w horyzont ze smutkiem w oczach. A ja mocniej przysunęłam się do jego torsu, jakbym mogła wcisnąć się do jego serca i zastać tam już na zawsze bezpieczna, bez żadnych trosk i zmartwień.