Holding On To You

Hoofdstuk 33

Een lange tijd staan we daar met z'n vieren. Niemand zegt iets. Ik probeer nog steeds mijn tranen in te houden, terwijl ik niemand probeer aan te kijken. Uiteindelijk besluit ik de stilte te verbreken, aangezien ik de grote schuldige ben hier.

'Wat doen jullie hier?' vraag ik. Luke opent zijn mond om iets te zeggen, maar Morgan is hem voor. 'Dat kan ik beter aan jou vragen. We waren je de hele tijd aan het zoeken. Iedereen was jullie aan het zoeken en uiteindelijk hebben ze mij en Luke naar het bos gestuurd om je daar te gaan zoeken.'

Ik weet dat Morgan vaak dingen dramatischer maakt dan ze eigenlijk zijn, maar toch voel ik me schuldig. Want ik weet dat het gewoon super dom is om in het donker een bos in te gaan zonder iemand erbij. Vooral als de school verantwoordelijk voor je is.

'Ik had niet eens tijd om mijn schoenen te verwisselen,' vervolgt Morgan. 'Als ik had geweten dat jij hier met mijn vriendje zat te flikflooien, dan had ik niet eens de moeite genomen om je te gaan zoeken!' Er verschijnen tranen van woede en verdriet in Morgans ogen.

Ik kijk haar verbaasd aan. Haar vriendje? Jesper kijkt ongemakkelijk naar de grond.

'Je hebt een vriendin?' Nu is het mijn beurt om boos te worden. 'Je hebt al die tijd een vriendin gehad en ik wist van niks! Wat is jouw probleem?'

'Ik dacht dat Morgan nog op uitwisseling was,' zegt Jesper zacht. 'Wat?' Ik merk hoe mijn stem overslaat. 'Ik dacht dat...' herhaalt Jesper. 'Ja, ik had je wel gehoord, idioot. Dus je gebruikte me gewoon om me vervolgens weer te dumpen als Morgan terug zou komen. Jezus, wat ben jij een klootzak!'

Al die tijd dat ik mijn gevoelens niet op een rijtje kon zetten, had meneer een vriendin. Natuurlijk. En ik heb hem gezoend. Ik heb hem verdomme gezoend.

Morgan is inmiddels ook tekeer gegaan tegen Jesper, maar ik hoor het niet meer. Ik kijk naar Luke. Hij kijkt terug. Boos, verdrietig, gebroken, gekwetst... Allemaal mijn schuld.

Ik was zo bang vanwege een fucking Iris. Hij heeft alles gedaan om mijn vertrouwen te winnen en nu ben ik degene die niet te vertrouwen is. Ik weet dat ik dit niet meer goed kan maken. 'Waarom...' fluistert Luke. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig zien kijken. 'I-ik.. het is niet wat je denkt.'

Ik weet dat dat het slechtste is wat je kunt zeggen als je je vriendje bedrogen hebt. Maar ik kon gewoon niks zinnigs uitbrengen. Luke schudt langzaam zijn hoofd. 'Laat maar.' Hij draait zich om en loopt weg. 'Luke! Wacht!' Maar hij loopt door. Hij draait zich niet eens om.

'Ik haat je! Ik wil je nooit meer zien. Nooit meer!' Morgans stem is schor van het geschreeuw en ik krijg het opeens heel benauwd. Het geruzie tussen Morgan en Jesper, Lukes gekwetste blik, mijn gevoelens...

Het wordt me allemaal even te veel.

Ik loop weg en besluit op zoek te gaan naar Luke. Ik negeer de dreigende, donkere takken en het feit dat ik weer helemaal alleen ben in het donker. Ik moet Luke vinden. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld.

Terwijl ik wat takken aan de kant duw, zie ik hem in de verte zitten. 'Luke!' roep ik. Ik ren zijn kant op. Hij zit op een grasveld aan een ander meertje. Ik schrik ervan hoe breekbaar hij er nu uitziet. 'Wil je alsjeblieft weggaan?' fluistert hij.

Ik slik een traan weg. Waarom is hij niet boos. Ik bedoel, natuurlijk is hij boos. Maar waarom schreeuwt hij dan niet? Waarom zegt hij niet dat ik een slet ben? En dat ik het heb verpest. Het verdriet in zijn stem doet me zo veel pijn. En ik ben me er pijnlijk bewust van dat ik dat heb veroorzaakt.

'Ik...' Ja, wat wil ik eigenlijk zeggen? 'H-het spijt me.' Dat was wel het minste wat ik kon zeggen. Dat het me spijt. Wauw. En meer zinnigs kan ik niet uitbrengen.