Amnesia | H.S fanfictie✔️

《16》

Pov Alice.

Ik snap nogsteeds niet waarom mijn "ouders" hierheen zijn gegaan. Maar het is me allemaal wel duidelijk.

Ze gaan me niet vertellen waarom ze mij hebben "ontvoerd". Eigenlijk klinkt het best raar. Ontvoerd worden zonder dat jij het weet.

Harry heeft me uitgelegd waardoor hij mijn nep ouders kende. Er zijn nog altijd zoveel vragen die onbeantwoord zijn,en waarschijnlijk ook nog wel blijven.

We zijn van plan om vandaag helemaal niks te doen. Gewoon omdat we niet in de stemming zijn.

De anderen, behalve Harry zijn Londen in gegaan om weet ik veel wat te doen.

Harry en ik hebben nergens zin in. Waarschijnlijk omdat we in shok zijn over wat er is gebeurd.

'Harry?' Ik kijk Harry adwachtend aan. 'Wat is er?' Ik denk na. Wat zou ik ook alweer zeggen? Ik heb werkelijk waar geen flauw idee.

'Laat maar, ik ben alweer vergeten wat ik zou zeggen.' Harry grinnikt terwijl hij dichter naar me toe komt zitten.

'Weet je, ik had net een beetje kunnen accepteren dat je er niet meer was en opeens ben je er weer. Je wilt niet weten hoe raar dat voor me is.' Ik glimlach naar Harry.

'De enige vraag die wij nooit zelf kunnen beantwoorden, is de vraag waarvan ik het liefste wil om een antwoord op te hebben.' Harry knikt. 'Ik zou ook enorm graag willen weten waarom ze dat hebben gedaan.'

Ik zucht en sla mijn armen om Harry heen. Ik had gewoon een neiging om hem te knuffelen.

Harry grinnikt en slaat zijn beschermende armen om me heen. 'Gemma en onze ouders zouden dit moeten weten,' mompelt Harry. Ik knik.

Ik weet alleen niet of ik er klaar voor ben om hun weer te zien. Ik weet dat ze enorm aardig zijn, maar ik ben bang dat het awkward word.

'Maar we gaan het op een bijzondere manier doen. Niet zo van "hoi, Alice leeft nog". Nee ik dacht meer na over een soort van feestje.' Ik grinnik en schud lachend mijn hoofd.

Harry en zijn ideeën. Ik denk terug aan één van de leukste momenten uit mijn leven.

~'Harry, wat gaan we doen?' Grinnik ik terwijl Harry zijn handen voor mijn ogen doet. 'Dat zie je zometeen wel kleintje.' Ik zucht. 'Ik ben niet klein,' mompel ik.

'Jawel, jij bent mijn kleine kitten.' Ik schiet in de lach. "Ik ben geen poes.' Harry lacht. 'Jawel.' Ik zucht.

'We zijn er bijna.' Ik glimlach. Ik eeet niet waarom, maar ik glimlach, omdat ik weet dat Harry weer eens iets heeft geregeld. Hij doet zoiets namelijk wel vaker.

'Je mag kijken.' Harry haalt zijn handen weg van mijn ogen. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. 'Alice!' Hoor ik een bekende stem zeggen.

Mijn mond valt open en ik ren naar het meisje toe voor me. Zarah, mijn aller, aller, aller beste vriendin. 'Zaar!' Roep ik terwijl ik het wat grotere meisje omhels.

Ze is een jaar in Amerika geweest, daardoor heb ik haar niet meer gezien en amper gesproken.

Ik draai me om naar Harry zodra ik uitgeknuffelt ben. 'Je bent de beste,' mompel ik tegen zijn buik aan zodra ik mijn armen om hem heen sla. Harry is namelijk veel groter dan dat ik ben...~

'Zarah,' mompel ik bijna onverstaanbaar. 'Ze zou kapot zijn geweest.' Harry glimlacht zwak. 'Ja dat was ze, dat waren we allemaal.' Ik knik. 'H-hoe gaat het met haar?'

Harry slikt. 'Het gaat niet goed. Ze kan jou "dood" maar niet accepteren. Tenminste, niet toen ik haar voor het laatst zag.' Ik knik alweer.

Ik was nog jong, maar ik Zarah en ik waren enorm close met elkaar. En als ik als twaalfjarige zou horen dat mijn beste vriendin niet meer leeft, dan zou ik kapot gaan van verdriet.

'Kan ik eens naar haar toe?' Harry kijkt even moeilijk, maar knikt uiteindelijk. 'Het zou wel kunnen, maar de kans dat ze helemaal gek wordt is groot.' Ik kijk Harry niet begrijpend aan.

Harry ziet mijn moeilijke blik en praat verder. 'Ze zou denken dat ze hallucineert. Dat je het niet echt bent. Ze zal paniekaanvallen krijgen.'

Mijn mond zakt open. 'Is het zo erg?' Harry knikt en kijkt me met een onzekere blik aan. 'Ik heb zoiets ook gehad Alice. Ik zag je overal waar ik liep, dus toen ik jou zag dacht ik weer dat het de hallucinaties waren, maar dat was het niet. Ik was heel even bang dat ik terug zou vallen in het zwarte gat waar ik een poosje in heb geleefd.'

'Je was depressief?' Vraag ik ongeloofwaardig. Zoiets had ik namelijk nooit van Harry verwacht. Harry knikt. 'J-je sneed jezelf toch niet?'

Harry schudt snel mijn hoofd. 'Dat kon ik niet, omdat ik erin geloofde dat jij het zou kunnen zien en ik wilde niet dat je teleurgesteld in mij raakte.' Ik glimlach zwak.

'En de rest dan? Hoe ging het met hun?' Harry lijkt even na te denken. 'Die waren minder erg dan mij. Maar dat zou waarschijnlijk komen, omdat ik je "dood" heb zien gaan en ik schuldgevoel had.'

Ik knik. 'Ik heb er gewoon voor gezorgd dat jullie allemaal down waren,' mompel ik. 'Hé,' Harry kijkt me bezorgd aan.

'Zo moet je niet denken Al. Het was niet jou schuld. Jij kon er niets tegen doen, oké?' Ik knik.

Ik wil gewoon dat dit allemaal nooit was gebeurd en ik zonder nare herinneringen kon leven. Samen met Harry, Gemma en mijn ouders.

Maar helaas is het leven niet zo eerlijk. Ik heb maar het geluk gehad dat dit me is overkomen, want anders zat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven bij mensen in een huis die altijd tegen mij liegen.

En dan was ik hier nooit achter gekomen. Dan had ik Harry niet meer terug gehad en was mijn leven nu nog stommer dan het leven van een ééndagsvlieg. En ja, ik vergeleek mijn leven zonet met het leven van een ééndagsvlieg. Al moet ik wel zeggen dat ik liever een mens dan een vlieg ben...