Holding On To You

Hoofdstuk 28

'Luke en Emma hebben het gedaan! Attentie, Luke en Emma hebben het gedaan! Gisternacht in de tent van Emma.'

Oké, zo letterlijk wordt het niet over het kampterrein geroepen, maar zo voelt het wel. Overal waar ik langs loop, zijn klasgenoten en Lukes klasgenoten aan het fluisteren en aan het wijzen. En ik weet precies waar ze het over hebben. Ik kan niet eens rustig ontbijten.

Gisteren na het lasergamen heb ik me voorgenomen om wat aardiger te doen tegen Robin. Het is niet makkelijk om iemand te verliezen van wie je veel houdt en vervolgens met een klas zonder vrienden naar een strafkamp te gaan. Robin heeft zijn hart gelucht en ik heb aandachtig geluisterd naar zijn verhalen over zijn opa. Ze hadden een goede band en ik kon me niet voorstellen hoe hij zich moest voelen.

Bij het kampvuur heeft Luke gitaar gespeeld en op dat moment besefte ik hoe blij ik was met hem. Alles aan hem is gewoon perfect. En die avond was de aantrekkingskracht nog groter dan normaal. De warmte van het vuur, zijn warmte, zijn ogen, zijn glimlach...

Toen we allemaal naar onze tenten werden gestuurd, wilde ik niet alleen zijn. Imke was weg en ik had het gevoel dat ik niet zonder Luke kon zijn. Ik vroeg of hij bij me wilde komen liggen. Hij stemde in en kroop met mij de tent in.

Geen wonder dat iedereen nu denkt dat we het hebben gedaan.

Maar we hebben niks gedaan. Hij lag alleen bij me. We hebben gepraat. Lange gesprekken gevoerd en ik voelde me veilig met Luke naast me. Uiteindelijk viel ik in slaap en is Luke weggegaan.

Blijkbaar moet iemand het gezien hebben toen Luke bij mij de tent in kwam. Of eruit. Maakt niet uit. In ieder geval begon het gelijk toen ik wakker werd. Terwijl ik in mijn tent een vest aantrok, hoorde ik buiten al stemmen.

'Heb je ook al gehoord wat Emma en Luke hebben gedaan? Ze waren samen in één tent!' Meer heb ik niet kunnen horen, want ze waren op weg naar het ontbijt. Ik ben toen ook maar gegaan en negeerde alle ogen die op mij gericht waren en al het gefluister.

Bij het ontbijt kon ik Luke niet vinden. Misschien had hij al ontbeten of moest hij dat nog doen. Weer waren verschillende groepjes aan het praten en aan het wijzen naar mij. Alsof ik het niet door heb. Ik ben niet blind en ook niet doof!

En nu ben ik weer op weg van het ontbijt naar mijn tent. Alle nieuwsgierige blikken ontwijkend. Ik moet Luke vinden. Ik moet bij hem zijn. Het maakt niet uit wat alle mensen denken, als ik maar niet alleen ben. Met Luke is het alsof ik alles aan kan. Al haat de hele school mij, met Luke ben ik gelukkiger dan met wie dan ook.

Nu het wat warmer is geworden, verwissel ik snel mijn sweater met een zwart shirtje en bind ik mijn haar bij elkaar. Ik stuur snel een berichtje naar Imke of alles goed gaat en ga dan op zoek naar Luke.

'Zij was het!' Ik ben Luke tegengekomen bij het meertje en hij wijst naar een meisje met geblondeerd haar en een veel te kleine bikini. Morgan heet ze volgens mij. Ik ken dat soort types. En ik krijg er de rillingen van. Jammer genoeg zijn dat de types die roddels verspreiden en iedereen gelooft het ook meteen.

Maar er zijn ook heel veel roddels over haar verspreid. Zoals dat ze een aangepast uitwisselingsprogramma kreeg. Iedereen mag op uitwisseling voor een week. Maar deze irritante diva wilde per se met een vriendin uit India op uitwisseling die ze via Instagram heeft ontmoet. Haar ouders hebben de school zover gekregen dat voor haar te regelen en ze vertrok een maand na de zomervakantie naar India.

Ze zou er eigenlijk een paar maanden blijven en daar lessen volgen. Maar ze vond het toch tegenvallen en toen is ze met het geld van haar ouders naar huis gegaan. Die meid uit India moest toen ook teruggestuurd worden. Heel zielig. Ik weet eigenlijk ook niet of ik het moet geloven.