Amnesia | H.S fanfictie✔️

《1》

Pov Alice.

'Mam! Ik ben thuis!' Roep ik nadat ik de voordeur heb geopend. 'Hey lieverd, hoe was school?' Vraagt ze met een glimlach. 'Het waren de leukste uren van mijn leven.' Sarcasme druipt er weer vanaf.

'Ach joh, dit is je laatste jaar. Het komt wel goed,' zegt ze. Iedereen weet dat het niet goed komt. Door mijn coma van anderhalf jaar heb ik veel basis in moeten halen. En ja ik heb anderhalf jaar in coma gelegen.

Soms zijn de makkelijkste dingen voor mij de lastigste. 'Wanneer gaan ze iets vertellen over dat project?' Vraagt mijn moeder nu.

Onze school organiseert altijd projecten voor de eindexamen studenten. We gaan dan voor twee maanden naar het buitenland om daar een bepaald project uit te voeren.

Het project verschilt per jaar. Ze doen het zodat je meer ervaring op kunt doen en om extra punten te krijgen voor bepaalde vakken.

'Onze mentor zei dat hij het morgen uit zou leggen,' zeg ik terwijl ik een appel uit de fruitschaal haal.

Omdat mijn vader arts is moet ik op mijn voeding letten. Echt waar, het is vermoeiend om een vader te hebben die telkens je gewicht wil weten. Want oh, ookal ben je één gram te licht of te zwaar, je hebt een probleem als mijn vader erachter komt.

Ze zijn echt te overbezorgt. Vorig jaar mocht ik niet eens met werkweek naar Londen, omdat het gevaarlijk was zeiden ze. En in Parijs bijvoorbeeld is het niet gevaarlijk. Sure!

Ze willen me gewoon niet in Londen hebben, omdat dat de plaats is waar ik bijna dood ging.

Ze vertelden me dat we daar op vakantie waren, maar nogsteeds kan ik het me niet herinneren.

Ik zou mijn leven moeten leven met een gat in mijn geheugen en vertrouwen op wat anderen over mij vertellen van uit het verleden.

Ik ga aan tafel zitten. Ik tik wat met mijn vingers op de tafel. 'Kun je alsjeblieft daarmee stoppen? Het werkt op mijn zenuwen,' mijn moeder kijkt me kwaad aan.

Volwassen altijd met hun zenuwen. Pff, ze kunnen niks hebben. In het lokaal mag je niet eens een paar keer klikken met je pen of ze geven je al een preek over dat ze er nerveus van worden.

Ik ben dan weer zo'n persoon die dan express doorgaat. En tja... als je dat doet kom je in de problemen.

En leg jij maar eens serieus uit aan de teamleider waarom jij de klas uit bent gestuurd. "Ja ik klikte met mijn pen en toen werd ik eruit gestuurd."

'Je vader en ik gaan vanavond uiteten. Je mag een vriendin hiet uitnodigen zodat je niet alleen bent.' Ik knik. Mijn ouders gaan super vaak uit eten.

Ik besluit Naomi te bellen. Naomi is mijn beste vriendin sinds ik uit mijn coma ben gekomen. Mijn ouders zijn namelijk verhuist nadat ik uit coma kwam. Ze wouden een nieuwe start of zoiets.

Nog geen half uur later gaat de deurbel en staat Naomi voor de deur. 'Hey Nooms,' roep ik vrolijk. 'Hey Ally,' roept ze terwijl ze me een knuffel geeft.

Mijn ouders zijn vijf minuten geleden vertrokken. 'Kom binnen kind en blijf niet zo bij die deur staan,' ik grinnik. Naomi rolt geërgerd met haar ogen en loopt naar binnen.

Ze hangt haar jas aan de kapstok en trapt haar versleten Nikes uit. Daarna volgt ze mij naar de woonkamer en ploft naast me neer op de bank.

Ik kijk op de klok en zie dat het al kwart over zes is. 'Zullen we pizza bestellen en daarna Netflix kijken?' Stel ik voor. 'Ja! Ik bestel wel.' Naomi pakt haar mobiel tevoorschijn en typt het nummer van de pizzeria in. Die weet zij inmiddels uit haar hoofd.

'Ding Dong. Deurbel. Ik ga. Doei,' schreeuwt Naomi even later door het huis. Misschien had je het nog niet door, maar ze is druk. Vooral als ze eten wilt.

Ze springt over de bank heen en rent naar de voordeur. 'Pizza! Oh nee, dit is geen pizza,' hoor ik haar mompelen. Ik sta vragend op en loop naar de deur.

Bij de deur staat mijn buurjongen. 'Uhm hoi?' Ik kijk hem vragend aan. 'Mijn vriendin, die niet kan voetballen, trapte de bal in jullie tuin. Dus zou ik hem weer terug mogen?' hij glimlacht. 'Naomi pak jij die bal even?' Naomi zucht. 'Ja ja ik ga al.'

Even later komt ze terug met de bal en overhandigt hem aan Lucas, mijn buurjongen.

Nadat hij weg is gelopen, gaan wij naar binnen en gaan ongeduldig op de bank zitten. Na een minuut gaat de deurbel weer. 'Als dit geen pizza is, word ik boos!' Roept Naomi terwijl ze naar de deur rent.

Zodra ze terug komt heeft ze twee pizzadozen in haar handen. Ze geeft mij mijn pizza Hawaii. Ik open de doos en begin met eten.
Goddelijk.

Na het eten liggen we onderuit op de bank met een volle maag. Deze pizza's zijn zo goed dat je er vol van raakt. 'Ik ben echt benieuwd naar wat voor een project we gaan doen,' zegt Naomi.

'Ik ook! En vooral waar we naartoe gaan.' Naomi zucht. 'Jij bent toch jarig in de tijd dat wij dat project hebben?' Ik knik. 'Oh my gosh. Dan gaan we er een gigantisch feestje van maken.' Ik grinnik. Naomi houdt teveel van feestjes. Laatst heeft ze haar zusje van zes jaar uit het huis gezet zodat zij een feest kon organiseren. Ik heb echt medelijden met haar zusje.

'Waarom gaan we nu niet uit?' Vraagt ze. Zie je wel, ze houdt ervan. Ik zucht. 'Naomi...' ze steekt haar handen in de lucht. 'Oké, oké dan niet. Maar kunnen we dan nu wel Netflix kijken?' Ze grinnikt. Ik begin met lachen.

Ik pak mijn macbook en sluit die aan op de televisie. Ik open Netflix. 'Welke film?' Ik kijk vragend naar achteren. 'Uhm The Fault In Our Stars?' Ik knik. 'Oké.' Ik heb deze film één keer eerder gezien en toen heb ik keihard zitten huilen.

Naomi ook trouwens. Ik zoek de film op en samen beginnen we met kijken. Dit wordt nog eens wat.