Mode Off KyungSoo

●~● 2 ●~●

Bir insanı güldürmek ne kadar zor olabilir?

Üstelik de ergenliğinin tam deminde, karmaşık hisleri zirvede bir genci güldürmek ne kadar zor olabilir?

Ergenlikte uçan sineği zihinde türlü kılığa sokarak ya da sadece aptal aptal uçtuğu için hatta gerizekalı gibi defalarca cama çarptığı için bile gülünebilecekken bir genci güldürmek ne kadar zor olabilir?

Ya da..

Gülmek ne kadar zor olabilir?

Ya da..

Gülmek ne zaman zor olabilir?

Ya da

Gülmek kim için zordur?

Ya da

Bir insan neden gülmez?

Ya da ..

Tüm bunlardan kime ne..

Ama mode off çocuğu güldürmek için ilk denemesi başarısız olan Jongin'in için oldukça ciddi bir mesele bu soruların cevapları..

Minho ile iddiaya girdikten sonra oldukça basit bulduğu konuyu, önceki iddiayı kazanmış olmanın zafer sarhoşluğunu biraz daha yaşamak için bir gün sonrasına ertelemişti.
Yani bugün. .
Yani bu sabah..

Bu sabah basit bir günaydın ve sokak köpeklerinin bile tepkisiz kalamayacağı gülümsemesi ile mode off çocuğu kolayca güldürebilmeyi amaçlamıştı.
Bunun için sınıfa girer girmez, en önde oturan gencin  sırasında kollarını bağdaşlayarak eğilmiş, başını da kollarına yaslayarak diğerinin görüşünü tamamen kaplamıştı.
Kulaklarına kadar yayılan dudakları ile genişçe gülümsemesi ile kazanacağından emin sınıfa haykırırcasına söylemişti.

"GÜNAYDIN KYUNGSOO!!"

Jongin gözleri kısılana kadar gülerken diğeri kalın çerçeveli gözlüklerinin gerisinden ona dümdüz bakmıştı.
Öyle ki Jongin ondan gelen ferah menekşe kokusunu almamış olsa karşısında mode off çocuğun bir maketinin olduğunu düşünecekti.
Ama o, canlı kanlı ve dümdüz bakışları ile kendisine boş boş bakıyordu.
Neyseki onu tamamen tepkisiz bırakmamıştı.

"Günaydın. . Jongin.."

Jongin ilk darbe ile bozguna uğramamak için devam etmişti.

"Güzel bir gün, ha?!"

Jongin sanki duvarda tarihi büyüklerden birinin portresine bakıyormuş hissi ve gerginliği veren gencin değişmeyen düz ifadesinde yıkılmadan direnirken diğeri bakışları kadar düz sesi ile yanıtlamıştı.

"Yağmurlu.."

Jongin başını pencereye çevirdiğinde bardaktan boşalırcasına yağan yağmuru farketmesi ile yutkundu. Utancı ile yaslandığı sıradan yavaşça doğruldu.
Bozuntuya vermeden güçlükle gülümserken neredeyse mırıltılarla söyledi.

"Yağmur ne güzel yağıyor. ."

O sırada aniden patlayan bir gök gürültüsü ile yerinde sıçrayarak içinden küfretti.
Ama pes etmedi.