Amnesia | H.S fanfictie✔️

《2》

Pov Alice.

Het is de volgende dag. Zuchtend sta ik op om een douche te nemen. Als een zombie loop ik naar de badkamer en draai de deur op slot. Zodra ik daar ben bedenk ik me dat ik mijn kleding niet bij me heb.

'Godver,' mompel ik terwijl ik de badkamerdeur open om kleding te halen. Ik pak een setje kleding en ga weer naar de badkamer.

Ik zet de douche alvast aan en pak een handdoek uit de kast. Het stomste wat je kan overkomen is dat je geen handdoek hebt.

Ik hang mijn handdoek aan een rekje. Langzaam trek ik mijn pyjama, die uit een simpel shortje en een te groot shirt bestaat, uit.

Zuchtend stap ik onder de douche en laat ik de warme stralen over mijn lichaam gaan. Ik was mijn haar en lichaam en stap daarna de douche uit.

Kou omringt mijn lichaam en zo snel als ik kan wikkel ik de handdoek om mijn natte lichaam. Ik droog mezelf en mijn haar af en kleed me aan.

Een zwarte, high waisted, korte broek en een croptop met "give me food" erop. Daarna pak ik mijn tas, mobiel en oortjes en loop naar beneden.

Ik ben lekker alleen. Mijn ouders zijn al op het werk. Ik smeer een stukje brood en strooi er hagelslag over. De waterkoker zet ik aan en ik wacht geduldig totdat het water is gekookt.

Ik doe het gekookte water in een mok. Daarna doe ik er een theezakje in met citroen smaak in het water. Wat later haal ik het er weer uit en doe een suikerklontje in mijn thee. Tenslotte doe ik er een lepeltje in.

Ik ga aan de keukentafel zitten en begin met eten. Het is hier stil. Ik zucht. Elke ochtend in je eentje ontbijten.

's Middags moet ik maar geluk hebben of er iemand is en 's avonds bestaat er altijd wel een kans dat ik alleen eet.

Fijn dat je ouders zoveel werken en zoveel tijd voor hun kind hebben. Sarcasme is het enige wat mjj nu staande houdt. Als ik vraag of we niet iets samen kunnen doen hoor ik al gauw: "nee sorry schat, we moeten werken, we willen namelijk niet dat we geen geld voor jou hebben." Dikke bullshit natuurlijk.

Ik kijk op de klok en zie dat het al kwart voor acht is. Klaar om te vertrekken naar school. Ik zucht en sta op. Gelukkig heb ik voor mijn opleiding weinig spullen nodig. Op dit moment zit er alleen een paar pennen in en een notitieboekje.

Ik gooi mijn mobiel en oortjes in mijn tas. Ik trek mijn witte Allstars aan en pak mijn leren jas van de kapstok. Voordat ik het huis verlaat, pak ik mijn sleutels.

Ik sluit de deur en loop naar mijn fiets. Veel leeftijdgenoten hebben al een auto. Ik heb wel al een rijbewijs,maar geen auto. Die moet ik zelf betalen. Dus zoals ik al zei, de reden van mijn ouders is bullshit, want ik moet negen van de tien keer gewoon alles zelf betalen.

Ik haal mijn fiets van het slot en spring er onhandig op. Mijn rugzak hangt over mijn schouder. Ik voel de frisse lentelucht door mijn haren gaan.

Op een rustig tempo fiets ik naar school. Als ik bij school aan ben gekomen dump ik mijn fiets tussen de andere fietsen, doe hem op slot en loop het grote schoolgebouw binnen.

Ik ben zo'n soort persoon die nooit oplet waar hij zijn fiets heeft neergezet. En dan moet je lekker een half uur zoeken voordat je je fiets hebt gevonden.

Ik zie Naomi bij de kluisjes staan en ren naar haar toe. 'Hey Kiddo!' Ik knuffel haar vanachter. 'Hey Ally,' roept ze vrolijk. Ik laat haar los en ga nu voor haar staan. Ik noem Naomi altijd Nooms of kiddo, dus ze weet altijd dat ik het ben.

'Ik ben zo blij!' Schreeuwt ze nu door de school. Ik kijk haar vragend aan. 'Vandaag wordt ons project bekendgemaakt en ik heb gehoord dat we een nieuw klasgenootje krijgen en raad eens wie het is!' Naomi springt op en neer.

'Wie is het?' Ik rol met mijn ogen. 'Ariane!' Roept ze vrolijk. Mijn ogen worden groot. 'Niet waar,' mompel ik. Naomi knikt vrolijk.

Ariane is een meisje die we vorig jaar in Frankrijk hebben ontmoet. Ze is Nederlands, maar is verhuist naar Frankrijk vanwege haar vader's werk. Ze vertelde ons dat ze weer naar Nederland kwam.

Ik loop naar mijn kluisje en doe mijn jas erin. Naomi is me braaf gevolgt en wacht nu geduldig totdat ik klaar ben. 'Hoe weet je eigenlijk dat zij komt?' Vraag ik nadat ik mijn kluisje heb gesloten.

'Ze belde me gisteravond. Ik mocht eigenlijk niks zeggen, maar ik moest het gewoon zeggen,' zegt ze dramatisch. Ik grinnik.

Belangrijke eigenschap twee van Naomi: vertel haar nooit, maar dan ook echt nooit een geheim. Ze kan haar mond echt niet houden.

In Naomi's woordenboek zou er bij "geheim" staan: "iets wat je officieel niet mag doorvertellen, maar toch lekker doet, omdat het moeilijk is om je mond te houden." En zo zijn er nog wel tienduizend dingen waar je op moet letten als je Naomi iets wilt vertellen.

Zodra de bel gaat lopen we naar ons klaslokaal. Onze begeleider, we mogen hem geen mentor noemen, zit al op zijn stoel wachtend totdat zijn leerlingen binnen zijn.

Naomi en ik gaan op onze vast plekken, achterin in het lokaal bij het raam, zitten. Als het echt waar is wat Naomi zegt, dan betekent het dat ik Ariane na een jaar weer zie.

We hebben elkaar wel veel geappt en geskyped, maar elkaar weer eens in het echt zien is velen malen beter.

De leraar klapt in zijn handen, vragend om stilte. Iedereen houdt zijn mond, omdat iedereen nieuwsgierig is naar waar wij over een paar maanden naartoe gaan.

'Er zijn vandaag twee dingen die gezegt moeten worden,' de leraar is even stil, 'ten eerste wil ik melden dat jullie een nieuw klasgenootje hebben, ze komt hier over tien minuten dus tot die tijd kunnen jullie wat kletsen en doen wat tieners altijd doen.'

Iedereen gaat weer druk in gesprek met elkaar. Naomi kan de hele dag door wel praten, op dit moment is ze ook weer druk pratend over wat ze gisteren nadat ze mijn huis verliet heeft meegemaakt.

Meestal zijn het van die kleine dingetjes, waar juist Naomi grote dingen van maakt. Zoals dat ze werd aangevallen door een hond, in werkelijkheid liep er gewoon een hond langs haar om iets naar zijn baasje te brengen.

Na tien minuten gaat de deur open. Een meisje met zwart haar en blauwe ogen komt de klas binnen. Ze stelt zich voor als Ariane Houston. Maar hé, dat wist ik al.

Ze gaat voor ons zitten en glimlacht. Ariane is niet bepaalt een meisje die veel praat. Maar als ze praat, stopt ze niet meer.

'Oké en dan nu ga ik vertellen wat en waar we naartoe gaan met het project.' De hele klas is weer stil en luistert aandachtend naar de leraar.

Hij pakt er een papiertje bij en leest even wat er op staat. Daarna legt hij hem weer weg en begint hij met praten. 'Jullie project is in Londen. Jullie verblijven er in een appartement die jullie met zes personen delen. Jullie mogen zelf bepalen met wie je wilt. Jongens en meisjes gescheiden.' Hij kijkt naar de jongens in de klas die "awh" geluiden maken.

'Iedereen verblijft in hetzelfde appartementcomplex, omdat hotels te duur zijn om te huren voor twee maanden. Jullie gaan, zoals jullie weten, een muzikaal project doen en worden geholpen door verschillende professionals, waaronder beroemdheden. Ieder groep, die uit zes personen bestaat, krijgt een eigen professional en er is geen mogelijkheid om te ruilen.' De leraar is weer stil, doelend op de jongens die achterin zitten. Ze zijn namelijk zo irritant door altijd te zeggen dat ze willen ruilen.

'Wie jullie project begeleidt blijft nog geheim en wordt door de begeleiders van de school bepaalt.'

De leraar kijkt de klas rond. 'Zijn er verder nog belangrijke vragen? Zo niet, mogen jullie nu naar huis gaan.'

Onze dag vandaag was namelijk ingepland als "mentor dag." En onze mentor is nogal lui dus hij geeft ons al snel vrij.

Nadat er wat niet hele belangrijke vragen zijn gesteld verlaat iedereen het klaslokaal. Ik ben druk aan het praten met Naomi en Ariane over hoe het afgelopen jaar was geweest.