Holding On To You

Hoofdstuk 29

Terwijl ik in mijn eentje een beetje rondloop, zie ik Jamie en Eline verderop. Als ik wat dichterbij kom, zie ik dat ze volgens mij niet zomaar een fijn gesprek aan het voeren zijn. Eline kijkt woedend en ik zie tranen in Jamies ogen. Meisjes kunnen blijkbaar ook echt hard zijn.

Jamie probeert Eline te kalmeren, die inmiddels ook tranen over haar wangen heeft rollen. 'Nee, blijf van me af! Ik wil niks meer met je te maken hebben!' schreeuwt ze. Jamie haalt moedeloos zijn hand door zijn haar. 'Eline, alsjeblieft, luister naar me...'

'Nee, ik haat je!' Eline draait zich om en rent weg. 'Eline, wacht...,' probeert Jamie nog, maar het heeft geen zin. Ze is weg. Jamie laat zich vloekend op de grond zakken.

Aarzelend loop ik naar hem toe. 'Hé, gaat het?' Ik ga naast hem op de grond zitten. Jamie kijkt me even aan en ik schrik van de bedroefde blik in zijn ogen. 'Het komt allemaal door Morgan,' zegt hij. 'Ze nam me mee naar het bos om zogenaamd hout te halen voor het kampvuur vanavond. En toen wilde ze opeens van alles, als je begrijpt wat ik bedoel.'

Ik knik. Dat begrijp ik heel goed. Ik was er zelf bij, maar dat zeg ik maar niet. 'Eline heeft ons samen gezien en werd woedend,' gaat Jamie verder. 'Maar ik heb nee tegen Morgan gezegd.' Hij zucht even. 'Ik heb verdomme nee gezegd en Eline wil me niet geloven!'

Ik leg mijn hand op Jamies schouder en weet niet wat ik moet zeggen. Hoe moet je hierop reageren? Morgan is een bitch, maar dat weet iedereen al. Over Eline kan ik niks zeggen, want misschien is dit morgen alweer vergeten. Of juist helemaal niet.

'Is er iets wat ik voor je kan doen?' Jamie schudt zijn hoofd. 'Nee, eigenlijk niet. Maar dank je. Als je het niet erg vindt, ga ik nu even wat lopen. Alleen.'

Ik sta op en knijp hem bemoedigend in zijn schouder. 'Misschien kun je vanavond nog met Eline praten. Dan zijn jullie allebei wat rustiger.' Jamie glimlacht dankbaar naar mij en loopt dan weg.

Ik besluit ook wat te gaan wandelen en ondertussen bekijk ik de foto's die ik gemaakt heb. De meesten zijn een beetje wazig, maar er zijn er een paar wel goed gelukt. Je ziet duidelijk hoe Morgan haar hand op Jamies arm laat rusten en Jamies ongeïnteresseerde blik. Als deze verspreid zouden worden, zou het duidelijk zijn dat Jamie geen interesse had.

Integendeel. Hij zou er profijt van hebben. Als de foto's viral gaan, zal Eline zien dat Jamie niks met Morgan wilde. Dan zullen Eline en Jamie weer bij elkaar komen en is iedereen weer blij. Behalve Morgan. Perfect.

En ik kan dan natuurlijk in m'n eentje een vreugdedansje doen, omdat ik mijn vernedering weer kan rechtzetten.

Maar toch, de foto's verspreiden, lijkt me toch een beetje te ver gaan. Ik wil me niet verlagen tot Morgans niveau, maar ik kan er wel mezelf mee helpen en ik kan Jamie helpen.

'Emma! Hoe is het?' Robins stem haalt me meteen uit mijn gedachten. Ik wil net gaan zuchten en omdraaien, maar besef net op tijd dat deze jongen het moeilijk genoeg heeft en dat ik heb besloten aardig tegen hem te doen.

'Hoi.' Ik pers een glimlach op mijn gezicht en hoop dat hij weer weggaat. 'Ga je mee hout halen? Voor het kampvuur.' Oké, nee dus. Maar ik moet aardig blijven. 'Natuurlijk!' zeg ik, misschien net iets te enthousiast.

Er verschijnt een lach op zijn gezicht en ik volg hem het bos in. Gek genoeg vind ik het niet zo heel erg. Nu ik weet wat er aan de hand is, vind ik het ook wel fijn dat die glimlach door mij op zijn gezicht verschijnt. Het voelt goed om iets voor een ander te doen. Al is dat maar meelopen om hout te halen.

Terwijl we rondlopen en takken verzamelen - Robin weet precies welke geschikt zijn voor kampvuur - vertelt Robin over zijn avonturen in de bergen met zijn opa. Ik vind het knap dat hij er zo over kan vertellen, want ik kan me voorstellen dat dit een zware periode is voor hem.

'Hij klinkt als een geweldige opa,' zeg ik wanneer Robin uitgepraat is. 'Ja... dat was hij.' Robins gezichtsuitdrukking verandert en hij gaat zitten op een boomstronk. Ik ga naast hem zitten, maar zeg niks meer.

'Ik was zijn enige kleinzoon en hij zei altijd hoe blij hij was toen ik geboren was.' Er rolt een traan over Robins wang, maar hij neemt niet de moeite om hem weg te vegen. 'Hij was echt als een soort tweede vader voor mij. Ik was minstens een keer per week bij hem. En in het weekend gingen we vaak bergwandelingen maken. Het is zo moeilijk om iemand die je zo vaak ziet, opeens niet meer in je leven te hebben.'

Er rollen nu meerdere tranen over zijn wangen. Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen. Ik weet sowieso nooit wat ik op dit soort momenten moet zeggen. Ik heb zelf nooit zulke ervaringen gehad, alleen toen ik echt heel jong was. Ik kan wel zeggen dat ik zijn verdriet begrijp, maar dat kan ik niet. Ik heb nog nooit zoveel pijn en verdriet in mijn leven gehad als hij nu ervaart.

'Ik praat hier echt bijna nooit over met klasgenoten,' zegt Robin. 'Meestal krijg ik reacties vol medelijden en zijn ze het na een paar dagen weer vergeten en weten ze niet meer wat voor standaard zinnen ze tegen mij gezegd hebben. Het is fijn dat ik nu mijn hart kan luchten.'

Ik zie nu een heel andere Robin voor me en ik realiseer me hoe verkeerd je mensen kunt inschatten. De persoon aan wie ik me eerst nog mateloos aan ergerde, heeft me nu ineens in vertrouwen genomen. Voor het eerst zie ik dat er achter die padvinderskleding een groot, warm hart zit dat gebroken is.

Toch is er een vraag die me dwarszit. Als zijn opa nog zo fit was om bergwandelingen te maken...

'Hoe... hoe is het gebeurd?'

Robin slikt even en even ben ik bang dat ik een gevoelige snaar heb geraakt. 'Het was een auto-ongeluk. Het was een verdomme auto-ongeluk! Hij was niet ziek en nog best wel fit voor zijn leeftijd. Ik had dit helemaal niet zien aankomen. Allemaal door zo'n stomme auto. En de automobilist is ook nog eens doorgereden. Als ik er ooit achter kom wie er zo roekeloos over de weg scheurde dan... dan...'

Robin laat zijn hoofd in zijn handen vallen en barst in huilen uit. Zijn schouders schokken en zijn tranen zijn niet meer te stoppen dit keer. Elke snik gaat als een messteek door mij heen en ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn hij heeft. Ik wil van alles zeggen. Dat ik er voor hem ben, dat hij er overeen komt, dat hij steun kan vinden bij mij en bij andere mensen...

Maar ik kan het nog steeds niet. Ik houd nog steeds mijn mond, terwijl ik Robin laat uithuilen. Mensen waarbij je niet verwacht dat ze ooit een vriend of vriendin zullen worden, kunnen toch heel dichtbij komen. En ik vind het vreselijk dat ik daar nu pas achterkom. Op deze manier.

Ik weet maar van een paar mensen wat er echt in hun leven gebeurt. Mijn ouders, mijn broer en Imke. Zelfs van Luke weet ik het niet. En nu ik weet hoe gevoelig zo'n geheim kan zijn, besluit ik er ook niet meer over te piekeren. Al zou hij het nooit vertellen, dan moet ik daar maar mee leven.

Hetzelfde geldt voor Morgan. Ze is een bitch en hunkert naar aandacht, maar wat weet ik nou echt van haar? De foto's die ik heb gemaakt, zal ik niet verspreiden. Ik kan haar wel ermee confronteren, maar ik ga ze niet verspreiden. En vanaf nu zal ik mensen beter leren kennen voordat ik een oordeel geef.

__________________________________________________________________________________

Hebben jullie ook soms dat je vroeger een favoriet album had en dat je dat album na zo veel jaar weer luistert? Nou, dat heb ik nu dus en ik krijg allemaal flashbacks naar de basisschool. Ik was toen echt die-hard-fangirl van Ariana Grande. En ik vind haar muziek nog steeds leuk, maar haar nieuwe muziek iets minder. Yours Truly blijft naar mijn mening haar beste album.

Anywayyy, dit is dus de reden dat dat lied bij dit hoofdstuk zit. Het heeft er niks mee te maken. Dat was gewoon mijn all-time-favorite op de basisschool.

Bedankt voor het lezen van dit nutteloze verhaal.

Xxx