Holding On To You

Hoofdstuk 13

Ik lig naast Luke in het gras. De lucht is mooi blauw en de zon schijnt. Er vliegen enkele vogels voorbij en de eerste herfstbladeren vallen van de bomen. Luke heeft zijn ogen gesloten. Het is weekend en over twee weken is het eindelijk herfstvakantie.

Het is nu twee weken geleden sinds Imke boos is weggelopen. Ze gedraagt zich nu weer normaal, alleen tegen Jamie is ze nog een beetje afstandelijk. Ik weet nog steeds niet wat er is, maar ik ga me ook niet met haar zaken bemoeien. Ik ben allang blij dat we weer gewoon samen kunnen lachen.

Ik hoor een bekend deuntje. Het is Lukes telefoon. Ik kijk op zijn scherm. Er verschijnt een naam met een foto van een meisje. Hetzelfde meisje als op zijn foto op Instagram. Even betwijfel ik of ik op zal nemen om te weten waarom het meisje belt. Luke slaapt toch.

Meteen heb ik spijt van die gedachte. Dat meisje is vast familie van hem. Ik kijk naar Luke. Zijn ademhaling is langzaam en regelmatig. Ik pak wat gras en kietel hem in zijn gezicht. Lukes gezicht maakt eerst wat spastische bewegingen, maar hij wordt uiteindelijk wel wakker.

'Huh, wat? Wat is dat? Waar zijn we? Oh, ja. Het park.' Luke komt slaperig overeind en wrijft in zijn ogen.

'Je werd gebeld door een of andere Iris,' zeg ik terwijl ik lachend het gras van zijn gezicht haal.

'Iris?' Luke staat op. Opeens is hij klaarwakker. 'Ik bel haar even terug, dit is belangrijk.'

'Mag ik vragen waarom?' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Umm, ik ben zo terug.' Luke ontwijkt mijn vragende blik en loopt weg met zijn telefoon.

Verward ga ik weer in het gras zitten. Ik kan niet ontkennen dat ik lichtelijk gekwetst ben. Ik dacht dat alles weer normaal was. Het ging weer zo goed tussen ons en nu doet hij weer zo raar. Oke, misschien moet ik niet zo denken. Misschien is het gewoon iemand die... Ja, geen idee wat eigenlijk.

Na vijf minuten is Luke nog steeds aan het bellen. Ik kom zuchtend overeind en besluit maar gewoon twee ijsjes te halen bij de ijskraam een paar meter verderop. Tegen de tijd dat ik weer terug ben, is Luke vast wel klaar met bellen.

Het is best druk bij de ijskraam, maar er is gelukkig niet weer een of ander kinderfeestje. Als ik aan de beurt ben, bestel ik twee bakjes met twee bolletjes ijs. Ik loop terug naar de plek waar we net lagen en ik zie dat Luke er ook aankomt. Eindelijk.

'Hier, ik heb ijsjes ge-'

'Ik moet gaan, sorry.' Luke onderbreekt me bot en pakt haastig zijn jas waar hij op lag en zijn rugzak. Hij kijkt me niet aan en ik weet even niks uit te brengen. Verbaasd kijk ik hem aan. Waar moet hij in godsnaam heen? Het is zondag. Dan doet niemand iets nuttigs.

'Luke...' Ik kijk hem verslagen aan. 'Luke, het ging de laatste weken zo goed.'

Luke drukt snel een kus op m'n voorhoofd. 'Sorry, ik betaal het ijsje wel een andere keer terug.'

'Dit gaat niet om het ijsje en dat weet je heel goed!' Gefrustreerd gooi ik zijn bakje op de grond, waar ik eigenlijk wel spijt van heb. Ik had gewoon twee bakjes kunnen eten.

Luke kijkt me geschrokken aan van mijn reactie, waar ik eigenlijk ook een beetje van geschrokken ben. Ik word niet zo snel boos.

'Luke, wie is Iris?' vraag ik, nu iets rustiger. Luke kijkt me een tijdje aan zonder iets te zeggen. Dan gaat zijn blik naar beneden, naar het bakje op de grond.

'Gewoon, een vriendin,' zegt hij en hij loopt zonder om te kijken weg.

'Zeg in ieder geval wat je gaat doen of waar je heen gaat!' roep ik hem nog na. Maar hij geeft geen reactie en loopt door.

Boos smijt ik ook mijn bakje in de prullenbak. Ik heb geen honger meer. Ik stap op mijn fiets en fiets zo snel mogelijk richting huis. Waarom doet hij nou weer zo raar? En wie is die Iris? Word ik snel jaloers?

Als ik langs de bibliotheek fiets, besluit ik daar even naar binnen te gaan. Ik heb toch geen zin in de vragen van mijn ouders.

Als ik de bibliotheek binnenloop, snuif ik de geur van boeken op. Ik weet niet waarom, maar ik word gewoon bijna high van die geur. Langzaam word ik rustig en ik ga de rekken met boeken langs.

Heb ik niet een beetje agressief gereageerd? Misschien was er helemaal niks. Nou ja, er was wel iets en hij zou zeggen wat. Ooit. Maar wat nou als hij het nooit zou vertellen? Of misschien had dit er wel helemaal niks mee te maken. Of misschien is er helemaal niks en heeft hij dat de vorige keer verzonnen. Jezus, ik word gek van mijn eigen gedachten!

'Mag ik je een tip geven?' Verschrikt draai ik me om. Achter mij staat een jongen. Ik herken hem ergens van. 'Dit boek is echt geweldig! Die moet je lezen!' gaat hij verder.

Oh, ja! Het is de jongen van de supermarkt!

'Ik ehm ik hou niet zo veel van fantasy,' zeg ik, nog steeds verbaasd dat hij tegen mij praat.

'Oh, dan leg ik hem weer terug. Ik ben Jesper.' Hij steekt zijn hand uit.

Serieus, Jesper? Waarom niet Jasper?

'Emma,' mompel ik en ik schud zijn hand.

'Emma,' herhaalt hij. 'Mooie naam. Heb je zin om straks mee te gaan, ergens wat drinken?' Wow. Dat is wel echt straight to the point. Zal ik meegaan? Wat zou Luke ervan vinden? Nou, Luke is nu vast bij die Iris, dus dan mag ik vast wel mee met Jesper. Hij ziet er aardig uit. En dan kan ik misschien even vergeten wat er allemaal is gebeurd.

'Umm is goed. Waar wil je heen?'

'We kunnen naar het café hier tegenover gaan. Is heel gezellig daar.' Ik heb geen idee wat hij bedoelt, maar ik knik gewoon. Ik stuur een berichtje naar mijn moeder dat ik wat later thuis kom en klets met Jesper over de boeken die we leuk vinden. Klinkt heel nerdy, maar wel leuk.

~

Ik loop achter Jesper aan het café in. Het is inderdaad een leuk café. Er wordt leuke muziek gedraaid en het ziet er gezellig uit. Ik ga tegenover Jesper zitten aan een tafeltje bij het raam. Misschien niet zo'n slecht idee om mee te gaan. Het is wel gezellig.

'Wat wil je drinken?' vraagt Jesper. 'Ik trakteer.'

'Doe maar een cola,' antwoord ik. Jesper loopt richting de bar.

Als hij terug is, praten we over van alles en nog wat. Jesper is echt heel aardig. Hij houdt ook van lezen, net als ik. Alleen niet van dezelfde soort boeken. We houden allebei van dezelfde soort muziek en we vinden dezelfde vakken leuk. Het enige verschil tussen ons, is dat hij wat socialer en beter met mensen is. Zoals hij mij opeens aansprak ik de bibliotheek en toen in de supermarkt, doe ik echt nooit.

Rond half zes sta ik op. Mijn ouders zullen vast al aan het koken zijn.

'Moet je gaan?' vraagt Jesper.

'Ja, ik denk dat we zo gaan eten.' Ik bedank Jesper nog voor de cola.

'Jammer dat je gaat. Ik vond het echt gezellig.'

'Ja, ik ook.' En ik meen het echt. We hebben veel gelachen, als goede vrienden.

Jesper zet nog zijn nummer in mijn contacten, zodat we een andere keer weer kunnen afspreken. Dan pak ik mijn jas en ga ik echt. Op weg naar huis voel ik me bijna schuldig dat ik het zo gezellig had met een jongen, terwijl ik daarvoor nog boos was op mijn vriendje.

______________________________

Ik ben echt lang niet meer online geweest. Oeps. Sorry daarvoor.

Xxx