Het Geheim van Het Huis Anubis (aan het bewerken)

15: Ga weg, gevaar, SIBUNA!

Victor mompelde de hele tijd onverstaanbare dingen terwijl hij bleef staren naar Fabian. Fabian begon zich er wel heel ongemakkelijk door te voelen.
"Victor, kan ik je helpen?" vroeg  hij voorzichtig maar er kwam geen antwoord.
"Stop met weglopen!" Riep Jonas die vanachter Victor tevoorschijn kwam.
"Sorry!" zei hij snel en nam Victor mee naar de keuken. Hij kwam niet veel later terug naar de woonkamer en zette zich bij de oude bewoners aan tafel.
"Heeft iedereen goed geslapen?" vroeg Jonas vrolijk.
"Ja geweldig goed!" zei Appie. De rest knikte, het was een hele rustige nacht geweest.
"Maar nu! Wie ben je?" Zei Patricia streng.
"Jonas." Antwoorde hij droog. Appie begon te lachen, maar de rest zag er niet meteen de humor van in. Jonas schraapte zijn keel.
"Ik ben Victors zoon!" Iedereen schrok. Victors zoon? victor heeft toch helemaal geen zoon?
"Maak dat de kat wijs!" Riep mick. Jonas glimlachte,
"Ja, lang verhaal maar doen we wel eens een andere keer. Ik denk dat jullie nu iets meer willen weten wat hier gebeurd is nadat jullie vertrokken zijn, niet?" Ze knikten allemaal, Fabian nam Hanne op schoot en Jonas nam een stoel voor zichzelf en begon te vertellen.

Victor sloot de deur achter zich, zuchtend. Hij keek de hal rond, het was er in eeuwen niet meer zo stil geweest. Hij was ondertussen zo gewend geraakt aan de bewoners dat het zelfs voor hem wat moeilijk was, maar hij had het geld nu eenmaal nodig.
Niet veel later klonk de bel door het huis, Victor fatsoeneerde zich en opende de deur. Een man met een zwart koffertje kwam binnen,
"zoals afgesproken" zei hij en gaf het koffertje aan Victor,
"vijfhonderdduizend euro, u verdwijnt en zorgt dat niemand dit weet." Victor opende de koffer en knikte toen hij het geld zag. De man draaide zich om en bekeek het huis eens goed, terwijl hij er langzaam doorwandelde. Aan het einde van de gang keek hij nog 1 keer om.
"U kan gaan!" En daarna verdween hij de keuken in. Victor knikte en liep naar buiten, de oprit af. Richting de bank, waar hij zijn schulden eindelijk kon betalen.

Niet veel jaren later, had Victor zich een klein huisje aangekocht aan de rand van de stad. Hij leefde een simpel maar eenzaam leven. Dat al snel weer overhoop gegooid werd, een jongeman stond aan zijn deur en beweerde al weken dat het zijn zoon was. Victor wilde het gewoon niet geloven. Maar hoe meer tijd verstreek hoe meer de puzzelstukjes in elkaar vielen, het kon wel degelijk. Victor was ooit getrouwd, maar vlak voor zijn vader stierf en hij het huis erfde, wilde ze scheiden, de jongeman had de juiste leeftijd om nog voor de scheiding gemaakt te zijn. 26 jaar lang had hij een zoon gehad zonder het te weten. Jonas! Zijn moeder had het hem vertelt op haar sterfbed. Samen besloten Jonas en Victor verloren tijd in te halen en dus trok Jonas bij Victor in.
Maar niets was minder waar, Victor werd niet lang erna ziek, langzaam aan begon hij af te takelen. Hij palaverde altijd over Anubis en zo ging Jonas opzoek. Hij vond wat hij zocht, kocht het huis terug en besloot met Victor erin te trekken, het maakte Victor dolgelukkig. Maar hij bleef achteruit gaan tot het punt dat hij nu al is. Hij vergeet zijn naam soms, of weet niet waar hij is, kan niet meer rechtstaan met momenten. Victor zou niet lang meer leven.

Jonas eindigde zijn verhaal. Iedereen was er wat stil van geworden.
"Dus Victor is eigenlijk stervende?" Vroeg Amber voorzichtig. Jonas knikte.
"Elke dag kan de laatste zijn, lijkt niet zo, maar helaas."
"Misschien daarom die brief?" Zei joyce.
"Hij wilde misschien gewoon gedag zeggen?" Fabian dacht na.
"Het is bekend dat zulke mensen een helder moment hebben vlak voor, ja je weet wel" hij slikte. Het bleef weer even stil.
"We moeten hem het beste weekend van zijn leven geven!" Zei amber om weer de stilte te breken, dat vond iedereen wel gepast, Victor was niet altijd de leukste geweest maar toch verdiende hij het wel. Nienke stond op.
"Is hij in de keuken?" Jonas schudde zijn hoofd.
"De tuin." Nienke knikte,
"Ik ga even een kijkje nemen." Ze liep naar buiten terwijl de rest luisterde naar Ambers wilde plannen voor het weekend met Victor.

Victor zat voor zich uit te staren op het bankje. Voorzichtig zette Nienke zich naast hem neer.
"Dag Victor!" Zei ze voorzichtig. Onveranderlijk bleef hij zitten.
"Hoe gaat ie?" Nog steeds geen reactie. Nienke zuchtte.
"Zal wel schrikken zijn he, zo plots een zoon hebben." Langzaam draaide Victor zijn hoofd, hij zei niets maar keek haar doordringend aan. Nienke werd er ongemakkelijk van.
"Niet dan?" Probeerde ze. Victor begon te mompelen met nog steeds dezelfde blik haar aan kijkend. Nienke werd er wat bang van.
"Ik, ik ga maar weer eens naar binnen." Zei ze snel en wilde opstaan maar hij greep haar vast.
"Pas Op!" Zei hij streng. Nienke ging terug zitten en keek hem verward aan.
"Voor wat?" Vroeg ze.
"Jonas, Kindjes, Jullie, Sibuna" waren de woorden die hij zei.
"Wat bedoel je Victor?"
"Gevaar!" Hij wees naar haar buik, "onveilig! Jonas! Weg! Ga weg!" Victor begon weer te mompelen maar verstaanbaar deze keer, hij herhaalde steeds de woorden Sibuna, gevaar en weg. Hij had Nienkes arm nog steeds vast, maar toen Jonas ineens tevoorschijn kwam, liet hij los en stopte het mompelen meteen.
"Alles Oke?" Vroeg hij voorzichtig, Nienke knikte snel en liep terug naar binnen. Ze moest Fabian spreken!