Fake Love [Türkçe]

Son Bir Deneme

   Herkese merhaba! Bu bölümde smut yazmaya çalıştım ama pek beceremem.O yüzden pek bir şey beklemeden okuyun.Sonraki bölümde görüşmek üzere :)

   Bugün lisenin son günüydü. Herkesin üzerinde bunun verdiği bir üzüntü vardı. Neşeli görünmeye çalışanlar da içten içe mutsuzdu. 4 yıl göz açıp kapayıncaya kadar geçmişti. Nefret ederdik tüm hocalardan ama artık bunun bir önemi kalmamıştı. Sanki bugün kutsal bir gündü. Okula karşı tüm kinimiz bitmişti. Arkadaşlığın en güzelini yaşadığımız bu yere veda ediyorduk. Özel okul olduğu için devlet lisesi gibi yıkık dökük değildi ama o an gözüme eskimiş gibi geldi. Okulun boyası arkamızdan ağlarcasına dökülüyordu.

   Son kez karne almıştık. Sanki seneye tekrar buraya gelecek gibiydik. Arkadaşlar kendi aralarındaki bağı koparmamak için söz veriyorlardı ama ben bunun olmayacağını biliyordum. Gözden ırak olan gönülden de ırak olurdu. İlk birkaç ay görüşseler bile sonra konuşmayı bırakacaklardı. Yavaş yavaş , acısız. 

   Ayaz'ın her zaman oturduğu arka bahçeye bakan banktan kalktım. Elimdeki karne rüzgarla amaçsızca sallanıyordu. Rüzgar alıp götürse bile umurumda değildi. Okul yıkılsa da umursamazdım. Arkadaşların birbirine verdiği sözleri de duymak istemiyordum. Sadece 2 kişiyi istiyordum geleceğimde. Şahika ve Ayaz.

   Şahika ile dün gece ağlamalarla dolu bir telefon konuşması yapmıştık. Normalde o kadar duygusal biri değildim ama birbirimizden ilk kez ayrılıyorduk. Yıllardır kullandığınız bir organı kesip atmak gibiydi bu. Birbirimizden kopmayacağımıza söz vermiştik. Bundan emindim üstelik. Hiçbir kuvvet bizi ayıramazdı. 

   Ancak Ayaz ile durum çok farklıydı. Okuldakilerden YGS'de çok iyi bir başarı elde ettiğini duymuştum. Büyük ihtimalle LYS'de de çok iyi bir net yapacaktı. Paramla bile kazanamayacağım bir üniversiteye gidecekti. Aynı şehirde olma ihtimalimiz düşüktü. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur sözünün doğru olmasını umut etmekten başka bir şey yapamazdım artık. Çünkü vazgeçmiştim. Vazgeçmeyeceğim demiştim ama olmadı. Gururum baskın geldi ve 3 aydır sürdürdüğüm çaba son buldu. 

   Elimdeki karnenin nereye gittiğini fark etmemiştim ama artık yoktu. Rüzgar alıp götürmüştü. Ben de boşta kalan ellerimi cebime soktum ve umursamadım. Liseden son kalan hatıramın bir karne olmasını istemezdim zaten. 

    Okulun ön cephesine doğru yürüdüm.Herkes burada toplanmıştı. Tanıdık birkaç kişi durdurdu. En ufak bir samimiyet hissetmeden onlarla vedalaştım. Ardından birkaç kişi ile daha konuştum. O sırada gözüm konuştuğum kızın omzundan bir yere takıldı. 

   Kalabalıktan uzak , kimsenin görmeyeceği bir köşede Ayaz dikiliyordu. Daha doğrusu gülüyordu. Karşısında konuştuğu kıza gülüyordu. Hiçbir şey düşünmeden öylece bakakaldım. Ayaz bana bile çok nadir gülerdi. Onu gülümsetecek ne söylüyordu bu kız? 

    Hafızamı çalıştırdım ancak kızın kim olduğunu yine de çıkaramadım. Sinirlenmeye hakkım yoktu ancak bu öfke ile dolmama neden olmadı. Kadınlara el kaldırmazdım ancak o an kızın kafasını okul çitlerine çarpmak geldi içimden. 

-Kusura bakmayın , gitmem lazım...

   Konuştuğum grubu şaşkınlık içinde terk ettim. Arkamdan baktılar bir süre. Bense o sırada Ayaz ve konuştuğu kızı daha iyi dikizleyebileceğim uygun bir pozisyon arıyordum. Az önce vazgeçtim demişti değil mi? Unutun onu. Ayrı kalana kadar denemekten vazgeçmeyecektim. Belki bu son umutsuz çabam Ayaz'ın kalbini yumuşatırdı. 

    Sonunda uygun bir yer buldum. Kalabalık iki grubun arasına geçtim. Ayaz'ın arkasında olduğum için beni göremiyordu ancak ben onları görüyordum. Hatta kızın Ayaz'ın dirseğine elini koymasını da çok net gördüm. Dişlerimi sıktım. O an vahşi bir hayvan gibi göründüğümün farkındaydım. Duygularımı kontrol edemiyordum. Yumruklarım kızın suratını bulmak istercesine kapandı. Bana yaptıklarını görüyor musun Ayaz diye düşündüm. Herkesin ortasında kontrolümü kaybettirecek kadar afallatıyorsun beni...