Holding On To You

Hoofdstuk 35

'Ik heb het aan mijn ouders verteld! En ze waren helemaal niet boos. Mijn moeder huilde zelfs, omdat ik het niet eerder durfde te vertellen en...' Imke ratelt maar door aan de telefoon. Ik ben echt blij voor haar, maar ik heb nog steeds hoofdpijn en over een half uurtje moet ik naar school.

Ik houd mijn telefoon tussen mijn hoofd en schouder geklemd, terwijl ik mijn wiskundeboeken in mijn overvolle tas prop. 'Wat goed!' zeg ik zo enthousiast mogelijk. Ik ben wel echt blij voor haar, natuurlijk. Maar het lukt me al drie dagen niet om ook maar iets van een glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen. Laat staan om blij te klinken.

Het blijft even stil aan de andere kant. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Imke. 'Je klinkt zo somber.'

Ik zucht even. Waarom kent Imke mij zo goed?

'Imke, ik moet je echt heel veel vertellen,' zeg ik uiteindelijk. Ik heb lang nagedacht of ik het moest vertellen, maar uiteindelijk is Imke degene die mij het best begrijpt als het om liefde gaat. En ze is mijn beste vriendin.

'Ik eh... ik moet jou ook wat vertellen,' zegt Imke. 'Alleen is het niet zo'n leuk nieuws. En je moet beloven dat je niet boos wordt, want het is een keuze waar ik lang over heb moeten nadenken.' Ik slik even. Ik heb zo het idee dat ik al weet waar dit over gaat.

'Ik beloof het,' zeg ik. 'Maar ik moet nu ophangen. Ik zie je straks wel op school.'

'Ja, ik moet ook gaan eten. Doei!' Ik leg mijn telefoon weg en kleed me zo snel mogelijk aan. Wanneer ik in de spiegel kijk, schrik ik van mezelf. Mijn gezicht is bleek en ik heb donkere kringen rond mijn ogen. In een kastje zoek ik naar de make-up-spullen van mijn moeder. Nooit gedacht dat ik ooit zo lang voor de spiegel zou staan.

Als ik beneden kom, zie ik dat ik nog maar weinig tijd heb. Ik pak snel een boterham terwijl ik mijn jas aan doe. Met mijn boterham in mijn hand fiets ik zo snel mogelijk naar school.

'Imke!' Imke zit alleen aan een tafel in de aula en ik ren op haar af. 'Emma!' Ze staat op en omhelst me. 'Ik heb je zo gemist,' zegt ze. Ik kijk haar even aan. 'Ik jou ook.' Ook al heb ik haar maar een paar dagen niet gezien. Het voelde als een eeuwigheid en er is zo veel gebeurd.

'Ik zag net dat wiskunde weer uitvalt,' zegt Imke. 'En wij zijn natuurlijk weer degenen die daar te laat achterkomen.' Ik kijk haar lachend aan. 'Zoals altijd,' zeg ik.

'Hier wil je een stukje?' Ik neem dankbaar een stukje van Imkes gebakje aan. Terwijl we eten, denk ik na. Moet ik het nu vertellen? Of moet ik wachten tot Imke eerst zegt wat ze wil zeggen.

Imke is een tijdje stil en ik kijk haar afwachtend aan. Wat wilde ze vertellen? Ik ben stiekem best bang dat het echt is wat ik denk. Nerveus frunnik aan het papiertje van het gebakje.

'Emma, ik moet je wat vertellen.' Ik kijk op, maar Imke kijkt me niet aan.

'Ik heb vrijdag een nieuw contract aangeboden gekregen. Bij een bekendere en betere platenlabel.' Imke kijkt me even aan. 'Wat goed!' zeg ik. 'Dat is toch geweldig?' Ik kijk Imke stralend aan. Ik dacht al dat het iets met haar beginnende carrière te maken had. Maar als het niet meer is dan dit...

'Nou, ja, inderdaad, alleen...' Nu is het Imke die aan het papiertje frunnikt. 'Het is in Amerika,' fluistert ze. Mijn stralende gezicht verandert al snel in een verbaasde gezichtsuitdrukking. Zeg alsjeblieft dat dit een grapje is. Of dat ik het verkeerd verstaan heb. Maar Imke kijkt serieus en wendt haar blik af.

'W-wanneer ga je?' weet ik uit te brengen. Imke kijkt naar haar schoenen, alsof daar het antwoord op te zien is. 'Over twee weken,' fluistert ze. Twee weken! Twee fucking weken! Dat kan ik echt niet aan. Dan laat zij me ook in de steek. Dan heb ik helemaal niemand meer!