The Kontrabida Series #1: TRIXIE ALEJANDRA FUENTES [Completed]

Ikatatlumpo't lima

Trixie

Instead of going to the comfort room, I took a little detour and walked to the part where the indoor greenhouse was located. May sariwang hangin na pumapasok doon dahil sa ventilation na inilagay sa taas para sa mga halaman at ganun din para makapasok ang sinag ng araw sa loob. It was dimly illuminated but the light was enough to make you see the step ahead of you, para hindi madapa ang sino mang maliligaw sa madilim na parte.

I breathed in the fresh evening air as I held on to the new wall that I've built to stop the tears from forming. Ayokong umiyak dahil nakakapagod na ang umiyak. Ayoko ring bumalik sa mesa at makipagplastikan sa kanila, umaakto na hindi ako nasasaktan kahit ang totoo, wala nang parte ng puso ko ang walang lamat. Sinikap kong kalmahin ang sarili ko upang hindi ako masyadong mabaon sa kumunoy ng pagkabigo at upang kahit papano ay mawala ang sakit sa aking puso.

"Trixie.."

Isang mahinang tili ang hindi ko napigilang pakawalan dahil sa gulat ng may biglang magsalita sa likod ko. I whirled in to look at the face of the intruder and was shocked to see that Nikolai was standing right before me.

"Anong-- bakit ka nandito? You are dancing with Petra!" gulantang kong turan habang humahakbang paurong, palayo sa kanya.

Mahina ang ilaw kaya hindi ko makita ang mukha niya pero alam na alam kong si Nikolai ang nasa harapan ko ngayon. He was emitting the aura of power and restlessness na para bang gusto niyang umalis sa lugar na ito pero hindi niya magawa. He seemed caged in, like a tiger placed in a zoo instead of roaming freely in the jungle like what he was supposed to be.

In essence, maybe yun nga ang nararamdaman ni Nikolai ngayon. He is caged in a relationship that he doesn't want.

"I left her... on the dancefloor." he added tentatively as if that little tidbit of cruelty is enough to ease my pain. Humahakbang din siya, pero palapit nga lang sa akin. The distance that I'm taking was eaten by his much bigger and lengthier strides.

"And you think na matutuwa ako na iniwan mo siya don?" tanong ko bago nilingon ang lugar kung saan ako umaatras. When I realized that he was maneuvering me to the deeper, darker part of the garden, I decided to stop backing out. I planted both of my feet on the grass and crossed my hands over at my breasts.

At syempre, gaya ng inaasahan, ayun at sumunod din ang kanyang mga mata sa lugar kung saan nagtatagpo ang dalawa kong umbok sa dibdib.

His eyes glazed over but at the same time, medyo binalot ng iritasyon ang kanyang mukha.

"Akala ko ba sinabihan na kita na hindi ka pwedeng magsuot ng ganyang klase ng damit?" he asked with a hint of steel in his voice.

My mind rebelled when I heard him say that. Bakit, ano bang karapatan niya? Sa tingin niya ba may karapatan pa siyang pagsabihan ako ng kung ano ang ayaw at gusto niya gayong siya mismo ang sumira ng karapatang yun? He ruined his power over me by choosing those decisions without my consent. Kaya wala siyang karapatan, none whatsoever para pagsabihan ako na hindi niya nagugustuhan ang damit ko.

"I will wear what I want to wear asshat." inis kong tugon at lalo pang ibinaba ang damit upang mas mahantad ang cleavage ng aking dibdib. Yep, mukhang bumabalik nga akong talaga sa pagiging spoiled bitch. Sa halip kasi na wag nang palakihin pa ang gulo, may ginagatungan ko ang kanyang pagkainis.

I saw his scowl turn deadly and he took a threatening step towards me. Kahit na alam ko namang hindi ako sasaktan ni Nikolai, hindi ko mapigilan ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Tapos bago ko pa malaman kung anong sunod na mangyayari, may isa pang kamay na biglang sumulpot mula sa dilim at inilagay sa balikat ko ang isang malaking fur coat.