Holding On To You

Hoofdstuk 25

__________________________________________________________________________________
"But if you loved me,
Why'd you leave me?"
~ Kodaline
__________________________________________________________________________________

Dit wordt waarschijnlijk de tweede nacht zonder slaap. Luke zit op een gepaste afstand van mij. Een gepaste afstand voor vrienden. We kijken elkaar allebei niet aan en ik concentreer me op het water voor mij. In de stroming ontstaan piepkleine golfjes door de wind.

Oké, ik kan niet voor eeuwig blijven zwijgen.

'Luke,' begin ik. 'Ik heb nagedacht.'

Luke kijkt me verwachtingsvol en nerveus aan. Hij weet meteen waar ik het over heb. Ik haal even adem en laat een korte stilte vallen. Ik weet dat ik Luke zo nog nerveuzer maak, maar ik ben zelf ook bang. Bang dat ik de verkeerde keuze ga maken en dat ik er spijt van zal krijgen.

'Ik heb nagedacht,' herhaal ik, 'en ik vind je echt heel leuk, lief en knap en...' Ik kijk even kort naar Luke. Het is te donker om te zien wat hij denkt. 'Maar ik heb je al twee kansen gegeven en mijn geduld is een beetje op. Mijn vertrouwen in jou is twee keer verloren gegaan en ik wil dat niet nog een keer verliezen.'

Ik ben weer even stil voordat ik verderga. Maar voordat ik iets kan zeggen, staat Luke opeens op. Hij kijkt me recht aan, maar ik zie nog steeds zijn gezichtsuitdrukking niet.

'Ik snap het,' zegt hij. 'Het is oké. Welterusten, Emma.' Hij loopt weg en laat mij hier achter. Ik ben te verbaasd om iets uit te brengen en blijf als versteend zitten. Uiteindelijk besef ik dat ik alleen ben en ik sta op.

'Luke!' roep ik. 'Wacht!' Ik ren over het paadje terug, maar ik weet dat het geen zin heeft. Luke is allang weg. Ik wilde dit gesprek zo helemaal niet eindigen. Nu wil hij nooit meer met me praten.

Als ik het kampterrein bereik, kruip ik meteen de tent in. Imke slaapt nog steeds en ik wil haar niet wakker maken. Ik trek de slaapzak tot net onder mijn neus en ik voel een traan over mijn wang rollen. Ik laat de tranen komen. Het liefst had ik Imke wakker gemaakt, maar Imke moet goed uitrusten voor morgen. Ik heb haar nodig, maar ik wil haar niet belasten met mijn problemen. Ze heeft het druk genoeg.

Wordt dit dan mijn tweede slapeloze nacht? Waarschijnlijk wel. Ik kan naar Lukes tent gaan. Maar hij slaapt in een tent voor zes personen. Met zes personen. Dat gaat hem niet worden.

'Emma, alles oké?' Imke kijkt me slaperig aan. Shit, ik heb haar wakker gemaakt.

'Ja, hoor. Niks aan de hand,' zeg ik snel.

'Waarom ben je nog wakker?'

'Eh, ik ga zo slapen. Maak je maar geen zorgen.' Ik had gehoopt dat Imke weer ging slapen, maar ze gaat rechtop zitten en zet haar zaklamp aan. Ze kijkt me bezorgd aan en ziet waarschijnlijk mijn betraande gezicht.

'Emma, wat is er aan de hand?' Door haar bezorgde stem kan ik mijn tranen niet meer tegenhouden. 'Gaat het?' fluistert ze. Ik knik, maar Imke kent me al langer dan vandaag. Natuurlijk gaat het niet.

'Imke, ik wil je niet belasten met mijn problemen. Ga nu maar slapen. Je hebt je rust nodig.' Ik slik mijn tranen weg en kijk haar niet aan. Imke zucht even hoorbaar. Ik kijk haar voorzichtig vanonder mijn haren aan.

'Ik kan niet slapen als ik weet dat mijn beste vriendin verdrietig is en ik haar niet kan helpen.' Imke is klaarwakker en ik weet dat ik nu weinig kan doen. Ze zal niet gaan slapen voordat ik vertel wat er aan de hand is. Ik zucht even, probeer te ontspannen en helder na te denken.

'Het is gewoon zo moeilijk,' zeg ik. 'Ik mis Luke. Ik mis hem zo erg en ik wil bij hem zijn en ik wil dat er niks aan de hand is. Ik begin weer vertrouwen in hem te krijgen, maar hij is boos op mij. En dat snap ik heel goed. Ik heb zoveel getwijfeld aan hem en,' ik veeg traan weg, 'ik wil hem niet verliezen. Ik hou van hem. Heel veel.'

Imke heeft een arm om me heen geslagen. 'Het komt goed,' fluistert ze. Ik snik en probeer te glimlachen naar haar. Dit is precies wat ik nodig heb. Een goede vriendin die zegt dat het goed komt. Al betwijfel ik of het wel goed zal komen. 'Dank je.'

Terwijl we zo blijven zitten denk ik terug aan vorig jaar. Voordat we verhuisd waren. Ik had een goede vriendin, Ana. We waren vriendinnen vanaf de brugklas en we deden alles samen. Ik dacht dat ze de allerbeste vriendin was die iemand zich kon voorstellen. Totdat ze een relatie kreeg.

Ze was elke dag met haar vriendje. Ik was altijd het derde wiel of gewoon helemaal alleen. Ik voelde me zo buitengesloten, maar toch steunde ik haar toen het uit ging. Ik wist dat ze me nodig had en ik wilde haar niet laten stikken. Ik besefte toen niet dat ze mij wel de hele tijd had laten zitten.

Dat besefte ik pas een maand later, toen ze opeens een nieuwe relatie had. Ik had haar nodig, maar ze was er niet voor mij. Ik had niet zo'n goede band met de klas en Ana zorgde er altijd voor dat ik ten minste een iemand had, maar zij liet me in de steek toen ik problemen had. Vanaf dat moment wist ik dat Ana helemaal geen goede vriendin was en was ik blij toen ik te horen kreeg dat we gingen verhuizen.

Ik ben zo blij dat ik Imke heb leren kennen. Ze is zo'n korte tijd een veel betere vriendin geworden dan Ana ooit is geweest. Op dit soort momenten besef ik dat het meest en ben ik haar zo dankbaar.

'Dank je,' fluister ik nog een keer.

'Je kunt altijd bij me terecht. Dat weet je toch?' Imke geeft me een knuffel en ik probeer mijn tranen in te houden om haar pyjama niet nat te maken. Ik weet dat dat haar niks kan schelen, maar toch.

'Moet jij niet een keer gaan slapen?' vraag ik na een tijdje. 'Morgen is een belangrijke dag voor jou. Ik wil dat je genoeg energie hebt morgen.' Imke lacht even. 'Die energie heb ik toch al niet. Maar je hebt gelijk. Ik ga denk ik maar eens slapen.

Imke wenst me welterusten en kruipt in haar slaapzak. Ik ga ook liggen en wacht tot Imkes ademhaling rustig en regelmatig is. Ik kan nog steeds niet slapen. Morgen gaan we klimactiviteiten doen en ik wil wel goed uitgerust zijn. Maar het lukt gewoon niet.

Ik denk aan thuis. Aan mijn ouders en mijn warme bed. Ik wil zo graag naar huis en in bed liggen en doen alsof er niks aan de hand is. Mijn moeder die mij troost, zonder dat ze weet dat er iets is.

Ik heb nooit last van heimwee gehad. Echt nog nooit. Ik ben vaak ergens anders gaan slapen en ik ben al een paar keer op kamp geweest. Maar heimwee heb ik nooit gehad. En nu wil ik zo graag naar huis.

Ik voel iets langs mijn wang naar beneden rollen. Gefrustreerd veeg ik de traan weg. Waarom moet ik nou weer huilen? Ik wil verdomme gewoon slapen.

Opeens hoor ik een geluid. Mijn tranen zijn meteen weg. Er klinken voetstappen mijn richting op komen. Ik houd mijn adem in en wacht af. Zou het een leraar zijn? Zou hij gehoord hebben dat Imke en ik net nog wakker waren? Of zou het Luke zijn?

'Emma?' Het is Luke. Ik blijf muisstil. Ik heb even geen zin in hem. 'Emma, ben je nog wakker?' hoor ik hem fluisteren. Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken en houd mijn ogen dicht. Voor het geval hij de tent binnenkomt. Wat eigenlijk onzin is. Hij zou nooit zomaar de tent in komen. Maar toch doe ik alsof ik slaap.

Ik tel de seconden. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Ga weg, denk ik. Ik wil slapen.

Na een lange stilte hoor ik dan toch wat geschuifel en wegebbende voetstappen. Ik laat opgelucht wat lucht ontsnappen en ik kan me weer ontspannen. Mijn ogen houd ik echter nog steeds gesloten en langzaam val ik in een diepe, maar korte slaap.

__________________________________________________________________________________

I lay in tears in bed all night
Alone without you by my side
~ Kodaline
__________________________________________________________________________________

W A A R S C H U W I N G   V O O R   C L A I R E 

De naam Jimmy Neutron komt voor in het volgende hoofdstuk. Wees mentaal voorbereid en zorg ervoor dat je haar beter zit dan dat van hem. Het spijt me alvast, omdat je waarschijnlijk niet meer kunt slapen door deze angstaanjagende mededeling.

Voor de mensen die na het lezen van dit stukje denken dat ik gestoord ben: dat ben ik ook.

Xxx