Sherin's Own Fairytale(Completed)

Chapter One:

CHAPTER ONE

Pakiramdam ni Sherin ay hindi pamilyar sa kanya ang silid na pinasukan niya. Dinampot niya ang isang picture frame na nakapatong sa bedside table at naupo sa malambot na kama. Hinaplos niya ang salamin niyon. Larawan iyon ng isang masayang pamilya. Siya na nag-iisang anak, ang mga magulang niya at ang kanyang Lola Celeste.

Dinala niya iyon sa dibdib at niyakap nang mahigpit kasabay ng pag-agos ng panibagong masasaganang luha mula sa mga mata niya.

Sampung taon pa lang siya nang mamatay ang Mommy Carina niya sa isang plane crash at ngayon ay ang Daddy naman niya.

"Bakit, Dad? Nangako kang hindi mo 'ko iiwan pagkatapos ni Mom, 'di ba? Bakit?"

Nahiga siya sa kama at pinalipas ang sandaling iyon sa pag-iyak at pagluluksa dahil sa pagkawala ng dalawang mahahalagang tao sa buhay niya. Pakiramdam niya ay hindi na buo ang pagkatao niya. Ngayon lang niya naramdaman ang ganoong kalungkutan buong buhay niya.

Mariin siyang napapikit. Ganoon pala kapag nawalan ka ng dalawang mahahalagang tao sa buhay mo. Pakiramdam mo nawalan ka na ng ganang magpatuloy at mabuhay muli ng normal.

"Señorita Sherin, 'andiyan ka po ba?" tawag ng mayordoma nilang si Esther.

Napabangon siya at pinahid ng mga palad ang mga luha niya.

"B-bakit po, Yaya Esther?"

"Pinapapunta po kayo ni Doña Celeste sa study niya. Gusto raw kayong makausap nang masinsinan."

"Sige, Yaya, lalabas na 'ko."

Tumayo siya sa kama at lumabas ng silid bitbit ang picture frame.

Nang datnan niya ang matanda ay nakatalikod ito sa kanya dahil nakaharap ito sa bintana malapit sa mesa nito. Ito na lang ngayon ang naiwan sa kanya. Gaya niya ay labis din itong naapektuhan. Ngayong wala na ang Daddy niya, mag-isa na lang itong mamamalakad ng kompanya nila.

"Pinapatawag niyo raw ako, Lola?"

Humarap sa kanya si Celeste at sinikap na ngumiti sa kanya. Kanina lang naihatid sa huling hantungan ang Daddy niya at kagaya niya ay hindi pa ito nakapagpalit ng damit pamburol nito.