Our Steamy Mistake

CHAPTER 16

Today is Saturday at ngayon din ang araw nang pagbalik ko sa aking OB. 

Maglilimang buwan na ang tiyan ko sa isang linggo kaya naman alagang-alaga ko talaga ang baby ko. 

Everytime I get the chance to visit my doctor, I immediately grab it. Just like today. Wala naman akong gagawin ngayon and I don't really want to see Tristan around. Feeling ko nagagalit yung baby ko kapag nalalapit ako kay Tristan. Bigla ba namang sumisipa! Feeling ko tuloy magiging football player ang anak ko someday.

And speaking of Tristan, ngayon ko lang din naisip na sa 19 weeks ko na pagiging buntis never niya akong sinamahan magpunta sa OB. But well.. bahala siya sa buhay niya! Akala niya ba gwapo siya?! On a second thought, gwapo naman talaga siya. It's just that naiinis lang talaga ako sa kanya nitong mga nakaraang araw. Ewan ko ba pero palagi akong aburido kapag nandyan siya o kaya naman kapag malapit siya. Ay! Ewan ko na!

Pagkatapos kong maligo ay dumiretso agad ako sa kwarto ko. Yes, kwarto ko. Humiwalay ako ng kwarto kay Tristan dahil napapangitan talaga ako sakanya at wala din naman siyang magagawa. Ako ang batas!

Hinigit ko lang mula sa closet ang aking black bodycon dress na pinatungan ko lang ng denim jacket. I just put on a light make-up and wear some pearl earrings and a necklace with a pearl pendant. I pair it up with my black leather strappy flat sandals. Kinuha ko lang yung maliit na red sling bag ko and then I'm good to go.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto. Pinapakiramdaman ko pa kasi kung gising na si Tristan. Tingin sa kaliwa, tingin sa kanan. Uy! Mukhang tulog pa ang hinayupak.

I walk down the stairs at tsaka ako dumiretso sa kusina. Bigla naman kasi akong nauhaw, mabuti nalang water-proof at transfer-proof ang lipstick na ginamit ko!

"Where are you going?" Muntik ko nang mabitawan yung basong hawak ko nang biglang may magsalita sa likuran ko.

I know it's Tristan. Humarap ako sakanya. Gulu-gulo pa ang buhok niya at halatang kakagaling lang niya sa pagtulog. He looks so grumpy. He's still wearing his cotton pajamas and a white shirt. 

Umismid lang ako at tsaka siya nilagpasan. Act like he doesn't exist at all. Deadma lang, Candice!

Hindi ko man nakikita pero alam kong he's already frowning and he's now literally clenching his jaw. 

Gusto kong magpakawala ng nakakalokong tawa pero kinagat ko nalang ang dila ko para mapigil iyon. Baka lalong mainis si Tristan, hindi pa ako payagang lumabas ng bahay.

"Candice.." malambing na tawag niya kaya naman hindi ko na napigilang mapaharap muli sakanya.

"Ano ba kasi 'yon?!" naiinis na baling ko sakanya. Hindi pa ako nakuntento kaya pinagtaasan ko pa siya ng kilay. Kilay on fleek ako ngayon, bakit ba!

"What's wrong with you?" he looks so concerned.