Holding On To You

Hoofdstuk 19

Oké. Adem in, adem uit. Daar gaat 'ie dan.

Ik duw met tegenzin de deur van het schoolgebouw open en loop naar binnen. De geur van oude leraren en goedkope deo dringt mijn neus binnen en herinnert mij eraan hoe erg school is. Ik wring me tussen alle brugklassers door, die zoals altijd weer veel te vroeg op school zijn, naar de kluisjes. Daar treuzel ik zoals gewoonlijk heel erg.

Ik ben ook veel te vroeg op school. Alleen de brugklassers zijn al op school, maar ik wilde niet het risico lopen om Luke tegen te komen op de fiets. Als ik na vijf minuten klaar ben bij de kluisjes, ga ik nog naar de wc, waar ik eerst heel uitgebreid mijn haar weer in model breng om vervolgens gewoon heel lang op de wc te zitten.

Daarna loop ik weer naar de kluisjes om weet ik veel wat te doen en dan gaat eindelijk de bel. Er is één ding erger dan les. En dat is gesprekken voeren in de ochtend als je net wakker bent. En aangezien ik me altijd verslaap, ben ik altijd net wakker. Gelukkig begint de les meteen en hoef ik met niemand te praten. Ik volg het saaie verhaal over uitkeringen, wat ik een paar jaar geleden ook al heb gehad, maar dan iets uitgebreider.

Als het dan eindelijk pauze is, ga ik met Imke aan een tafel zitten. Jamie en Eline zijn samen richting de kluisjes gegaan en ik wil niet weten wat ze daar uitspoken. En Imke al helemaal niet. Luke is nergens te bekennen. Gelukkig.

'Hoe is het nu met jouw Luke-en-Jesper-situatie?' Nu Imke en ik elkaars problemen hebben gedeeld, kunnen we er veel makkelijker over praten, wat best fijn is.

'Ik weet het niet,' zeg ik. 'Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil gewoon weten wie Iris is en wat er aan de hand is, maar als hij niks wilt zeggen, weet ik ook niet wat ik moet doen. Het liefst wil ik alles gewoon vergeten en naar Luke gaan, maar ik wil niet nog een keer gekwetst worden. Weet je wel niet hoe stom het is als je niet zeker weet of je vriend net zoveel van jou houdt als jij van hem? En Jesper. Jesper is echt heel lief, maar... Ik weet het niet. Het is zo verwarrend.'

Zo, heel verhaal eruit.

'Weet je, Emma. Ik weet het eigenlijk ook niet. Ik denk dat je er eerst achter moet komen wie Iris is. Maar hoe weet ik ook niet.' Ik knik. Ik heb het niet voor niks gevraagd die vrijdag. Maar als hij het maar niet wilt vertellen...

Ik sta op om een broodje te gaan halen. Lekker eten is een handige vluchtroute voor al je problemen. Terwijl ik langs alle tafeltjes loop, vraag ik me af of ik een broodje neem van een euro of van twee euro. Ik moet op mijn geld letten, maar die van een euro is zo klein...

'Emma!' Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een hand op mijn schouder voel. Er is maar één iemand aan wie ik toestemming heb gegeven zomaar een hand op mijn schouder te leggen. Luke. Hij is dus wel op school.

'Emma,' herhaalt hij, 'ik wil even met je praten.' Ik kijk hem recht in zijn ogen aan met opgetrokken wenkbrauwen. Sceptisch en afwachtend, terwijl mijn hart als een bezetene klopt. Ik zeg niks.

Luke neemt me mee naar een wat rustiger hoekje in de aula. Ik negeer alle nieuwsgierige blikken van de brugklassers, die waarschijnlijk denken dat we dingen doen die alle stelletjes in de afgelegen hoekjes van de aula doen. Ik huiver alleen al bij de gedachte.

'Dus?' vraag ik, iets botter dan ik bedoel. 'Wat wil je zeggen?'

Luke kijkt me eerst een hele lange tijd aan, voordat hij vraagt: 'Wie is Jesper?'

Wie is Jesper? Wie is Jesper? Hoe weet hij wie Jesper is? Ik bedoel, dat weet hij niet, want dat vroeg hij net. Maar hoe weet hij dat er een Jesper bestaat, die ik ken? Ik begin het opeens heel benauwd te krijgen. Goedkope deo zou nu niet zo erg zijn.