ELDE VAR AŞK

...

MULTİ DE BUKRE VAR...

"Günaydın kardeşim."

"Günaydın aşkım. Gece iyi uyudun mu?"

"Çok rahat uyudum kardeşim tekrar çok teşekkür ederim bana evini açtın iyi ki varsın."

"Ne demek canım lafımı olur benim evim senin evin."

Ona tekrar teşekkür edercesine gülümsedim. O olmasa ne yapacaktım acaba eğer bana evini açmasaydı gidecek hiç bir yerim yoktu utanmaz gibi tekrar o eve de dönemezdim. Buna gururum el vermezdi.

"Kızlar hadi gelin artık kahvaltı hazır.

Bu Rüya'nın annesi Esma Teyze'ydi. Onun melek gibi bir kalbi vardı ayrıca da çocuklarına çok değer verirdi. Annem gibi değildi yani.

"Geliyoruz aneee.

"Çabuk olun.

"Tamam." Diye seslendi ve bana döndü. "Hadi gidelim kuzu."

"Gidelim canım.

"Günaydın kızlar.

"Günaydın Esma Teyze.

"Rahat uyudun mu?

"Evet çok rahat uyudum. Bana evinizi açtığınız için çok teşekkür ederim.

"Ne önemi var canım. Sende benim kızım sayılırsın.

"Çok sağol Esma Teyze.

Kahvaltımızı yaptıktan sonra hemen üzerimizi giyip evden çıktık. Buluşma yerine geldiğimizde diğerleri çoktan gelmişti.

"Günaydın kızlar. Dedi Sarp

"Günaydın. Dedim

"Günaydın aşkım. Diyerek sarıldı Rüya.

Birbirlerine çok aşıklardı. Ayrıca da ben onların aşkına büyük bir hayranlıkla bakıyordum. Çok tatlılar.

"Gidelim mi artık. Dedi Bulut.

"Gidelim.

Herkes sevgilisinin koluna girmişti ve okulun yolunu tutmuştuk. Bende yalnız kalmamak için Bulut'un koluna girmiştim. Bulut çok yakışıklıydı. Ben onun yalnız kalmaması gerektiğine inanıyordum. Bunun için de ona birini bulmam gerekiyordu. Aslında eski okulumuz da Bulut'a aşık olan bir kız vardı. Hem de öyle böyle bir aşk değildi. Adı ise Bahar'dı.

"Nasılsın Bulut?

"İyi sen.

"Bende pek iyi sayılmam ama iyi olamaya çalışıyorum.

"Annenin olayını ne yaptın?

"Evet dönmeyi istemiyorum

"Zor günler yaşıyorsun. Kolay değil. Ama unutma ben hep buradayım.

"İyi ki varsın kardeşim." Dedim ve ona sıkıca sarıldım. O da bana sarıldı. Gerçekten de iyi ki vardı. Çok seviyordum onu.

Okula geldiğimizde Bukre'yi gördüm. Çok mutlu bir şekilde Aras'ı izliyordu. Aras'la bir şeyler konuşuyorlardı ve bu beni çok sinirlendirmişdi. O gülmeyen çocuğa bak geçmiş burada gülüyor. Hem de Bukre'yle.

Okula girerken Aras'la göz göze geldik. Ona sinirli bir şekilde bakıyordum. Neden olduğunu bende bilmiyordum. Bana dikkatlice baktı sanırım sinirli olduğumu farketti. O gülen çocuk bir anda kayboldu ve Aras eski haline döndü. Bu da beni mutlu etti çünkü onu gülerken kimsenin görmesini istemiyordum. Bir anda iç sesim konuşmaya başladı;