Het Geheim van Het Huis Anubis (aan het bewerken)

14: victor

iedereen deed meteen een stap achteruit.
"wie is daar" zei fabian dapper.
"ga weg" klonk het weer. plots schoot er nienke iets te binnen.
"fabian, weet je nog, corvuz ligt daar beneden" zei ze. fabian keek bedenkelijk.
"victor" zei hij voorzichtig. het enige antwoordt dat ze kregen was
"ga weg". de rest kwam dichter bij nienke staan en patricia kwam naast fabian staan.
"denk je echt dat het victor is" zei ze.
"ik weet het niet" zei fabian eerlijk.
"er is maar 1 manier om daar achter te komen" dapper liep ze richting de zolder.
"ga weg!" werdt er nu geroepen. hoe dichter Patricia bij de zolder kwam hoe luider het werdt. patricia wou net de zolder in lopen toen er van achter hen een stem klonk
"wat doen jullie hier!" ze draaide zich allemaal om. daar stond een vreemde man.
"wat doen jullie hier" vroeg de man nog is. iedereen zweeg.
"het is bijna 12 uur smiddags jullie moeten hier weg nu" zei de man die op hen af liep.
"waarom moeten we weg voor 12 uur smiddags" zei amber. de man zuchtte
"wie zijn jullie" vroeg hij.
"wij zijn de bewoners of nou ja ex-bewoners van dit huis! wij hebben allemaal een uitnodiging dat we hier heen moesten komen op vrijdag om 11u voor een feestje." amber was nu voor de groep gaan staan. de man dacht heel diep na.
"dan moet jij Amber zijn" zei hij enthousiast. zijn blik werd ineens een stuk vriendelijker.
"hoe weet u dat" zei amber kleintjes. de man lachtte
"jullie zijn echt wel veranderd" iedereen keek hem vragend aan.
"natuurlijk, ik ken jullie maar omgekeerd niet even vergeten" zei hij denkend tegen zichzelf.
"ik ben Jonas, de persoon op de zolder is inderdaad victor. maar let niet op hem, hij is oud en heeft ze niet allemaal meer op een rijtje." lachend liep hij naar de zolder.
"victor!?"
"ga weg"
"oh victor dat kan helemaal niet! kom je niet even naar hier er zijn een aantal mensen die je wel wilt zien! en corvuz wacht op je" je hoorde alleen nog maar gemompel.
"Victor?"
"ik kom" klonk het en in de deuropening verscheen Victor. hij zag er slecht uit, hij leek wel op een zwerver volgens amber. 

Het was Avond en ze zaten allemaal beneden aan de "tafel". De man die zichzelf had voorgesteld als Jonas was in de keuken bezig en Victor was tegen corvuz aan het praten. Hanne was inslaap gevallen bij fabian op schoot. de rest zat wat voor zich uit te staren.
"waarom zijn jullie eigenlijk hier" zei Jonas plots uit de keuken.  
"een uitnodiging voor een feestje, hier op het internaat of nou ja wat ooit ons internaat was, weet je nog?" zei amber
"ja juist, dit is echt geen anubis meer zoals we het kennen" zei appie.
"en die uitnodiging kwam van wie?" zei jonas wantrouwig.
"de eigenaar van het huis" zei fabian. Jonas keek raar
"Victor? heb jij een uitnodiging geschreven?" victor mompelde. het was weer even stil.
"maar wie bent u nu eigenlijk" zei patricia
"ja dat wil ik ook wel is weten" zei amber.
"ik ook" zei noa en zo ging iedereen verder. Jonas begon te lachen. hij wou net iets zeggen toen plots de klok (aan de muur, niet meer in de hal) 10u sloeg.
"het is al laat misschien moeten jullie maar gaan slapen" zei jonas. de bewoners deden wat hen werdt gezegd en ze gingen 1 voor 1 naar de kamer die ze hadden gekozen. 

Hanne brabbelde in haar slaap. ze lag tussen fabian en nienke in. de 2 bedden die in de kamer stonden hadden ze tegen elkaar geschoven. Ze lagen in de kamer die ooit van jeroen en appie was geweest. Fabian zat naar zijn buiten te staren. Hij was al wakker maar wilde nienke en hanne niet wakker maken. Hij keek de 2 meiden aan en dacht terug aan hoe moeilijk het niet geweest was. Ze woonden nog steeds bij fabians ouders in en die hielpen ook wel mee, maar het ging vooral over het emotionele vlak. Eerst fabian die voor zijn werk 9 maanden naar het buitenland moest. de 9 maanden waarin nienke zwanger was geweest. ze had het hem verteld vlak voor hij op het vliegtuig stapte en Hij was net terug op het moment dat Hanne geboren werd. Het nieuws dat Nienkes oma overleden was op de dag dat Hanne 1 werd. De Overval in het tankstation winkeltje. Daar waren ze Hanne bijna kwijt geweest. De dag dat ze vertelde dat Hanne autisme spectrum stoornis had was zo'n rare dag geweest voor iedereen. Het verklaarde veel maar toch was het raar. En dan natuurlijk nog zijn broertje dat hartproblemen kreeg, zomaar uit het niets. Er waren natuurlijk ook goede dingen. Toen Fabian in het buitenland zat bereidde hij zich volop voor op Hannes komst. hij zag het helemaal voor zich en kon bijna niet wachten. Het moment dat ze voor het eerst in zijn armen lag zou hij ook nooit vergeten. Hoe ze opgroeit en de vooruitgang die ze maakt vindt hij geweldig. haar reactie die ze gaf toen Fabian en Nienke vertelden dat ze 2 broertjes zou krijgen was fantastisch. Fabian draaide zich op zijn rug en sloot zijn ogen. hoe lang hij daar met zijn ogen dicht had gelegen wist hij niet, maar na een tijd fluisterde iemand in zijn hoor.
"Papa, ben je wakker?" Langzaam opende hij zijn ogen. Hij zag dat het Hanne was geweest. Ze glunderde nu helemaal en gaf Fabian een knuffel en zoen.
"goeiemorgen" riep het 6 jarige meisje in zijn oor. ze gooide zich boven op hem en liet haar hoofd op zijn borstkast rusten. Nienke lachte toen ze de twee zag liggen. Hanne zwaaide haar arm om Nienke en trok die naar zich toe waardoor ze ook bovenop haar kwam te liggen.
"En nu?" vroeg Fabian die niet begreep wat de bedoeling was.
"Papa, jij moet ook een ochtendkusje aan mama geven, net zoals zij aan mij gaf en ik aan jou!"
"ohw, je wilt dat we het ochtendkusje doorgeven." Hanne knikte. Ze staarde hem aan, terwijl hij niets deed.
"Nuhu!" ze liet haar hoofd vallen.
"Oh, nu! zeg dat dan meteen." Fabian gaf een kus op Nienkes voorhoofd waardoor Hanne begon te juichen.
"Ja, braaf papa!" ze wurmde zich tussen de 2 in.
"Ik krijg 2 broertjes hé? Hoe gaan ze noemen?"
"Pim en Pom" grapte Nienke. Fabian schoot in de lach. maar Hanne begreep het niet.
"Heb jij een ideetje?" zei fabian toen hij was uitgelachen.
"Ja!" "zeg eens"
"Tobias en Jonathan" zei ze. Nienke dacht na.
"Dat zijn best nog namen die te overwegen vallen." Fabian knikte.
"We hadden toch nog wat tijd om namen te kiezen, maar nu moeten we ons geen zorgen meer maken!"
"nog wat tijd? noem je 2 maand nog wat tijd?" Fabian lachtte. Er werd op de deur geklopt.
"Hé, tortelduifjes komen jullie ook?" dat was ongetwijfeld jeroen. Ze stonden op en kleedde zich aan om bij de anderen aan tafel te gaan zitten. 

Hanne rende de woonkamer in. Achter het salontafeltje, of iets wat er op moest lijken, bleef ze staan. Kijkend naar de deur waar ze net rennend door kwam. De anderen keken haar verbaasd aan. Hanne hoorde de deur van kamer die vroeger van appie en jeroen was open gaan en ze dook weg. Als je niet wist waar ze zat zou je haar nooit hebben gezien.
"Eens kijken, waar zou ik me verstopt hebben als ik Hanne zou zijn? Misschien de woonkamer!" zei Fabian op een overdreven gespeelde toon. Hanne giechelde. Fabian kwam de woonkamer in en keek rond. Hij wist wel dat Hanne bij de salontafel zat, daar verstopte ze zich altijd. Nienke kwam ook de woonkamer in, maar zij ging gewoon bij de anderen aan tafel zitten.
"Nienke ik denk dat we Hanne kwijt zijn!" Fabian kon zijn lach bijna niet in houden.
"Oh echt joh?" De rest snapte er helemaal niets van. Ze schrokken allemaal toen Hanne op Fabians rug sprong.
"Ik win! Papa, je bent heel slecht in dit spelletje weet je dat!" Ze gleed weer van zijn rug af. Fabian trok een verdietig gezicht en ging op een stoel zitten. Hij begon zelfs nep te huilen waardoor Hanne hem een knuffel gaf.
"Dat is niet erg hoor! Ik heb een idee! Ik weet iets waar je vrolijk van wordt!" met die woorden liep ze weg en Fabian zat meteen rechtop alsof er niets gebeurt was.
"Wow!" zei Appie zacht
"Dit is nog eens iets dat je niet verwacht!" Nienke lachtte.
"Nee, dat had je niet gezien in Fabian hé? Geloof me ik kon het eerst ook niet geloven!"
"Ik heb nooit geweten dat Fabian zo kinderachtig kon doen! Het is nog erger dan Appie!" zei patricia.
"Hey!" zei appie beledigd. iedereen begon te lachen. ze hoorden Hanne aankomen lopen en speelden nu het spelletje mee.
"Kijk! Hikki! die maakt je altijd vrolijk!" ze hield een knuffel voor Fabians neus toen victor plots achter haar stond