Holding On To You

Hoofdstuk 24

Luke zit verslagen op het vlot. Ik sta nog steeds in het ondiepe water en kijk hem niet aan. Mijn tranen kunnen net zo goed het water zijn van het meer, dus dat valt gelukkig niet zo op.

'Emma, ik...' begint Luke. Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen, wat ik helemaal begrijp. 'Laten we teruggaan,' zeg ik. Luke knikt en we peddelen op een rustig tempo terug naar de rest van ons groepje.

'Waarom zijn jullie teruggegaan. We hadden kunnen winnen!' Robin de padvinder staat met zijn handen in zijn zij voor Luke. Wat er overigens best grappig uitziet, aangezien hij best klein is en Luke groot en gespierd. 'Emma heeft haar arm bezeerd aan een rots. En het is maar een spelletje. Neem het niet te serieus.'

Blijkbaar ziet de schram op mijn arm er erger uit dan hij eigenlijk is, want Imke komt bezorgd naar mij toe gelopen. 'Gaat het?' vraagt ze. Ik knik en ga even zitten.

Eline loopt naar me toe en bekijkt de schram even. 'Ik weet nog toen ik vorige week gevallen was. Toen had ik ook een schram en had Jamie de hele tijd voor mij gezorgd. Echt super lief,' zegt ze. Imke zucht even en loopt weg. Haar enthousiaste blik van net is compleet verdwenen.

'Laten we naar het volgende onderdeel gaan.' David, een jongen uit Lukes klas, loopt voorop naar de plek waar het andere groepje net weggaat.

Alle andere wateractiviteiten gaan niet zo heel slecht. Bij twee onderdelen zijn we zelfs eerste geworden. In het begin negeerde ik elk woord van Luke, maar na een tijdje besefte ik dat het eigenlijk helemaal niet eerlijk is. Ik heb er het recht niet op om zo te doen tegen hem. Bij het laatste onderdeel hebben we ook weer samen gelachen. Om half zes zijn we klaar met alle activiteiten en om zes uur is alles weer opgeruimd.

'Je had Robins gezicht moeten zien toen hij in het water viel. Geweldig!' Luke en ik lopen samen terug naar het kampterrein. Het is bijna half zeven en mijn maag rommelt. 'Ik keek toen net de andere kant op. Ik had het eigenlijk wel willen zien,' lach ik.

Achter mij hoor ik Eline vertellen over hoe leuk haar relatie met Jamie is en ik krijg medelijden met Imke. Ze loopt alleen met haar verdrietige ogen op de grond gericht. Ik weet dat ik haar op dit soort momenten het beste met rust kan laten, dus ik zeg niks.

Eindelijk zijn we terug op het kampterrein en gelukkig gaan we meteen eten. Iedereen wordt vrolijk van eten, dus Imke waarschijnlijk ook.

Net als ik een hap wil nemen van de macaroni, loopt de leraar weer naar voren en begint een toespraak. 'Zoals jullie weten zijn vanavond de presentaties die jullie tijdens muziek hebben voorbereid.'

Nee, dat wisten we niet. Maar oké.

'Vanavond geen kampvuur dus, maar wel optredens!' Zijn gemaakte enthousiasme zorgt enkel voor een paar mompelende geluiden. Ik buig me naar Imke toe. 'Weet je nog welke liedjes we gingen spelen?' Imke knikt en ik hoop vurig dat het goed komt, aangezien we niet echt iets geoefend hebben.

Meneer de Jong gaat verder. 'Morgen is er wel weer een kampvuur. Het is niet verplicht om daarbij te zijn. Jullie hebben dan gewoon vrije tijd. Overmorgen is de laatste avond en zal er een feest gehouden worden in het huisje hier.' Hij wijst naar het huisje naast de eettafels. Volgens mij slapen daar de kampbegeleiders en wordt daar het eten klaargemaakt. Het huisje is verboden terrein voor ons. Je mag alleen via de zij-ingang naar het toilet.

'Op dat feest is uiteraard een afspeellijst met hippe muziek.'

Alsjeblieft, gebruik niet het woord hip. Al helemaal niet als je boven de veertig bent.

'Maar er wordt ook live muziek gespeeld door onze schoolband.'

Rip.

Na de lange toespraak kunnen we dan eindelijk van onze maaltijd genieten en Imke en ik nemen nog wat belangrijke dingen door voor vanavond.