Amnesia | H.S fanfictie✔️

《6》

Pov Alice.

Ik loop heen en weer door mijn kamer. Over twee dagen moet het geld voor het project worden gestort op de bankrekening van school. Er is alleen één probleempje en dat is dat ik nog driehonderd euro mis.

En het is onmogelijk om driehonderd euro te krijgen in twee dagen. Ik moet dus een manier verzinnen om het geld toch te krijgen. Familie hoef ik niet te vragen, want die heb ik niet. Althans mijn ouders verbieden me om ze te bezoeken.

Ik zucht diep. Dat wordt dan opzoek gaan naar al mijn contante geld dat ik hier nog in de kamer heb liggen. Mijn ouders vragen heeft toch geen zin. Die geven me nog geen cent.

Ik haal onder mijn bed een doosje vandaan waar ik jaren geleden altijd mijn geld in deed. Ik was het al helemaal vergeten dus daarom ligt het er nog. Het geld dat in mijn portemonnee zit houd ik erin. Dan heb ik tenminste, naast dat reserve geld op de bank, nog wat geld over.

Overal zoek ik om geld. Ik vind het op de meest random plekken. Even later geef ik het op en begin ik met het tellen van mijn geld. Opeens gaat de deur open. Yeah! Ik ben de tel kwijt! Nu kan ik zometeen nog een keer.

Ik kijk mijn moeder, die net binnen is gekomen, kwaad aan. 'Wat moet je?' Roep ik naar haar. 'Wat ben je aan het doen?' Ze negeert mijn vraag volledig.

'Ik heb net niet genoeg om naar Londen te gaan, dus ik ga kijken hoe ver ik kom met het geld dat hier nog ligt. Maar dat boeit jou toch niet!'

Mijn moeder lacht bespottelijk. 'Ik had gedacht dat het je toch niet zal lukken, maar het ziet ernaar uit dat het wel lukt.' Ik rol met mijn ogen. 'Het is fijn als je ouders in je geloven,' zeg ik sarcastisch.

'Lieverd-' begint mijn moeder. 'Niks lieverd! Volgens jou verdien ik het niet eens om naar Londen te gaan! Dan ben je zeker een goede moeder.' Heel even lijkt mijn moeder gekwetst, maar dat veranderd al snel weer.

'Je bent echt een ondankbaar kind! We hadden je beter gewoon dood laten gaan!' Auwtsj. Dat kwam hard aan. Ik kijk mijn moeder emotieloos aan. 'Ja dat was misschien wel beter ja, dan had ik jullie tenminste niet meer gehad!' Tranen stromen over mijn wangen. Waaraan heb ik dit leven verdient? Ik wil niet leven in een wereld waar ik niemand kan vertrouwen.

Mijn moeder hurkt bij me neer en legt haar hand op mijn schouders. Kwaad sla ik haar hand weg. 'Hoeveel heb je nog nodig?' Vraagt ze kalm.

'Driehonderd, maar het lukt me wel. Ik wil hier namelijk weg. Ik heb die twee maanden nodig om tot rust te komen,' zeg ik zacht. 'Weet je wat, ik stort die driehonderd euro op jou bankrekening. Zo heb ik toch nog iets voor je kunnen doen. Je had het anders zelf wel geredt, maar toch.' Ik kijk mijn moeder verbaast aan. 'Wil je dat echt?'

Ze knikt twijfelend. Alleen als je me belooft dat je "veilig" terugkomt.' Ik knik. 'Komt goed.' Ik haat mijn ouders nogsteeds, maar dit is toch al een kleine verbetering. Mijn moeder omhelst me kort en loopt dan naar de deur.

'Dat geld dat je hebt, kun je trouwens beter laten omwisselen door briefgeld, zodat je niet meer opgescheept zit met al die muntjes,' zeg ze nog voordat ze de kamer verlaat.

Dat is eigenlijk best wel een goed idee. Ik doe al het geld in een tasje en vervolgens doe ik het tasje in mijn tas. Mijn logica be like. Daarna loop ik naar beneden en trek mijn schoenen aan. Opweg naar de bank.

《♡》

Zodra ik thuiskom, met het briefgeld, hoor ik mijn ouders ruziemaken. Mijn moeder had het geld op mijn rekening gestort en zometeen ga ik het geld overmaken naar school.

Ik trap mijn schoenen uit. Ik versta enkele woorden vanuit de woonkamer. "Alice.. geld.. Londen.. weg.. ergens achter komen.." ik kan ongeveer wel bedenken waar ze het over hebben. Alleen dat "ergens achter komen" is een raadsel. Ik ren naar mijn kamer en maak direct het geld over.

Even later krijg ik een bevestiging van mijn betaling via de mail. Het is zeker. Volgende week ga ik naar Londen. Het heeft veel moeite gekost, maar het is gelukt.

Ik sluit mijn laptop af en pak mijn mobiel van het nachtkastje. Ik kijk of ik nog belangrijke berichten heb. Niks. Ik ben vriendloos I know.

'Alice!' Hoor ik mijn vader roepen. Ik zucht. Let's go to hel. Ik loop aarzelend naar beneden. 'Wat is er?' Ik kijk mijn vader verveeld aan. 'Jij gaat niet naar Londen!' Ik grijns.

'Sorry, maar ik heb al betaald.' Zijn blik verandert naar kwaad. 'Dat maakt me niks uit. Je. Gaat. Niet,' zegt hij met pauzes ertussen.

'Pech voor jou, want ik ga wel!' Ik pak een zak chips uit de keuken, die ik had verstopt aangezien ik geen chips mag van mijn vader, en ren naar mijn kamer. 'Je waagt het niet om die troep te eten,' hoor ik hem nog roepen. 'Laat haar toch een keer met rust,' hoor ik mijn moeder nu. Waarom doet ze opeens zo aardig tegenover mij? Dat is ook nieuw.

'Toch ga ik het eten!' Schreeuw ik naar beneden. Ik sluit mijn slaapkamerdeur en open de zak. Beetje bij beetje raakt de zak leeg.

Voor ik het weet grijp ik naar lucht. Waar is mijn chips? Ik kijk in de zak en zie dat hij leeg is. Hoe kan dat nou? Zonet zat hij nog voor een kwart vol. Stomme kabouter dieven...

Ik gooi de lege zak in de prullenbak en ga op mijn bed liggen. Ik heb geen zin om deze kamer te verlaten. Ik kijk op de klok. Half negen.

Ik ga gewoon slapen denk ik. Des te eerder is deze week voorbij. Ik loop naar de badkamer en haal het beetje make-up dat op mijn gezicht is gesmeerd ervan af. Het doekje gooi ik weg.

Daarna poets ik mijn tanden en borstel mijn haar nog een beetje door zodat het morgen wat minder erg in de klit zit. Ik loop weer naar mijn slaapkamer en kleed me om.

Ik ga onder de warme dekens liggen en val al snel met een glimlach in slaap. Ik ga volgende week naar Londen...