The Kontrabida Series #1: TRIXIE ALEJANDRA FUENTES [Completed]

Ikadalawampu

Trixie

I woke up to find that I am already dressed again in my old dress with Nikolai's suit hugging my whole frame to shield me from the harsh evening wind. Ngayon ko lang naramdaman ang lamig ng dagat kaya nagsumiksik akong lalo sa katawan niya na ginawaran niya rin ng pagyakap ng mas mahigpit sa akin kasabay ng maingat na halik sa noo ko.

"Andito na ang sundo natin Trix." bulong niya sa tainga ko.

I blinked sleepily until the last fog of sleep vanished from my eyes. Agad akong lumingon sa paligid saka nagkumahog na tumayo pero andun ulit siya para tulungan ako. He hold on to me until I was safely standing up and then he dusted my butt to get rid of the remaining sand on my clothes.

"You okay?" tanong niya sa akin.

Tumango ako at ngumiti ng bahagya. I don't know and I am not sure with what our relationship would entail now, kaya naman para akong nangangapa sa dilim sa pakikitungo ko sa kanya. I wouldn't want to ruin what we just had because of my assumptions. Isa pa, natutunan ko na din na kung ayaw kong masaktan, kailangan na wag akong mag-assume ng kung anu-ano.

Akala ko hahayaan niya na lang ako sa sagot ko na iyon, ngunit si Nick, bilang si Nick, he will never get contented with my yes. Kailangan na nakikita niya mismo sa mukha ko at sa awra ko na maayos nga ang pakiramdam ko, hindi lang sa katawan kundi pati sa puso. He has to be  satisfied with what he sees.

"Are you sure Trix?" tanong niya ulit.

I looked back at him, a very confused expression on my face and asked.

"Why?"

"I don't know. Parang hindi ko gusto ang nasa isip mo ngayon." makahulugan niyang sagot.

Ah damn. Nakalimutan ko na nababasa pala niya ang isip ko dahil sa ekspresyon ko sa mukha. Paano ba to? Sinubukan kong gawing blanko ang mukha ko at burahin ang lahat ng bakas ng emosyon doon saka bumaling ulit sa kung saan siya nakatayo.

"Ano ka ba Nick. I'm fine okay? Tara na?" saad ko sabay hakbang patungo sa pinanggalingan namin kanina, pabalik sa resort.

Unfortunately, lalo lang na nangunot ang noo niya dahil sa ginawa ko. I got at least one single step before he was blocking my view, a towering figure of a slightly pissed man.

Hinawakan niya ang panga ko saka tinitigan ako sa mga mata. And then he said very deliberately and very seriously while at the same time caressing my jaw.

"Never, ever, hide your thoughts from me Trixie. Never." came the forceful command.

His hand turned to scoop my nape and pull me closer to him. Iyong mga mata niya na kanina ay tinititigan ako ng banayad ay may halong apoy na ngayon, at nahahalatang hindi maganda ang dating sa kanya ng ginawa kong pagtago sa totoo kong nararamdaman.

"Nikolai, I'm sorry, I didn't--" pero hindi niya ako pinatapos dahil nagsalita agad siya.

"This," mariin niya pa ring saad habang tinuturo ang mga mata ko, "This is mine and the light that shines in there, okay?  This," patuloy niya habang tinuturo ang bibig ko, "is mine too, together with those smiles and laughters. And this," he said very lightly pointing to my heart, "is all mine Trixie. You are mine and everything within you is mine, and I am yours, so please, don't ever shut me out because I don't fucking like it at all."

Ilang minuto din akong natahimik dahil sa sinabi niya. I feel so damn good. So special. Gosh, bakit ba yung mga ganito niyang pananalita ay kayang tumunaw sa puso ko? There is no resistance here at all. Kahit anong hilingin niya saken ngayon, panigurado ako na susundin ko at pagbibigyan. That's how happy he made me feel.