Het Geheim van Het Huis Anubis (aan het bewerken)

18: zwarte magie

"Van swieten?" Mompelde Fabian. Er klonk wat gerommel aan de telefoon.
"Ja? Wie is dit?" Zei Marie weer. Fabian herpakte zich.
"Mijn naam is Fabian! Fabian Ruitenburg, ik ben een vriend van Victor..." hij kon niet verder praten want Marie onderbrak hem meteen.
"Victor? Victor Rodenmaar?"
"Ja, die."
"Oh! Hoe is het met hem? Wat is er gebeurt? Hij antwoordde niet meer, ik dacht het ergste! Is Jonas oke?" Ze klonk zo opgelucht dat Fabian niet wist of hij eerlijk moest zijn. Maar hij had antwoorden nodig.
"Marie, ik beantwoord al je vragen met veel plezier, maar niet nu niet aan de telefoon. Kan ik je zien?"
"De bowlingbaan, 3u deze nammidag!" Zei ze kort en streng alsof ze het wist.
"Oke tot dan!" Fabian duwde af en draaide zich om. De deur stond nog open en ja hoor daar stond Jonas.
"Je leek me nou niet echt het vreemdgaan type." Zei hij emotieloos en bekeek hem van kop tot teen. Fabian slikte even en wist niet wat hij moest antwoorden.
"Je hebt een gezin man, kinderen... doe geen domme dingen." Met die woorden liep hij weg.
Fabian zuchtte, Hanne was ondertussen ook wakker, net als Nienke.
"Wat is vreemdgaan?" Vroeg die, Nienke giechelde.
"Iets dat papa gelukkig niet doet." Ze keek naar Fabian die knikte. Jonas was nog een te groot risico dus hij zou later Nienke wel duidelijkheid geven. Hij sloot de deur en kroop nog even terug mee in bed. 


Later die dag was iedereen op de hoogte gebracht, Fabian zou alleen gaan, zo kon Jonas blijven denken dat hij vreemdging. Perfect! Ondertussen nam hij Hanne mee om bij zijn ouders af te zetten. 
In het huis hield iedereen zich rustig bezig. Ze zaten allemaal in de woonkamer en eigenlijk voelde Nienke zich best eenzaam. Jonas zat ook bij hen. Hij probeerde een gesprek te starten met haar. 
"Zo, Fabian moest wel heel snel weg he?" Nienke knikte, 
"Ja gebeurt wel vaker." Zei ze. Hij glimlachte. 
"Weet je waar hij heen gaat?" 
"Nee, maakt ook niet uit." Ze was kort want ze wist waar hij op doelde. 
Amber was de reddende engel. 
"Hanne is toch echt wel een schatje he? ik ga haar zo missen." Knipogend plofte ze naast Nienke neer. 
"Ja ik ook." Patricia kreeg een bericht van Fabian, Hij was aan de bowlingbaan. Er was besloten van het naar Patricia te sturen omdat hij een vermoeden had dat Nienke in de gaten zou gehouden worden door Jonas. 
Patricia gaf de groep een subtiel teken daardoor wisten ze dat het gesprek van Fabian en Marie was begonnen. 


Ongeduldig stond die te wachten aan de bowlingbaan. Hij wist niet hoe ze eruit zag en of ze wel zou mee werken. Hij was extreem zenuwachtig. 
"Ruitenburg?" Klonk het van achter hem, een oudere vrouw stond he van een afstandje te bekijken. 
"Ja!" Antwoorde hij. Ze knikte en lonkte met haar vinger dat hij haar moest volgen. Hij deed wat ze vroeg. Niet veel later eindigden ze bij een auto, volledig zwart. Er was zelfs een chauffeur bij. 
"George, rond rijden, niet stoppen tot ik je een teken geef. Let goed op achtervolgers!" Zei ze tegen de man en opende de deur. 
"Stap in." glimlachte ze. Fabian twijfelde maar deed uiteindelijk wat hem werd gevraagd. 
Ook de vrouw stapte in. 
"Ik ben Marie." ze stak haar hand uit. De auto begon met bewegen. Hij aanvaarde haar hand en begon meteen met vragen stellen maar ze legde hem het zwijgen op. 
"Rustig, eerst ik. Hoe is het met Victor?" 
"Niet goed," zuchtte Fabian.
"Hij zegt bijna niks, vergeet alles, lijkt wel of hij niet meer hier is." 
"Vreemd, en Jonas?"
"Die is perfect in orde, loopt rond zoals u en ik."
"Het heeft gewerkt?" Fabian gaf haar een niet begrijpende blik. Ze bekeek hem even en knikte. 
"Victor heeft je niets voor niets naar mij gestuurd jongen, hier." Ze haalde een boek vanonder de bank vandaan en gaf die aan hem. 
"Dit is mijn dagboek, veel van je vragen zullen beantwoord worden." Fabian nam vlug een kijkje, dit zou zeker interessant worden. 
"Jonas is, mijn zoon. Van Victor en ik, om specifieker te zijn. Hij overleed heel jong aan kanker." Fabian wist niet wat te antwoorden. Jonas leek anders perfect gezond en had daar boven op een heel ander verhaal vertelt.
"Victor vertelde me dat het huis speciaal was en ik wilde weten hoe speciaal juist. Dus hij nam me mee. Fabian ik doe aan Hekserij, zwarte magie leeft in het huis. Nee het huis leeft op zich. Het heeft een eigen wil. Ik dacht dat ik het wel kon bedwingen en kon gebruiken om Jonas terug te brengen. Victor wilde het alleen proberen. Hij kende het huis al jaren en was zeker dat hij het huis kon vertrouwen. Het zou hem niet teleurstellen. Nu blijkt dat het hem wel gelukt is." Ze had een gelukkige glimlach op haar gezicht. 
"Er is een brief, van Victor voor je. Jonas is Corvuz." Zei Fabian kort. Haar glimlach verdween meteen. 
"Wat?" Ze keek hem doordringend aan. Een spier in haar gezicht begon sprongetjes te maken van spanning. Ze klopte op het ruitje tussen hen en de chauffeur, nog geen seconde later zakte het naar beneden. 
"George! Naar huis nu! Ik heb heel wat dingen uit te zoeken." George knikte en duwde de gaspedaal in, aan een extreme snelheid zig zagde ze door de straten op weg naar Maries huis. 
"Marie, Jonas heeft ons iets helemaal anders vertelt." 
"Jonas vertelde leugens! Het verdomse huis heeft ons wel verraden!" Fabian was helemaal in de war. 
"Marie, ik..." Ze legde hem opnieuw het zwijgen op. 
"Later, ik moet eerst nadenken." zei ze.